Boos

Ik ben boos. Boos en verdrietig.

Afgelopen weekend gingen manlief en ik voor het eerst weer samen een avondje uit. Lekker gegeten en nog over het strand gewandeld.. heerlijk..
Dit cadeau hadden we gekregen van mijn schoonouders zodat we weer even tijd voor onszelf hadden. En het was ook geweldig, het was heerlijk! We hebben
genoten en we waren er echt uit, vol vertrouwen bij de oppas achtergelaten en we konden het papa en mama zijn ook echt even loslaten.
Zij zouden dan oppassen, prima. Achteraf misschien niet handig geweest met een baby van 9.5 week oud en een schoonmoeder die blijkbaar niet zo goed
om kan gaan met jonge baby's (terwijl ze zelf 3 zonen heeft grootgebracht..).

Kleine dame is s avonds nog weleens onrustig en huilerig, dan lukt in slaap vallen niet en dan wil ze gewoon graag vastgehouden worden. 
Aan het huiltje is te horen of het een 'ik ben moe'huiltje is of een overstuur huiltje dat ze over de rooie is. Bij dit laatste brullen houden we haar lekker bij ons, een beetje snikken dan laten we haar in bed liggen dat houdt binnen een paar minuten weer op. Dit vertelde ik ook aan mijn schoonmoeder , gewoon wat tips die voor haar het
beste werken. Ons advies was dus; niet gelijk uit bed halen, alleen als het nodig is.

We kwamen thuis en we waren amper binnen of ze loopt naar me toe en zegt : je kan haar best langer laten huilen hoor, je hoeft haar niet zo snel te pakken want jullie pakken haar zo snel.
Dat schoot me in het verkeerde keelgat.. met een schaapachtige lach zei ik dat we haar helemaal niet bij iedere brul pakken en ik het niet met haar eens ben. Om de lieve vrede te houden en een fijne avond af te sluiten, om zelf niet uit mijn slof te schieten en de familie band leuk te houden. (achteraf vind ik dat ik best direct mocht zijn. Als zij zo'n opmerking maakt terwijl ze kleine dame niet kent en halloooo ze is pas 9 weken oud, dat kan je nog niet verwennen, dan had ik ook best direct mogen reageren. Maar dat kwam er niet uit natuurlijk...verbaasd dat ik was van haar opmerking).
En het idee, onze kleine dame compleet overstuur en schoonmoeders laat haar liggen? Die kleine heeft geborgenheid nodig. Ik ben hier echt woest over. Natuurlijk heeft zij 3 kinderen grootgebracht, maar dat zijn háár kinderen, dit is niet haar kind , dit is haar kleinkind die ze nog moet leren kennen. En waar haalt zij de brutaliteit vandaan om die opmerking te zeggen als ze niet eens weet HOE we met kleine dame omgaan.
Maar toen hield het nog niet op. Want kleine dame was zo overstuur. Of inbakeren niet iets was want dat hielp bij dinges (ze vergelijkt alles met haar 2 kleinzonen en hoe diens ouders het aanpakken, alsof dat hét voorbeeld van het jaar is..) heel goed. Toen zei ik maar weer met een schaapachtige lach dat inbakeren voor kleine dame niet nodig is want normaal is ze niet zo overstuur. Toch moest ze het er nog even inwrijven, dat we toch wel moesten nadenken over inbakeren.
Ik heb me toen even in de toilet teruggetrokken, tot 10 geteld. Besloten aardig te zijn en te hopen dat ze maar snel wegging.

Ze heeft kleine dame dus gewoon laten huilen overstuur, niet bij haar gehouden en geknuffeld dat wat ik haar als tips gaf. En kleine dame was dus zó compleet overstuur dat haar armpjes en beentjes alle kanten opvlogen.
Nou echt.. ik ben de moeilijkste niet en ging ook met een goed gevoel weg toen ze gingen oppassen. Maar als zij zó op deze manier met baby's omgaat en gewoon keihard laat huilen. Kijk is kleine dame nou een paar maanden ouder dan is het een ander verhaal (bij kleinzonen ging ze oppassen toen ze al 4 mnd waren, dat is ook iets heel anders), maar daar is ze nu nog te klein voor. Mijn vertrouwen in haar is dan ook diep gekelderd...  Misschien was het ook te snel voor kleine dame, vreemde geuren voor haar nog..en we waren een paar uur weg. Dat kan natuurlijk ook een combi zijn. Maar hallo, mijn kind zo laten brullen en dan nog even vertellen wat wij wel niet moeten doen terwijl ze haar niet kent. Dat schiet bij mij écht in het verkeerde keelgat.

Als ze wat ouder is mogen ze van mijn part wel weer een avondje oppassen, maar vooralsnog niet zeg! Manlief heb ik hier uitgebreid over gesproken.. hij is het met mij eens gelukkig.. maar hij kan het makkelijk van zich afschuiven. Terwijl ik nu nog na 2 dagen vol boze gevoelens loop en verdriet. Verdriet dat mijn schoonmoeder , een best mens en aan wie ik haar ten volste toevertrouw, zo reageert met wat wij niet goed doen terwijl ze haar/ons niet kent.
Bracht ze het nou anders en dat we erover in gesprek konden gaan dan is het een ander verhaal, maar nee zoals zij het ziet zó is het.. bah.. nee kleine dame gaat voorlopig niet bij hun logeren!

Ik voel me nog zo boos, hoef haar ook echt even niet te zien of te spreken. Ik twijfel ook, zal ik dit met haar bespreken en benoemen. Of moet ik het maar loslaten voor de lieve vrede? Want natuurlijk mag ze haar kleindochter zien. Maar niet oppassen, dat doen we even niet. Ik ben van het soort dat als je iets dwars zit dan kan je het beste met diegene in gesprek gaan. Maar ik ben nog zo boos. Die opmerkingen die misgeplaatst zijn. Ze mag van mij ook weten hoe ik erover denk in een rustig gesprek. Of laat ik dit waaien.. ik weet het nog niet..