19 weken

Weer even een update! Vorige week ben ik bij de verloskundige geweest voor controle en we (mijn moeder en ik) hoorden het hartje weer woest tekeer gaan, wat een heerlijk geluid. En toch ook zo onwerkelijk, komt dat nou echt uit mijn buik!?
Het gaat goed met mij en ik val eigenlijk al in de grootste cliché die er is: als het met de baby goed gaat gaat het met mij ook goed! Het is gewoon zo ontzettend genieten dus ik roep volmondig naar iedereen , ja het gaat goed! Want o wat geniet ik van onze baby nu al en denk ik nog regelmatig terug aan de IUI en aan mensen waarvan ik weten die in de medische molen zitten, dat het allemaal zo makkelijk niet is om dat door te staan en besef me zo goed dat het echt een wonder is , het ontstaan van een baby / zwanger worden en zijn.

Okay de werkelijkheid is iets anders: ik heb de griep en wat een aanslag is dat aan je lijf zeg, maar gelukkig ben ik al aan de opknappende hand alhoewel mijn energie nog nul is, maar dat komt vanzelf wel weer.
Daarnaast werd ik de laatste weken/maanden alleen maar meer moe. Overal las ik dat je in het 2e trimester je energie terugkrijgt, bij mij werd dat steeds minder. Met de vk heb ik hierover gesproken en ze heeft ook bloed geprikt op ijzer maar alles was netjes, bloeddruk ook. En toen kwam die weegschaal die liet zien dat ik 500 gram aangekomen was de laatste 4 weken.

Voor het totale plaatje: sinds ik zwanger ben ben ik 2 kg afgevallen en ik zou nu zo'n 3 tot 5 kilo aangekomen 'moeten' zijn, maar ik zit dus nog steeds onder mijn startgewicht. Op zich niet zo'n heel drama vertelde ze want het kindje groeide goed, maar ik voel me er niet goed bij. Nu ben ik tot 17 weken misselijk geweest dus weinig gegeten daardoor = te weinig voedingsstoffen voor mezelf = vreselijke vermoeidheid. Oftewel ik moet meer eten en vaker eten en daar ben ik vorige week gelijk mee begonnen. Trek of geen trek: ik eet tussendoortjes, genoeg vezels en vitaminen en voedingsstoffen. Soms best lastig maar ik merk wel dat ondanks de griep ik me beter voel in me lijf, het 'haartje' brand weer, ik krijg weer wat energie (zeg ik zo stoer nu ik ziek thuis ben, ben benieuwd als ik van de week weer ga werken ;-) )

Maar het is wel de omgekeerde wereld zeg van voor mijn zwangerschap; toen had ik regelmatig trek en geen problemen met eten, ik ben een lekkerbek :) . En nu dan, mijn lijf krijgt geen signaal dat ik moet eten dus als ik ontbeten heb kan ik gerust 6 uur later halverwege de middag ineens denken 'hee, zou het etenstijd zijn' en dan zijn we al zoveel uren verder. Dat signaal mag van mij wel wegblijven na mijn zwangerschap, daarvoor kreeg ik teveel signalen naar mijn zin ;-). Maar nu moet ik dus zelf eraan denken om op tijd wat te eten. Gaat me best goed af en gek genoeg kijk ik al uit naar het volgende weegschaal moment bij de vk; hoeveel zou ik aangekomen zijn over 3 weken? Ik doe er zo mijn best voor. Maar hopelijk dan geen uitschieter naar + 7 kg ofzo.. hihi ach ja.. het is wat dat eten. Het houdt me in ieder geval wel bezig! Merk wel dat ik de knop in mijn hoofd om moet zetten ivm mensen of familie etc weleens zeggen 'niet teveel eten he want alleen je zwangerschapskilo's gaan er straks af en niet wat je eraan gegeten hebt'. Nu denk ik alleen maar: als ik maar wat aankom want dan voel ik mezelf waarschijnlijk ook beter, en nu is het even niet de tijd om op eten te letten, komt daarna wel weer hoor!
Als ons kindje maar goed groeit, dat is het allerbelangrijkste.

Wat ons ook bezig houdt is de 20 weken echo volgende week. Vanaf het begin dacht ik alleen maar 'dan horen we of het een jongen of meisje is' en de laatste week denk ik alleen maar; als het maar gezond is! Het geslacht maakt niet uit, we houden toch wel van ons kindje :)
En dan de hamvraag: gaan we het vertellen aan de buitenwereld? We willen het zelf wel weten maar we zijn er nog steeds niet over uit. Manlief wil het geheim houden en ik.. ik wil het delen.. en niet bang hoeven te zijn dat ik me verspreek (en dan ga blozen, en raar ga kijken, en nog harder blozen.. ik ken mezelf, ik ben daar gewoon echt niet goed in). De naam houden we toch wel geheim en de grootste verrassing is hoe ons kindje eruit ziet. Tsja ik heb niet zoveel met geheim houden dus , maar dat is voor iedereen anders. En ik wil het delen, lekker kletsen, keuvelen over blauwe of roze kleertjes met anderen. Dus... wordt vervolgd, haha!