Het heeft toch doorgezet tot een menstruatie. Het is dubbel. In die zin ben ik er niet rouwig om dat het zwanger niet gelukt is want ik gaf mezelf weinig kans, ook al hebben we de kans wel benut :).
Ik heb vanochtend het ziekenhuis gebeld en thank god is de zomerstop nét afgelopen en mag ik morgen voor een uitgangsecho. Als alles mooi schoon is en geen cystes dan ga ik weer de eerste injectie zetten.
Toch raar dat lijf van mij, die is gewoon helemaal van slag. Ik had misgerekend zag ik, ik heb geen cyclus gehad van 21 dagen maar van 22 dagen. Tsja, het blijft kort en raar! En wat 'prettig' voelde deze menstruatie met alleen mijn eigen hormonen. Een beetje last van moodswings , een beetje last van mijn buik maar eigenlijk niet noemenswaardig als ik vergelijk met de last die er is met de injecties en hormonen in me lijf.
Ik zit ook weer te denken om naar de osteopaat te gaan. Na mijn miskraam vorig jaar oktober ben ik er niet meer geweest. Ik twijfel nog. Het voelde toen goed. Dus ja waarom nu niet weer. Maar naast al die ziekenhuis bezoeken en gedoe óók nog de deur uit naar de osteopaat, is wat veel allemaal. Ach en misschien moet ik het maar gewoon doen 1 keer, kan ik altijd nog kijken of ik het een vervolg geef.
Nu weer hopen op mooie eitjes deze ronde. Het voelt bijna hetzelfde als starten met de eerst IUI. Die spanning voor het zetten van de eerste injectie is er toch wel weer!
En ook het gevoel dat ik niet hoop kwijt te raken; dat ik me de afgelopen 3 weken zo goed voelde, zo fit als een hoentje en zo blij en vrij en emotioneel stabiel en sterk. En ik was al wat hormoonkilootjes kwijt aan het raken..
Het zal wel loslopen allemaal, maar ik besefte de afgelopen weken des te beter hoe ingrijpend dit traject is. Ziekenhuis bezoeken, spanning. Wanneer weer een echo. Hoe groot zal mn follikel zijn. En dan die eendenbek bij de inseminatie die ik echt niet fijn vind.
Ik ga er weer helemaal voor en ik stop niet tot het doel bereikt is, maar makkelijk is het niet maar dat begrijpen jullie maar al te goed!
reacties (0)