IUI 2 mislukt

Tsja wat moet ik vertellen. Het is mislukt. Ik ben niet ongesteld geworden door de Utrogestan maar door een bloedtest 15 dagen na de inseminatie kwam gister eruit dat ik niet zwanger ben. Oftewel, ik ben gestopt met Utrogestan en opoe zal ergens volgende week hoop ik doorbreken, zodat we nog mee kunnen doen met een ronde vóór de zomerstop in het ziekenhuis.

Op het moment van horen zat ik op mijn werk en kon ik nuchter reageren maar in de auto op weg naar huis met het liedje dat ging over dromen toen begon het te lopen. Nog steeds als iemand er maar naar vraagt en reageert met hoe ontzettend jammer ze het vinden en het ons zo gunnen, dan breek ik weer los. Bah. Al dat verdriet. Ik ben ook boos. Waarom lukt het niet. Moet het potverdorie straks tot IVF komen? En lukt het dan wel? Waarom snapt mijn lijf het niet. Stom lijf. Waarom werkt ie niet zoals ie het moet doen. Anderen worden zó zwanger en ik.. waarom doet mijn lijf zo moeilijk.
Het is weer even verdrietig, om als opoe doorbreekt de boel weer bij elkaar te rapen en door te gaan voor de volgende poging. Met nieuwe hoop. Want die is er wel. Ergens. Maar het is er en dat houdt ons vast.

Vanavond sprak ik met moeder die op vakantie is en ik vertelde het, ze barstte in tranen uit. Ze gunt het ons zó en is met ons verdrietig. Dan doet het mij weer pijn in mijn hart dat mams zo verdrietig is. Manlief was de hoop vandaag even verloren. Zou het wel ooit lukken, of eigenlijk was het meer; straks lukt het gewoon niet, wat dan. We hebben gepraat, gehuild, gelachen, tegen elkaar aan gelegen, lief tegen elkaar geweest maar ook ruzie lopen zoeken om de meest stomme dingen om al snel tot de conclusie te komen dat we het gewoon moeilijk hebben hiermee en dat we daarom om een klein dingetje al overhoop liggen. Want samen zijn we gelukkig, we zijn gek op elkaar en kunnen niet zonder elkaar. En met die conclusie geven we dit een plekje en gaan we de volgende ronde in met hoop. Hopelijk wordt onze liefde bezegeld.. ooit.