Mijn grootste angst is...

...dat ik mijn meiden ooit een keer achter moet laten.

Ik lag net heerlijk te knuffelen met onze jongste dochter. Haar gebabbel, lieve lach en prachtige blauwe ogen laten mij smelten. Ik krijg regelmatig tranen in mijn ogen als ik naar haar kijk. Puur geluk. Dan ineens bedenk ik dat er ooit een dag komt dat ik afscheid moet nemen van mijn dochters. Ik hoop dat dat nog minstens 60 jaar duurt, maar ooit laat ik ze achter. Soms voel ik mij zo egoïstisch. Egoïstisch omdat ik voor mijn eigen plezier kinderen op de wereld heb gezet.

Voorlopig ga ik genieten van de humor van onze oudste dochter. Ze is zo sociaal en zorgzaam! Ze heeft prachtige bruine kijkers met wimpers waar ik jaloers op ben. Ook ga ik genieten van onze jongste dochter. Ons laatste kindje. Ze groeit zo hard en ze is zo vrolijk en tevreden! Haar ogen zijn nog heel blauw. Ik ben benieuwd of ze licht blijven. Ik hoop dat ik ze mag zien opgroeien tot leuke dames. Ik hoop voor ze dat al hun wensen in vervulling mogen gaan. Ik ben gelukkig en toch... toch heb ik soms ineens die angst dat ik mijn dochters moet achterlaten

Ooit zie ik mijn jongens weer, maar laat dat alsjeblieft nog heel lang duren!

2017 x gelezen, 7

reacties (11)


  • Mama-Manda

    Ik herken je gevoel….

    Mijn moeder was 4 toen ze haar moeder verloor en ik ben mijn moeder afgelopen december verloren. Ik was toen 35…

    Ik ben nu heel bang dat ik m’n gezin ook vroegtijdig ga verlaten… t knaagt aan me omdat t lijkt alsof er een patroon begint te ontstaan…

    Ik kan alleen maar bidden dat t niet zo is…

  • Enovy6

    Jaaaaaa dat heb ik.prrcies zo. Heel vervelend onrustig Gevoel. Moeder zijn maakt je kwetsbaar.

  • Scheirischa

    Ik herken je angst heel goed. Op jonge leeftijd mijn vader paar keer bijna verloren (11j, 4 herseninfarcten, 16j lymfeklierkanker stadium 3b, 21j, hartfalen, 26j prostaatkanker). Het doet wat met een mens…. Maar ook situaties zoals “voorwilliam” of het overlijden van mijn zus haar kindje op 13m aan wiegendood, maakt me enorm angstig om mijn eigen dochterje te verliezen. Beide angsten slaan soms door in overbezorgdheid, ook omdat ons meisje heel slechte start had met erge kma en zware reflux.

    Ik probeer die angst los te laten maar eerlijk gezegd lukt het me zelden tot nooit.

    Wat ik maar wil zeggen, je bent niet alleen met je angst. Ook het verlies van je zoontjes draagt daar wellicht toe bij, dat je meer en vaker stilstaat bij de dood en de mogelijke implicaties ervan.

    Probeer toch zoveel mogelijk te genieten. ❤️

  • Mykha

    Ahh ik herken dat gevoel! Ik denk wel eens: ohh mijn kinderen zijn zó afhankelijk van mij… en ik verwen ze ook heerlijk met veel aandacht en veel knuffelen etc.. als ik nu wegval dan zijn ze echt verloren naar mijn idee, moet er niet aan denken voor ze🥺 Maar op latere leeftijd vrees ik het niet hoor… ik ben niet persee bang om te sterven, eerder om m’n kinderen of man te verliezen, mijn ergste nachtmerrie. Of m’n ouders en broers of zussen🥺 M’n beste vriendin is 27 en net haar moeder verloren, toen vlak erna zwanger en met 38 weken is haar baby stil geboren. Wat een ellende maken sommige mensen mee, daar lig ik regelmatig wakker van!

  • Lindaaaaaaaa

    Herkenbaar. Mn vader is overleden tot ik 4 was en m'n broertje half jaar.

  • Vlindermoeder

    Vreselijk!

  • Lindaaaaaaaa

    Ja idd. Dus die angst krijg ik nu

  • Linde86

    Heb ik ook. Mijn moeder heel jong verloren. Wil echt niet dat mijn Kids hetzelfde moeten meemaken. Dat maakt me heel bang.