Leven en dood
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt...
Wat ligt leven en dood toch dicht bij elkaar. Inmiddels bijna 10 weken zwanger van een vierde wondertje en tegelijkertijd heb ik vandaag afscheid genomen van mijn oma.
We weten sinds kort dat mijn oma ernstig ziek is. Ze laat helaas ook haar kop hangen en gaat (daardoor) snel achteruit. Ze is ontzettend afgevallen en helemaal geel. Afgelopen dinsdag is ze 77 geworden en dat wilde ze vandaag vieren met al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Dit was hetgeen dat ze nog mee wilde maken. Bij binnenkomst was het al emotioneel en bij het weggaan was het zo mogelijk nog emotioneler. Ik heb haar gezegd hoeveel ik van haar hou en haar gevraagd of ze op Daan en Koen wil passen.
Daar ga je dan met je zwangere buik. Dit kindje gaat mijn oma nooit kennen. Onze dochter zal mijn oma nooit meer herinneren en onze zoons ontmoeten mijn oma hopelijk in het hiernamaals. We hebben wel nog een foto gemaakt van oma en onze dochter. Wel een beetje stiekem, want oma wil helemaal niet meer op de foto.
Voor mijn oma hoop ik dat het nu snel zal gaan. Dat ze gaat slapen en gewoon niet meer wakker wordt. Ze heeft gelukkig geen pijn. Dat is een geruststelling, maar wat is dit dubbel!
reacties (13)