Eén is maar alleen?

hier dus bewust gekozen voor niet 1 kindje maar voor minimaal 2. Mijn man is enig kind en dat heeft echt de nodig gevolgen gehad. Ik merk echt aan hem dat hij geen idee heeft wat het is om een broer of zus te hebben. Daarom is hij heel anders in de omgang. Ook mist hij soms de dynamiek tussen onder kinderen.

Maar hier ook langer tussen kind 1 en 2. Vanaf dat de oudste 6 maand was kreeg ik weer kriebels. Maar toen ze 2 jaar was wist ik 100% zeker ik wil er nog een. Nu heb ik er 3 :)

Toen mijn dochter 4 maand was, moest ik echt nog niet denken aan nog zo eentje! 🙊

Pas als zij 2 jaar werd, was ik er weer klaar voor. Ik was meteen zwanger en zoontje is geboren als dochter 2j9m was.

Hoe oud ben je? Je hoeft toch nu niet al te beslissen, waarom wil je je kinderen zo snel achter elkaar?

Ik ben enigskind (moeder 39, elkaar laat ontmoet). Erna is nog een miskraam geweest en daarna was ze te oud. Ik heb enigskind zijn positief ervaren, ik kreeg alle aandacht maar ben niet verwend. Ik kon veel beter praten met mijn ouders dan veel kinderen met broers en zussen en deed misschien meer met ze. Op vakantie mocht ik altijd een vriendinnetje mee, dat was een groot voordeel! Leuker dan je broer of zus haha. Ik hecht erdoor veel waarde aan vrienden en heb die nog van de basisschool. Het enige wat ik er lastig aan vindt is dat ik ooit op de wereld ben zonder mijn vroegere gezin. Maar goed, niet iedereen is close met broers en zussen. Heb me voorgenomen voor die tijd een eigen gezin te hebben :) De eerste is onderweg! Mijn ouders staan te springen.

Voor jou wil ik zeggen dat je geen haast hebt en eerst je geboorte en je verlies mag verwerken. Gevoelens en verlangens vallen niet te plannen. Doe wat goed voelt voor jullie, laat je niet tegenhouden door angst maar drijven door je verlangen. Maar voel je ook niet verplicht je kind een broertje/zusje te geven. ;)

Ik vond de overgang van 0 naar 1 kind heel veel heftiger dan van 1 naar 2....wel zit er een leeftijdverschi van 7 jaar tussen maar dat kwam door een depressie na de bevalling

Ik zou vooral eerst lekker genieten van je kleine. Toen mijn kids die leeftijd hadden moest ik echt niet denken aan wel of niet een volgend kindje. Dat zie je dan later toch wel? Tussen mijn 2e en 3e zit 9 jaar verschil. Wij kregen pas later het gevoel dat een 3e ons nog wel heel leuk lijkt ! Dus ook al denk je met 9 maanden nee zo is het goed dan weet je niet hoe je er over een paar jaar later over denkt.

Ik ben zelf enigkind en heb het in mijn kinderjaren nooit erg of jammer gevonden. Pas toen ik Jong volwassen was vanaf 17 jaar en je dingen in je leven meemaakt bijv scheiding ouders , opa’s en oma’s overleden miste ik het om een broer of zus te hebben iemand die precies voelde hoe ik mij voelde.

Bedankt voor al jullie fijne reacties! Het heeft me goed gedaan om gewoon eens op te schrijven wat er in mijn hoofd speelt. Het is soms zo vol in die bovenkamer van mij 🙈

We gaan sowieso in november eens kletsen samen. Kijken of we wel of (nog) niet klaar zijn voor nóg een kindje. Ik besef me nu ook dat onze dochter tegen de tijd dat er misschien een broertje of zusje komt niet meer het kleine meisje zal zijn dat ze nu is. Ze zal dan zeker een jaar of 2 zijn (mocht ik weer vlot zwanger worden).

Ik ben 'al' 32. Ik wil geen jaren meer wachten als we besluiten voor nog een kindje te gaan.

Zo... dat lucht op!

Oh wat lastig! Er gieren natuurlijk nog hormonen door je lichaam heen waardoor een beslissing maken ook lastig is misschien ze zeggen 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren. Ik heb op dit moment 1 kindje een zoontje hij word in december 8, vroeger wilde ik nooit kinderen en na de bevalling zei ik ook dit doe ik NOOIT meer. Maargoed ik was 19 door de pil heen zwanger en zat in een fysiek en pshygisch mishandelde relatie gelukkig heb ik mijn zoontje bij mijn moeder kunnen onderbrengen tot ik sterk genoeg was ook weg te komen(na heel veel therapie ook hoor)

Inmiddels ben ik samen met me nieuwe vriend die ik al 14 jaar ken waren altijd al verliefd op elkaar haha de timing was er niet en nu wel hebben een eigen huis gekocht samen mijn studie is al een paar jaar af we werken allebei mijn zoon woont weer thuis(bij ons dus) en sinds dit jaar proberen wij voor een kindje samen(helaas nog zonder succes)

Ik wilde heel graag alles eens mee maken "zoals het hoort" met blijdschap en alles kunnen delen met je partner en trots zijn op je buik en groeiende gezin en we wilde heel graag samen een kindje om ons gezin compleet te maken.

Mijn zoon heeft een paar jaar terug een nichtje gekregen en die word binnenkort grote zus en ik merk aan hem heel erg dat hij ook grote broer wilt zijn hij zegt ook als jullie trouwen heb je na een paar weken, (ja weken haha) een baby en ben ik broer. Of hij heeft veel over zijn nichtje die zus word en dat hij dan wel broer is ook en als hij met vriendjes buiten speelt noemt hij ze broer. We hebben al vaak uitgelegd nee alleen als mama en xx een baby samen krijgen word je grote broer. Ik hoop nog dit jaar krijgen we dan terug (no pressure haha)

Het is een lastige beslissing, wij hebben de knoop doorgehakt toen we allebei zoiets hadden van en nu voelt het goed en daarvoor al vaker over gehad wel maar toch allebei van even wachten tot de kleine langer fulltime terug bij ons is of altijd was er wel iets. Tot op een dag niet meer ik zei me pil is op moet ik nieuwe halen, nee zei die we gaan geen nieuwe halen.

Succes met je keuze en geniet van je kleine meid

Ik "ken" je van de tweelingengeltjes fb en ik zit ook een beetje met hetzelde. Na het verlies van onze oudste, blijft de jongste alleen achter en dit vind ik ook moeilijk. Het zat vanaf dat ik zwanger was zo in mn hoofd dat ze altijd elkaar zouden hebben en we verder ook geen kindjes meer wilden, 2 was genoeg. Nu blijft het wrang maar ik durf het echt niet meer aan om nog een keer zwanger te worden 😪

Ik zou als ik jou was, eerst nog een paar maandjes wachten tot jullie meisje wat ouder is en dan kijken hoe je erover denkt.

Dikke knuffel van een andere onzichtbare tweelingmama ❤

Ik "ken" je van de tweelingengeltjes fb en ik zit ook een beetje met hetzelde. Na het verlies van onze oudste, blijft de jongste alleen achter en dit vind ik ook moeilijk. Het zat vanaf dat ik zwanger was zo in mn hoofd dat ze altijd elkaar zouden hebben en we verder ook geen kindjes meer wilden, 2 was genoeg. Nu blijft het wrang maar ik durf het echt niet meer aan om nog een keer zwanger te worden 😪

Ik zou als ik jou was, eerst nog een paar maandjes wachten tot jullie meisje wat ouder is en dan kijken hoe je erover denkt.

Dikke knuffel van een andere onzichtbare tweelingmama ❤

Vriendinnen en m’n nichtje die enigskind zijn thuis zijn daar allemaal niet positief over en m’n nichtje huilt er nogsteeds veel om. Sorry als ik moeders met 1 kind nu kwets, soms ligt de keuze niet bij jezelf.... m’n tante wilde wel maar had miskraam na miskraam. Na 12 jaar een gezonde baby en daarna weer miskraam, het is er bij 1 gebleven. Zelf heb ik broers en zussen en vind ik dat fantastisch.

Ik denk dat je nu teveel nadenkt. Je hoeft niet in november voor een kind te gaan, het kan ook het jaar daarna! Of het jaar daarna, of die daarna... wel grappig, mijn zoontje is bijna 6 maanden en ik wilde ook na 9 maanden weer zwanger zijn! Ik zit met dezelfde gevoelens als jij... kan ik dit wel aan? Wat als ik geen doorslaper heb? Bijna kwam tijdens de kraamweek al om de 6 uur snachts, zo fijn. Met 8 weken sliep hij helemaal door, toen kreeg ik mezelf weer terug! Maar weet je, het is een fase. Ik heb alle misselijkheid van de zwangerschap en vermoeidheid van de kraamweken wel over voor nog een extra gezinslid. Ik denk jij ook over een poosje (:

Meid ga eerst maar ontzwangeren en ook het verlies dat je hebt meegemaakt, proberen een plekje te geven. Geef jezelf de ruimte en probeer en hier en nu te leven.

Persoonlijk was ik er na 9 maanden nog niet aan toe. Wij zijn echt gestart met proberen nadat ons kindje 1 jaar is geworden. Nu ben ik zwanger en verwachten kindje, als de oudste iets meer dan 2 jaar is. Mijn zus heeft 4 jaar tussen de 1e en 2e zitten. Zij had een erg zware bevalling en moeilijk herstel.

Neem je tijd en wacht tot jullie er beide klaar voor zijn. 🤗

Als ik jouw bericht zo lees, denk ik dat je graag nog een kindje wilt maar er nog niet helemaal klaar voor bent. Dat kan natuurlijk zo weer veranderen over een paar maandjes. Voor je dochter ook erg leuk natuurlijk. Ik heb een zwager die enigst- kind is maar die vindt het niet leuk dat hij geen broers of zussen heeft, ook nu nog. Dat je bang bent om nog een keer kindje(s) te verliezen begrijp ik. Maar op het moment dat je wens groter wordt dan de angst durf je het weer aan. Wat heb je een mazzel dat je dochter zo goed slaapt. Er is natuurlijk wel een reële kans dat een volgend kindje niet doorslaapt, maar dat red je uiteindelijk ook. Mijn jongste van 16 maanden slaapt nog steeds niet door, maar ben toch zo blij met hem! Dat maakt alles weer goed. Niet teveel nadenken hoor, gewoon lekker genieten van je meisje.

Je moet nog een kindje willen omdat jullie nog een kindje willen, niet omdat het misschien zo leuk zou zijn voor het kind. Ik ken ook genoeg gevallen waarbij broers/zussen helemaal niks aan elkaar hebben. Je moet niet een kindje "nemen" voor je kind, maar omdat jullie het graag willen. Ook omdat je er voor de volle 100 procent achter moet staan want zoals je al zegt je weet nooit hoe het kindje straks gaat zijn. Je weet niet hoe het straks zal zijn, dat ervaar je pas als het zover is. Dus voor nu is de vraag willen en kunnen jullie het wel of niet, de rest zien jullie daarna.

Denk dat je teveel nadenkt. Ik denk dat je op lange termijn nooit een verkeerd ekeus gemaaky kan hebben, het is je kind. Ik ben zelf een nakomer mijn broers waren 16 en 17 toen ik werd geboren, heb me echt zo ontzettend eenzaam gevoelt. Maar aan de andere kant is dat wel mijn.. drive geweest om zelf WEL veel kids te willen, maar misschien dat mijn kinderen wel zoeits hebben van "met broertjes en zusjes is het veel te druk, ik wil er maar 2"

Ik merk met 2 kindjes nog niet dat we meer kosten kwijt zijn. Dat komt later denk ik als de zwemlessen en de sport gaat komen.

De eerste 2 maanden vond ik erg pittig met 2 kindjes. De jongste dronk en groeide niet goed waardoor ik daar erg druk mee was.

Je vindt met een volgend kindje vanzelf je nieuwe ritme, dat gaat wel goed komen.

Qua angsten snap ik je ook wel. Je. Hebt natuurlijk iets heel ergs meegemaakt.

Je kindje is nu 4 maand dus je hebt nog even om erover na te denken. Misschien helpt een gesprek met een verloskundige ook wel om een keuze te maken over een evt volgende zwangerschap?

Een is alleen, tjah je kan het ook zo zien. Je dochter kent niet anders natuurlijk als ze alleen blijft.

Ze heeft het meest aan gelukkige ouders dan aan een broertje of zusje. Als jij denkt dat je niet gelukkig wordt van nog een kindje dan moet je er over nadenken wat je wil.

Zelf kom ik uit een gezin van 3 en ik heb het altijd wel fijn gehad. Daarom wist ik ook dat ik meerdere kinderen wilde.

Maar ik ken ook kinderen die alleen zijn en dat goed vinden. Het verschilt zo erg per persoon.

Laat het anders even 2 maand rusten en kijk dan hoe je erover denkt.. je hebt nog even tot november 😘

Ik heb hier ook heel erg over getwijfeld. Voor ons eerste zoontje hebben we 2 jaar moeten proberen met hormoonbehandelingen tot gevolg. Mijn zwangerschap was verschrikkelijk met een aantal ziekenhuisopnames en de eerste paar maanden waren een hel met mn zoontje die reflux bleek te hebben. Ik heb maanden geroepen dat ik geen tweede wilde maar nu dat ons zoontje 1,5 jaar is zijn we toch terug aan het proberen. Ik ben tot mijn 7 jaar enig kind geweest en ik vond dit echt niet leuk. Ook zoals jij zegt als wij er als ouders niet meer zijn hebben ze tenminste elkaar nog. Ik hoop dat ons tweede kindje een stuk gemakkelijker gaat zijn maar ook als dat niet zo is ga je toch door. Je moet want het kan niet anders. Dus dat zullen we ook wel overleven, toch?

Ik reageer als enigskind, ik heb dit zelf nooit als vervelend ervaren. Ik miste ook niks. Ik zou echt alleen een 2e nemen als je dit zelf wilt en niet voor je 1e kindje.

Joh, zo kun je alles "kapotdenken". Als ik jou was, zou ik al je gedachten opschrijven en dan het ergens in een laatje leggen, tot oktober. Dan kun je veel beter denken omdat de hormonen veel meer in evenwicht zijn Ik denk dat je nu mag genieten van wat je hebten verwerken wat je bent verloren- dat is niet niks. En juist in deze periode kun je daar extra mee geconfronteerd worden.... Probeer het voor nu loslaten als uitdaging te zien en niet te zeggen "dat kan ik niet". Als jij nu leert loslaten, zal jullie dochter daar straks veel profijt van hebben....