Ongeluk gehad met de fiets

Vandaag ben ik precies 24 weken zwanger van onze kleine man.
Het is donderdag en ik moet dan altijd s’middags werken.
Zoals gewoonlijk ga ik altijd op de fiets want ik werk op 6/7 minuten fietsen van huis.
Als ik vlakbij mijn werk ben komt mijn tas tussen de spaken van mijn wiel en ik word over mijn stuur gelanceerd en kom met een klap op het wegdek terecht.
In eerste instantie blijf ik liggen, het ging zo hard dat ik moet nadenken; wat is er gebeurd. Daarna probeer ik langzaam mijn armen en benen te bewegen.
Ineens schiet het door mijn hoofd; MIJN BABY! En ik grijp naar mijn buik.
Gelukkig ving ik de grootste klap op met mijn handen, die zijn helemaal kapot en geschaafd en zitten onder het bloed.
Ik hoor iemand roep: oh meid, gaat het met je?!
Langzaam word ik overeind geholpen. Alles doet me pijn, ik ben bont en blauw.
Dan begin ik heel overstuur te huilen, zo erg dat ik zelfs zit te hyperventileren.
Het enigste wat ik maar kan denken is; hoe is het met mijn baby?
Ik loop het laatste stukje (ca 1,5 minuut) naar mijn werk met mijn fiets aan de hand, want fietsen gaat niet meer. Mijn fiets is helemaal kapot.
Eenmaal bij mijn werk ziet mijn baas mij aankomen lopen en vangt me op.
Binnen moet ik gaan zitten en krijg een kop thee. Mijn handen worden gewassen want de wondjes zitten vol straatvuil.
Als ik een beetje gekalmeerd ben bel ik mijn man. Zodra ik zijn stem hoor begin ik weer te huilen.
Hij zal onze dochters een broodje geven, terug naar school brengen en meteen naar mij toe komen.
Ik besluit om ook meteen de vk te bellen want ik wil heel graag weten hoe het met de baby is.
Van haar moet ik meteen langs komen.
Mijn collega die brengt mij gauw daar naar toe zodat mijn man onze dochters naar school kan brengen om vervolgens ook naar de vk te komen.
De vk wil gelijk naar het hartje luisteren om mij gerust te stellen. En gelukkig horen we gelijk een sterke hartslag en geeft hij ook nog even een trap tegen de doptone om te laten weten dat het goed is.
Aangezien ik 24 weken ben is het protocol dat ik toch naar het ziekenhuis word doorverwezen om een ctg scan te maken en evt een echo om te kijken of mijn placenta nog intact is. Want er zou een kleine kans aanwezig zijn dat er een kleine bloeding zou kunnen zitten die dan steeds groter word en het risico bestaat dat de placenta loslaat.
En dat is wel het laatste wat we willen natuurlijk.
Dus ik moest even wacht tot mijn man er was en werd in de tussentijd lief verzorgd door de vk en kreeg nog een kopje thee.
Toen mijn man er eenmaal was zijn we meteen doorgereden naar het ziekenhuis.
Daar moet je nogmaals je verhaal doen omdat ze een goed beeld willen krijgen hoe je precies gevallen bent.
Even later werd ik aangesloten aan de ctg. Ze zeiden dat het best wel eens lastig kon zijn om met dit termijn een goede ctg te krijgen omdat de baby nog klein is en alle ruimte heeft om nog te bewegen en te draaien.
Maar we kregen een keurige ctg uitslag na ruim een half uur. We kregen zelfs nog complimenten van de zusters 😁.
Er werd mij al verteld dat ik waarschijnlijk toch een nacht ter observatie moest blijven.
Later op de middag kreeg ik nog een echo. Ons kleintje was behoorlijk onder de indruk van al die aandacht die hij deze middag al had gehad en was al weer behoorlijk aan het bewegen.
En dat konden we goed zien op de echo😉.
Eenmaal terug op mijn kamer kwam even later de gyaecoloog persoonlijk bij mij langs met nog 2 zusters. En ze zei dat ik, aangezien de ctg en de echo zo goed eruit zagen, en ik me verder goed voelde, ik toch wel naar huis mocht.
Manlief was al naar huis om spullen te halen voor de nacht dus die heb ik gauw afgebeld en gezegd dat hij me weer mocht halen.

Dus ja, het was me het dagje wel!
Ik zit nu relaxed in de bank voor zover het kan. Want alles doet pijn en voelt beurs aan.
Maar dat geneest wel weer denk ik dan maar zo.
Ik ben enorm dankbaar en blij dat ons kindje niks mankeert🙏🏼