Even jullie mening

Dankjewel allemaal voor jullie lieve reacties❤❤

Wat een heftige tijd is het toch hè? Rouwen, voor je kind zorgen, genieten, je relatie in stand houden. Het enige wat ik kan zeggen is, blijf praten. Al praat jij maar en hoort hij aan. Geen verwijten maar gewoon over hoe jij je voelt. Bijvoorbeeld dat jij het lastig vind om de relatie leuk en gezellig te houden nu met een baby. Want dat is ook wel een ding hoor, een eerste baby krijgen, dat is voor elke ouder. En dan kregen wij er twee en moesten er ook nog eens één weer afstaan. Dat is nog lastiger (zwak uitgedrukt)

Maar door te praten over hoe jij je voelt weet hij in ieder geval hoe jij je voelt. Want feit is, de meeste mannen en vrouwen rouwen compleet anders, zelfs jij en ik zullen anders rouwen, dat is oké. Accepteer dat je er beide anders mee omgaat en vraag hem gewoon wat hij nodig heeft. Als hij het nu niet weet is prima, laat hem weten dat hij welkom is als hij het wel weet. En wie weet kan je hem betrekken bij het zoeken naar een oplossing.

Vraag hem hoe jullie bepaalde dingen kunnen oplossen, bv het slaapprobleem. En hoe hij met de gevoelens van het verlies omgaat. Wie weet heeft hij wel eens tip waar je iets mee kan. En misschien heeft hij wel een idee hoe jij even een nachtje kan doorslapen. Betrek hem dus in het vinden van een oplossing, mannen houden niet van problemen maar vinden het vaak wel fijn als ze iets voor je kunnen oplossen en ze zijn vaak gewoon praktischer dan vrouwen wat soms best handig is😉

Voor de rest is het slapen voor bijna elke ouders een probleem wat ik begrijp. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er zelf weinig last van had de eerste maanden. De baby lag in de cosleeper, ik gaf borstvoeding dus schoof de kleine zo aan en we sliepen rustig verder. Ik kan me voorstellen dat het niet voor iedereen zo makkelijk gaat bijvoorbeeld met flesvoeding. Maar dan zou je kunnen denken of je niet iemand een nachtje kan laten komen helpen. Jij bij je man in bed, een oma, tante of vriendin bij de kleine op de kamer en die kan dan een nachtje overnemen. Dan kan je even een nachtje bijtanken. Het is misschien niet ieder weekend te regelen maar een keertje is al fijn. Verder overdag gewoon lekker meeslapen met de kleine😍 en vooral jezelf niet teveel taken opleggen.

En voor de rest heeft acceptatie me echt geholpen. Acceptatie dat ik opdraai voor de nachten omdat mijn man dus 6 tot 7 dagen werkt. Acceptatie dat mijn man niet over het verlies wilt praten en er niet mee bezig is op de manier zoals ik ben. Acceptatie dat onze relatie is veranderd. Wij zijn nu twee jaar verder en we hebben elkaar wel weer gevonden ondanks dat ik het gevoel had dat we elkaar kwijt raakten. We moesten ons opnieuw settelen in een relatie. De taken en bezigheden en de tijd voor ons 2 moest weer even opnieuw bepaald en ingedeeld worden. Het moest weer even allemaal op zijn plek vallen. Maar ik denk dat dat voor elke jonge ouder geldt. De eerste jaren worden niet voor niets tropenjaren genoemd.

Heel veel sterkte en succes in deze pittige tijd

Gecondoleerd..

Ik denk dat jullie samen eens een goed gesprek moeten voeren, over alles, over het overlijden, de ziekenhuis periode, jullie relatie en jullie dochter.

Er is veel gebeurd, jullie hebben beide last van de situatie en gaan er beide op andere manieren mee om. Maar de zorg voor jullie dochter blijft doorgaan. Het mag niet zo zijn dat jij “opdraait” voor alle nachten. Jij moet ook goed herstellen van de zware periode. Vooral psychisch, je bent nog aan het ontzwangeren, hebt een roerige tijd achter de rug. Je wil daar niet een tik aan overhouden in de zin van PTSS, Postnatale Depressie etc. Dan is je vriend nog meer op zichzelf aangewezen.

Maar ook hij moet ruimte hebben voor rouw en de roerige periode.

Dus verlies elkaar niet uit het oog. Blijf met elkaar praten.

Allereerst gecondoleerd met je zware verlies. Kan me niet voorstellen hoe zwaar het voor jullie moet zijn.

Kan jou man eventueel een paar uurtjes opletten op de moment dat hij wakker Is? Hij heeft fysiek een zware job en werkt ook nog eens in ploegen. Dit is zoizo al heel zwaar voor hem. Kan mij voorstellen dat hij in zijn "slaapmomenten" wil slapen.

Verder zou ik proberen slapen als zij slaapt. Ook overdag. Is de oma eventueel een optie?

Gecorrigeerd is ze 2 maanden. Vanaf ongeveer 3 maanden slaapt een baby beter. Nog even geduld (Ik weet, is moeilijk).

Voor sommige mannen is een nacht slecht slapen door een baby heel slopend, kan me voorstellen als je sws al een raar ritme hebt door ploegendienst en niet echt aanleg om een brakke nacht goed te doorstaan, dit misschien echt heel zwaar voor hem is. Misschien kan hij wel eens de ochtend overnemen, dat jij lekker nog even een paar uur door kunt slapen.

In veel gevallen zou ik zeggen natuurlijk kan hij heus een nachtje overnemen. Maar war jullie hebben meegemaakt is zo iets heftigs dat hij waarschijnlijk niet reageert vanuit de persoon die hij oorspronkelijk is. Enorm lastig voor jou want ook jij bent natuurlijk op. Zou ze een nachtje kunnen logeren bij opa en oma?

Veel sterkte en gecondoleerd met het verlies. Geef het de tijd om de wonden te verzachten en ik denk dat je voor nu niet teveel van elkaar moet verwachten. Het klinkt alsof jullie beiden in de overleef stand zitten, wat natuurlijk super logisch is maar dit maakt wel dat er weinig tot geen ruimte over is voor de ander. Kun je misschien nog wat met de voedingen schuiven, iets meer geven voor de nacht? Ze is gecorrigeerd natuurlijk nog hartstikke jong. Hopelijk krijg jij ook gauw je nachtrust.

🍀🍀

Allereerst gecondoleerd en heel veel sterkte!❤️

Mijn werk ook in ploegen en wij hebben 2 dochtertjes 1tje van 2jaar en 1tje van 8 maanden. Ik doe alles mtb tot huishouden en de kids incl nachten tenzij de kids ergens naar toe moeten brengt hij ons altijd. Hij heeft mischien nog nooit een nacht de kids gedaan maar ik hoef daar in tegen nooit boodschappen te halen of een vuilniszak buiten zetten tenzij k het wil haha. Ik weet het is zwaar maar je man heeft het ook zwaar en moet nog eens keihard werken. Probeer voor jezelf een schema te maken en tijd voor je man en accepteer het dat geeft zoveel rust kook iets lekkers trek wat leuks aan en “zeur” niet dat hij thuis nog van alles moet doen. En probeer als je dochtertje slaapt ook een uurtje te pakken! Heel veel liefs xxx

Wat een vreselijk moeilijke periode hebben jullie achter de rug en gecondoleerd met het verliezen van jullie kindje... Uit ervaring weet ik dat de periode na het ziekenhuis bij thuiskomst van je kleintje niet heel veel makkelijker is. Door alle spanning die is opgebouwd in de ziekenhuisperiode, kan dit er na de thuiskomst uitkomen en dan tegen elkaar. Onze relatie heeft het vreselijk zwaar te verduren gehad in die periode. Je bent beiden helemaal op en nog steeds alles aan het verwerken wat anders is gelopen dan je verwachtte of hoopte. Mijn advies: blijf met elkaar praten, al dan niet met een therapeut erbij. Het is echt lastig om elkaar niet te verliezen na zo’n heftige periode en langs elkaar heen te leven. Veel sterkte

Als ik dit zo lees denk ik natuurlijk moet het kunnen dat hij jou en nacht laat slapen. Maar blijkbaar hebben jullie beiden behoefte aan iets. Praat erover met elkaar. Probeer eens iemand anders een nacht op te laten passen. Niks mis mee

Het lijkt wel alsof alle mannen dit hebben. Hier hetzelfde gehad met mijn ex. Krijg je vanalles naar je hoofd geslingerd terwijl jij 24/7 met je kind bezit bent echt vreselijk kan dat soms zijn. Hij zal nooit gaan inzien dat jij feitelijk net zulk zwaar werk als hem doet. Ik zou toch proberen erover te praten nog een x dat hij minimaal 4x in de maand (dus elke week een dag) jullie kindje verzorgd anders gaat het jou opbreken nog erger dan nu en hoe hij zich voelt. Succes+