Auto-ongeval - off topic, hart luchten.

Even een tussendoor blogje. Maar ik moet dit even kwijt.
Deze morgen werd ik opgebeld door mijn moeder, paniekerig, kort telefoontje.. Ik heb een ongeluk met de auto, ik ben ok, maar heb toch pijn, je moet onmiddelijk komen.
Ik zat nog in 'thuiskledij' gewoon mijn schoenen, jas en handtas en ik was weg. Ik heb proberen te lopen tot aan de auto. Mijn verstand op nul en rustig houden.
Eens aangekomen zag ik de auto van mijn moeder, en de 'aanrijder'. Rond de tegenligger stonden zowat 10 mensen, vlug keek ik rond zoekend om mijn moeder. Zij zat (alleen) in haar toch erg beschadigde auto met de tranen in haar ogen. Ik trok de deur meteen open en omarmde haar meteen. Vertelde haar dat alles goed is, dat ik hier ben, dat het voorbij is. Ze begon te huilen.. 
Toen ze zagen dat ik bij mijn moeder was, kwamen ze als vliegen op een vuilbak af. Moeder begon te hyperventileren, de doorslag kwam nu. Ik probeerde samen met haar, haar adem onder controle te houden. Een man stelde haar vragen, blijkbaar helpt dit bij hyperventilatie om te praten. Ik controleerde stiekem haar lichaam en zag dat haar been bloede. Ze wilde geen ziekenwagen, maar heb haar toch overtuigd mee te gaan. Door de schok voel je niet meteen alles.
Mee in de ziekenwagen naar het ziekenhuis, daar hebben ze enkele testen gedaan. Haar benen zijn gekneusd en ze moet even met krukken lopen. Haar borstbeentje is ook gesplinterd dus dit zal ook eventjes moeten genezen. De hele dag hebben we practisch in het ziekenhuis doorgebracht. Maar ze is ok.

Mijn hart... ze is ok. Op zo'n momenten ga je toch wel eens denken. Ik zou haar niet willen of kunnen missen. Onze handen hebben elkaar veel vast gehouden vandaag. Het beeld van haar auto staat in mijn geheugen gegrift en de spanning/stress giert me door het lichaam. Het was de auto van haar overleden vader, dus die heeft voor ons ook wat emotionele waarde. Ah die auto is m'n minste zorg, ik heb mijn moeder nog. En daar ben ik dankbaar om. Het kon anders zijn.