Kruipen en nog veeeeeel meer.

Salaam Aleikoem,

Hoi Dames,

Na lange tijd weer eens een blog van mij. De dagen gaan zo snel voorbij en het schuldgevoel groeit. Bij de eerste hield ik alles zo netjes bij (de blogs heb ik helaas allemaal verwijderd) maar bij deze jongste spruit is het door tijd tekort niet altijd mogelijk.

De jongste vind ik inmiddels al geen baby meer. Kruipen kan ze sinds eergister, nee schudden heeft ze van grote zus gekopieerd en klappen in de handjes heeft ze ook een paar weken geleden eigen gemaakt. Echt zelfstandig gaan zitten is trouwens vorige week ook ontdekt. Ze eet met de pot mee, krijgt nog steeds borstvoeding en heeft oorbelletjes gekregen. De luiermaat is nummer vier, kledingmaat 80, schoonmaat 16-17 en met fietsen zijn we nu ook zachtjes aan mee begonnen.

Ze is een makkelijk,lief meisje. S'nachts is ze wel wat moeilijker dan grote zus vroeger. Ze komt nog steeds minimaal om 1 nachtvoeding, wat volgens mij niet echt nodig is. Maar ik heb besloten het te accepteren zoals het is met in mijn achterhoofd de wetenschap dat het vanzelf wel weer eens over gaat. I heeft een zwaar leven, grote zus geeft haar vaak een dreun om haar oren en sleept haar aan haar armen door het huis heen. Natuurlijk ben ik er altijd bij, maar veel dingen kan je nou eenmaal niet voorkomen. Toch zijn ze ook steengek op elkaar. M kan niet wachten in de ochtend totdat I wakker wordt, ze lachen om elkaars grapjes, ze stimuleren elkaar met eten en vinden het heerlijk om samen bij kindjes op visite te gaan.

Als ik ze zo samen op een kleed zie spelen hier in de huiskamer ben ik enorm blij dat ik er toch voor heb gekozen om ze zo dicht op elkaar te krijgen. Ik moet zeggen het eerste half jaar was enorm zwaar om 2 kindjes onder de 2 jaar te hebben, maar nu krijg ik langzaam weer adem en hebben ze lekker elkaar. Ik heb dat zelf altijd gemist. Mijn zusje was 5 jaar jonger en mijn broertje zelfs 11 jaar. Zij waren altijd veel te kinderachtig voor mij.

Met M gaat het ook een stuk beter. Ze worstelde even een paar maandjes met zichzelf denk ik. Maar nu ze ineens met sprongen vooruit is gegaan in haar taalvaardigheid lijkt de boosheid verdwenen te zijn. Ook het benoemen en erkennen van haar emoties brengt haar wel tot bedaren. Kortom dit kleine stukje van gebruiksaanwijzing hebben we samen ondervonden.

M is een grote meid, heeft maat 104, schoenmaat 25 en luiermaat 5+. Ze weegt volgens mijn eigen weegschaal 14 kilo, de lengte ben ik haar helaas schuldig. Doordat we niet meer regelmatig naar het CB moeten, houdt je dat niet meer goed bij.

We hebben haar ingeschreven op de peuterspeelzaal, ze is namelijk gek op andere kindjes en we vinden dat ze die veel te weinig ziet in haar leventje. Ik ben de oudste thuis en mijn man zijn familie woont allemaal in Marokko, neefjes en nichtjes ziet ze dus niet en haar 2 buurmeisjes zijn veel ouder.

Ook hebben we ons opgegeven als pleegouders. Ontzettend spannend. We gaan nu eerst door de sreening heen van de Raad van Kinderbescherming en vervolgens moeten we de 7-weekse STAP cursus volgen om in het pleegouder bestand opgenomen te worden.

Ik ben gestopt met mijn Pabo studie. Het koste buiten naar school gaan en stage lopen enorm veel tijd die ik aan mijn huiswerk moest besteden. Dit hield in dat ik elke avond zodra de kids op bed lagen gelijk aan de studie moest. En dat hield ik niet lang vol, omdat ik ook zo verlang naar ontspannig na een hele dag met kids. Even tv kijken, of even onder de zonnenbank etc. En dat zat er niet meer in. De pabo is nog niet afgeschreven, maar heb het wel even uitgesteld. Ik ga nu eerst werken in een KDV. Mijn eigen kindjes mogen mee naar dezelfde lokatie in een andere groep. Zo ben ik toch weer onder de mensen, maar heb ik wel mijn eigen kinderen bij me.

Nou dat was even het overzicht en ga mijn best doen om de blogs weer bij te houden. Ik print ze namelijk altijd uit en doe ze in een map, zodat mijn kids dit later terug kunnen lezen.

Lieve meiden, tot blogs!

Liefs