Zwangerschapsdepressie

volgens mij moet ik er echt aan geloven.. ik ben altijd al beetje depri maar probeer het altijd te verpakken in mn opgelate gedrag. ik kan geen dag thuis zitten anders verpieter ik. Bij D der zwangerschap heb ik denk ik 9 maanden lang gehuild en me ongelovelijk ongelukkig gevoeld en dit bleef ook nog tot best lang na de bevalling.
denk dat pas toen ze 7 maanden was het beter werd. deze zwangerschap had ik besloten dat ik er wel van moest gaan genieten en dit begon ook goed ik wilde niet meer panisch doen over dat het ook mis kon gaan en ging lekker speuren naar spulletjes die ik graag wilde hebben ook al vielen ze net iets buiten me budget gewoon om me zelf de moed te geven ook blij te kunnen zijn ergens mee... dit ging eigenlijk heel erg goed tot ongeveer maand geleden toen ben ik weer na veel dreigende buien compleet afgegleden, ik melde hier laatst dat ik meer onder controle liep omdat ik te veel afviel naja dat kwam dus hier door ik heb bijna 2 weken lang op me bed gelegen waar ik niet eens veel van heb mee gekregen als ik terug kijk het ging heel snel maar omdat ik niet at en niet sliep vermagerde ik heel erg en was ik al snel 10 kilo kwijt. de VK was al in overleg of ze mij wel zelf onder controle konden houden als het zo zou door zetten maar vlak erna werd het gelukkig beetje mooi weer een week lang en toen leek het wel iets beter te gaan. maar het is nog steeds niet goed.. elke avond zit ik al in paniek over dat de volgende dag er aan komt ik begin me zelf kwijt te raken lijkt wel ik ben moe om me er tegen te verzetten want het komt toch steeds terug van me ouders mag ik nu ook even niet meer thuis wonen en ben nu dus steeds bij hun de hele dag door zit ik in huilbuien paniek gevoelens dan ben ik weer extreem boos of heel afwezig en zo zijn er weer uren dat het lijkt alsof er nooit wat aan de hand was... 
kort om ik ben het zat om mooi weer te spelen en het te verdoezelen en excuses te verzinnen waarom ik me zogenaamd even niet goed voel.. of het uit te drukken in 'ik zit gewoon even niet lekker in me vel' 
moet gewoon toegeven het gaat neit ... het gaat niet meer goed. ik kom hier ook zelf niet meer uit en heb ook geen zin weer diep weg te zakken. gelukkig heb ik nu veel steun van me familie, bij mij in de familie komt het heel veel voor mijn vader heeft veel last van depressies en eigenlijk grootste gedeelte van zijn kant van de familie heeft er erg veel last van. het is dan wel weer een geruststelling dat ik er ook gewoon echt niks aan kan doen dat ik me zo voel. vandaag is weer 1 van mijn mindere dagen ik word zo opgehaald door me opa en oma om met hun weg te gaan. ik denk dat het voor andere mensen heel raar en aanstellerig klinkt (temminste denk dat ik dat snel zou denken) vooral omdat je normaal nooit wat kan merken aan me. maar BB is altijd een veilige uitlaat klep voor me geweest en denk dat ik het ook hier er over blijf schrijven. 
in het ziekenhuis hier in de buurt is zelfs hele polikliniek voor zwangerschapsdepressies als er hele polikliniek voor is ben ik temminste niet gek ana het worden maar daar heb ik aankomende week ook een afspraak want heb geen zin meer om hier alleen in te zitten en toe doen alsof er niks aan de hand is en dan volgend jaar met spijt terug te kijken dat ik me alleen ongelukkig heb zitten voelen.