Muts

Was gisteren alleen thuis met mijn zoontje. Was aan het opruimen na het avondeten en J was aan het spelen. Hoor hem doeii zeggen. Ik dacht zal wel doet hij wel vaker. Daarna was het stil. En als dat lang duurt ga ik altijd even kijken. Betekent meestal niet veel soeps. Dus kijk in de huiskamer, leeg. Gang, leeg, wc, leeg. Ondertussen roep ik zijn naam maar krijg geen reactie. Dus ik word ongerust. Kijk nog op straat. Ook niets. Ondertussen was ik al bang dat de voordeur open had gestaan of dat er iemand binnen was geweest. Me hart ging echt even tekeer. Kom ik terug in de huiskamer. Heeft hij zich verstopt tussen de stoel en de kast en zit een worstenbroodje te eten. Die had ie van de kast gebietst.
Stiekemerd he. Kon er wel om lachen, vooral om mezelf dat ik zo snel in paniek raakte.
Moet er niet aan denken wat er gebeurt als hij echt een keer kwijt is. Als J mijn karakter heeft staat me nog wat te wachten...