Klein hoopje mens in reuzebed

Deze blog gaat over het wisselen van een ledikant naar een volwassen bed.

Donderdag werd het laatste onderdeel geleverd van zijn nieuwe bed: de lattenbodem.
Ik kwam om 18.30 uur thuis van mijn werk en zag mijn peuter al vrolijk rondrennen in streepjespyjama met een geurende zwitsal walm om zich heen. Het was eigenlijk heel pedagogisch onverantwoord, maar ik gaf mijn man de impulsieve opdracht om het ledikantje te doen verdwijnen en er het volwassen bed er neer te zetten. Immers zou Roland over een half uurtje naar bed gaan en kon zo niet wennen aan zijn nieuwe bed. Dit laatste was wel heel belangrijk, want Roland tovert zichzelf om in een gillende keukenmeid bij het aandoen van nieuwe schoentjes.

Met enige 'GRMVCADF' en toch ook wel enige zin, ging mijn man aan de slag, want ook hij was benieuwd hoe de nieuwe steigerhouten bed zou staan.
Zoonlief zoemde als een bezig bijtje langs en om papa heen, want hij vond de lange planken erg interessant.
In 'no-time' stond het bed en met de magic fingers van mama lag er compleet nieuwe bedtextiel op; in dezelfde style als het ledikantje.

Roland werd op het bed 'geworpen' en de eerste vijftien minuten zagen er zo uit: -oergeluiden, kirren, lachen, rollen, draaien, bijnakoprol, lachen, staan, liggen, staan, liggen en weer kirren - Vol ongeloof en als een minifilm bekeek ik het tafereel. "Is dat mijn zoon?" Trotsheid overviel me.

Opa, wonend op loopafstand, wilde ook nog even kijken. Hij werd aan de vinger meegenomen, waarbij het 15-minuten-tafereel zich opnieuw herhaalde.

Een half uur later lag hij doodop in zijn bedje. Rond negen uur controleerde ik of alles er nog vredig bij lag. Ik zag een klein bolletje onder het dekbedje liggen; gesitueerd aan de bovenkant van het reuzebed. Uitstekende een klein hoofdje met lieve haren. Spontaan kreeg ik de slappe lach. Het geheel deed hilarisch aan, want wat met zo'n kleine peuter met zo'n joekel van een bed? Maar Roland leek er vrede mee te hebben, dus had ik dat ook. Het beeld staat op mijn netvlies en zodra ik het weer naar voren haal, krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Verliefdheid eerste klasse.

We zijn nu drie nachten verder en hij slaapt als een os. Geen enkele nacht uit bed tijdens het nachtje klokje rond. Nog geen valpartijen of stoot-escapades.
Volgens mijn moeder was ik een 'pain in the ass' bij het verwisselen van ledikant naar volwassen bed.
Panisch bij het zien, voelen en ruiken van nieuwe objecten. Toch lijkt mijn zoon op mij, maar niet bij een bedwisseling!