Kennismakingsgesprek?

Nou, zoals jullie weten uit mijn vorige blog heb ik psychologische hulp gevraagd omdat het traject niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook geestelijk behoorlijk wat klappen geeft. De rek is er een beetje uit bij mij. Goed, vandaag dus de kennismakingsgesprek.

Mijn man had gevraagd of ik het fijn vond als hij met me mee ging. Ik heb veel getwijfeld, maar uiteindelijk wel ja gezegd. Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik niet zeker weet of het wel nuttig/handig/fijn is.

Vandaag om 10:55 netjes aan de balie aangemeld. Om 11:00 had ik de afspraak, dus ik was keurig op tijd. Ik mocht in de wachtruimte wachten. O ja, dit was trouwens gewoon bij ons in de fertiliteitskliniek, dus niet ergens anders. Dat is wel fijn.

Om 11:15 ging ik nog maar eens naar de balie. Ik hoef namelijk nooit echt lang te wachten en als ik wel moet wachten, dan werd dat altijd aangekondigd. Een van de redenen waarom ik zo tevreden ben met ons ziekenhuis. De vrouw van de balie vertelde me dat de deur nog dicht was, dus dat ze nog niet klaar was. Ze zei ook dat er iemand anders het gesprek deed omdat degene die het oorspronkelijk zou doen om persoonlijke omstandigheden thuis zat. Ik moet heel eerlijk bekennen dat een halve seconde in me opkwam dat een kennismakingsgesprek met vervanger niet zo nuttig leek. Maar goed, die gedachte schudde ik gauw van me af, ik ging ervan uit dat ze wisten wat ze deden. Ik ging weer zitten in de wachtruimte met de gedachte dat ze voor ons net zoveel aandacht en tijd zou besteden.

De tijd tikte door en ik was nog eens twee keer van gedachte veranderd betreft de aanwezigheid van mijn man. Ondertussen zag ik ook heel veel dikke buiken langs komen. Een klein deel ging naar de fertiliteitsgedeelte, de meeste vrouwen liepen door naar het achterste gedeelte waar verloskunde was. Ik moet wel zeggen dat ik steeds meer moeite krijg met die bolle buiken, hoe mooi ik ze ook vind. Vroeger had ik dat helemaal niet, maar jaloezie begint nu wel behoorlijk op te borrelen. Ik wil óók zo’n mooi buikje.

Na een uur had ik het wel gezien. Ik ging weer naar de balie met de mededeling “euh, ik wacht al een uur nu.” Ze ging nu maar even achter die gesloten deur kijken en je geloofd het niet: er was helemaal niemand in dat kamertje! Ze ging maar eens bellen met de vervanger die boven zat. Ik hoorde natuurlijk alleen het gedeelte wat die mevrouw achter de balie zei, maar ze zei dat ik al een uur wachtte en ze zei iets over een voicemail. Ze hing weer op en zei dat hij er zo aan kwam omdat hij nu nog bezig was en dat ik in de wachtruimte kon wachten.

Nou, ik weer naar de wachtruimte. Dit keer duurde het geen uur. Hij kwam op een gegeven moment naar beneden en liep naar de balie. De vrouw bij de balie wees naar mij en hij kwam op mij af. Handjes schudden en toen ging hij op de hurken naast me zitten. Hij vertelde dat de vrouw met wie ik oorspronkelijk een gesprek had om persoonlijke redenen plotseling afwezig was. Hij had daarom dinsdags iedereen gebeld waaronder mij. Hij zei dat hij mijn voicemail had ingesproken. Ik zei dat ik dinsdag wel een voicemail had gehad, maar dat er maar heel kort krrrrk te horen was alsof iemand net te laat opgehangen had. Nou, daar is het dus misgegaan. We mochten weer naar huis en er zou een nieuwe afspraak met me gemaakt worden.