Je voelt je een mislukkeling...

Na 3 terugplaatsingen van embryootjes en 3X mislukt ga je je toch afvragen: wat is er mis met mij!

Toen ik naar de huisarts ging, ruim 1 jaar geleden, was dat de enige keer waarop ik dacht (we dachten) dat het gelukt was. Mijn  lichaam veranderde. Ik kreeg pijn aan mijn borsten en ik wìst gewoon dat het zo was. Ik weet wel dat je lichaam je voor de gek kan houden, maar ik wìst gewoon dat het gelukt was. Echter was ik ook meteen 3 dagen te vroeg ongesteld... Hoe kan dat? Ik was altijd ca 1 dag later als de gemiddelde vrouw ongesteld, maar nu wel 3 dagen vroeger! Wat een teleurstelling was dat. Huilen, ik heb enorm gehuild. Dat was ook de reden dat ik naar de huisarts was gegaan: ik kon de stress van het proberen niet meer aan. Ik kwam om te praten, maar de huisarts begon de eerste onderzoeken.

Al gauw bleek dat mijn man erg weinig zaadcellen had en dat wat er was, zwom erg langzaam. Na maanden testen werden we doorverwezen naar de fertiliteitskliniek om daar uiteindelijk te horen dat er nèt voldoende was voor een ICSI. Ik maakte me zorgen voor het geval dat er nèt onvoldoende zou zijn, dus werd er een afspraak gemaakt, en in het dossier gezet, dat mijn eicellen ingevroren zouden worden als er een tekort zou zijn. De vrees was uiteindelijk onterecht, want bij de eerste eicelpunctie waren bijna alle eicellen bevrucht en bij de tweede waren er net zoveel eicellen bevrucht als bij de eerste keer. De arts zei dat dit wel hele goede resultaten waren. Geen zorgen dus. Het zaad is niet onvoldoende en dat wat er is, is ook gewoon goed. 

Toch ging het mis. Keer op keer. De eerste verse terugplaatsing ging mis vlak na het innestelen. Ik had op de 9e dag na de terugplaatsing al bloedverlies. Weinig, maar bloedverlies. De tweede keer was een cryootje (een ingevroren embryootje) en deze hield het vol tot 1 dag voor de testdatum. Toen verloor ik bloed. De derde was weer een verse embryootje na de 2e punctie. Daar had ik ook de 9e dag bloedverlies, maar deze was bruin. Ik hoefde me geen zorgen te maken aldus de mensen van de kliniek. Maar de 10e dag was het toch echt wel rood. Kort en weinig. In de avond een veeg en in de ochtend een veeg. Daarna was het weer bruin en af en toen roodbruin. Toch kwam het rode steeds duidelijker er doorheen. Uiteindelijk ook doorgebroken.

Nu denk ik echt dat er iets mis is met mijn lichaam. Stoot ik het vruchtje af? Wat is er toch aan de hand!? Vooral de verse pogingen en de enige keer waarop we dachten dat het wel gelukt was maakt dat ik zo denk. Iets zorgt er voor dat ik eerder dan normaal ongesteld word. Mijn arts zei dat 10e dag erg vroeg was, maar niet onmogelijk. Ik heb daar niets aan. Ik heb echt het gevoel dat er iets mis is met me en ik wil het weten ook, want alleen dan kan er iets gedaan worden. We kunnen blijven terugplaatsen, maar als mijn lichaam het vruchtje afstoot, dan zal het nooit lukken...