De embryo terugplaatsing (SET)

Vandaag zijn we naar Nijmegen gegaan voor de terugplaatsing van het embryootje. We waren extra vroeg van huis gegaan zodat we 1 uur eerder in het ziekenhuis waren dan we de afspraak hadden. Daar aangekomen, willde ik me aanmelden. Ik had gehoord dat je van te voren dat moest doen en we waren lekker vroeg.
'Mevrouw, dat doen we niet in het weekend.'
Ik dacht dat de bodem eventjes onder mijn voeten verdween. 
'Waarvoor bent u hier?'
'Fertiliteitslab...'
'Loopt u maar door, hoor. Het is goed.' 
Ik was zo ontzettend opgelucht!

We waren nog steeds een uur te vroeg en dus gingen we nog eventjes een kopje koffie drinken. Daar kwam ik het andere meidje tegen die waar ik samen op dezelfde dag de punctie had gehad. We hebben even gevraagd hoe het met elkaar was en wat de resultaten zijn. 

Toen het bijna tijd was, liepen we richting de afdeling. Ik ken het Radboud ziekenhuis, ik heb er immers stage gelopen, dus ik wist dat het ziekenhuis een flinke doolhof kan zijn met enorme lange gangen. We gingen in de wachtkamer zitten. Daar zag ik twee vrouwen, dus groette we hen even vriendelijk en gingen zitten. 
'O, een klapper met allemaal stukjes van mensen met ervaringen!' riep ik en ik trok de klapper naar me toe. Maar ik stopte gauw met lezen, want ik las ook verhalen die ik niet hoopte mee te maken.
Ineens gingen de lampen uit en op 'wij-zijn-gesloten-standje'. Dat was apart. 

Na de twee vrouwen werden wij geroepen. Niet alleen mijn naam, maar ook die van mijn man. Dat was fijn! We doen dit samen (en we moesten natuurlijk ook samen een contract ondertekenen). We gingen naar de kamer en daar kregen we meteen de foto te zien van ons embryootje. Fantastisch dat ze zo iets bijzonders doen! Dat vind ik echt superbijzonder om het te hebben. Het embryootje is van A kwaliteit en ze hebben er ook eentje kunnen invriezen. Twee totaal dus van de 8. Nog steeds tevrede. Op het contract stond trouwens 'echtpaar', maar dat zijn we officieel nog niet. Hihi, wel leuk om dat te zien.

Ik mocht me uitkleden, op de stoel zitten en het ging gebeuren. De andere vrouw mocht ons embryootje al op laten roepen. Ik kreeg een echo-aparaat op mijn buik. Ze zei dat de arts het niet nodig had, maar dat het leuk was voor mij om het te volgen. De arts kon het namelijk op gevoel doen. Ze kon het niet vinden! Ik baalde een beetje en zei dat ik het niet persé hoefde te zien. Ze drukte ook op een gegeven moment op het bot van mijn heupen. Nou, volgens mij zie je dan helemaal niks. Toen ik zei dat ik het wel geloofde, zei ze ineens dat de dokter het wel nodig had. Ja, zeg dat dan meteen.

Waar ik ook van baalde, was dat ze mijn baarmoedermond niet kon vinden. Die zat een beetje schuin. Ik wilde dat het goed zou gaan! De man met ons embryootje kwam al, maar ze waren nog niet klaar. 'Leg het nog maar eventjes warm', zei de arts. Baaaaaaal! 

Ik moest plots een holle rug maken en toen ja! Ik voelde een soort prikje en toen zei ze dat ze het gevonden had. Gelukkig maar. Het embryootje werd weer gehaald en het soort van rietje werd ingebracht. Omdat ze niets kon zien op de echo, zei ze dat ze wel dacht goed te zitten, want de afstand was normaal. Als je een onzekere vrouw nog onzekerder wilde maken... Maar goed, ik probeer mezelf maar moed in te spreken dat het echt goed is. 

Ik vond het trouwens niet echt prettig toen de man kwam en ik gewoon bijna rechtstreeks zicht had op het lab en daar mensen stonden die (toevallig) richting de deur keuken (en dus naar mij). Oké, ik weet dat het voor hun werk is, maar ik ben toch wel wat preuts, hoor. Een klein gordijntje zodat er niet direct zicht op zou zijn geweest, had ik prettiger gevonden. 

Toen heb ik me weer aangekleed en zo man-achtig als mijn vent is.... hij heeft de foto dubbelgevouwen terwijl ik me aan het aankleden was!!! Ween! Er zit nu een streep erdoor. Mijn man heeft beloofd om ze te vragen of we het digitaal konden krijgen. Ik denk het niet, maar wie weet. 

Later hoorde ik van mijn man dat er een whiteboard hing met alle namen. Er waren 8 stellen en wij waren de laatste.

Nu ja, daarna mensen op de hoogte gebracht. Ik grapte toen ik de foto liet zien: 'ik vind dat hij de neus heeft van zijn/haar vader, vind je ook niet?' Mensen speelde leuk mee. Ben erg blij met ons kleintje. Misschien wat voorbarig, maar ik heb een zwangerschapsapp op mijn telefoon gezet en plaag mijn man als hij me zoent: 'Schat, er zijn kinderen bij!'

O, ik hoop zo dat ons kleintje blijft hangen en dat al die ongerustheid onnodig was geweest.