39 wk en wéér gevallen :(

Gisteren was het de 13de... iedereen verwachtte dat er iets zou gebeuren... maar dit verwachtte niemand...

's Morgens al berichten of we al in ZH waren, 's middags berichten hoe het zat... omdat de 2 oudste dochters geboren zijn op de 13de ging iedereen ervan uit dat babykontje zich nu ook wel zou melden. Aangezien ikzelf ook best ongrduldig begon te worden, bedacht ik dat ik mss nog eens goed in het huishouden moest vliegen. Je weet maar nooit of het iets in gang kon zetten!!

En dus poetste ik de living en de badkamer, toen het droog was, zette ik alles terug op z'n plaats en wilde aan de keuken beginnen... ik kwam uit de badkamer (1 trapje) en voelde mijn rechtervoet omslaan ( niet weer!!!!), gelukkig kon ik me 'opvangen' met mijn rechterhand... helaas... ik voelde meteen dat het niet goed zat.
Uiteraard lag mijn gsm in de living op tafel... na even proberen rustig worden, voelde ik dat mijn voet blijkbaar niet zo erg was, ik kon er gewoon op stappen (wel stroef en stijf), maar de living haalde ik wel.

Meteen mannetje gebeld... die schrok zich rot, hij verstond eerst 'ik ben BEvallen', maar hoorde aan mijn stem dat er iets mis was, dus liet het me nog eens zeggen: 'ik ben GEvallen!' Meteen legde hij neer en kwam razendsnel thuis (hopelijk nergens snelheidscontroles!).

Torn hij thuis kwam, lag ik nog steeds in de zetel... hij zag gelukkig wel meteen aan me dat er niks met babykontje was! Maar dan naar spoed!
Daar besloten ze  toch foto's te maken en inderdaad, zoals ze daar al vreesden, pols gebroken... gelukkig moest ik niet geopereerd, zeiden ze er nog bij!
Ik kreeg een gips en een afspraak voor controle volgende week... ze zeiden ook dat als ik babykontje niet/minder voelde ik naar de materniteit moest bellen, maar ik had baby nog duidelijk gevoeld, dus maakte me niet heel veel zorgen.

Ondertussen heeft manlief dan toch maar gebeld voor kraamhulp na de bevalling, want het is duidelijk dat ik het alleen met baby niet ga redden! De simpelste dingen lukken niet met links of vragen enorm veel inspanning, zoals deze blog typen...

Niet leuk en zeer slecht getimed, maar gelukkig kunnen we nog terugvallen op familie om te komen helpen in huishouden en met baby... maar ik heb al tranen vergoten als ik bedacht dat ik mijn kleine meisje niet zelf kan optillen, aankleden, wassen... zelfs met de twee grote meisjes kan ik nu niks... voel me daar echt heel verdrietig bij... maar we zullen erdoor moeten en ik probeer me voor te houden dat het zoveel erger had kunnen zijn!