Heftige tijd

Ik gebruik dit forum even als 'luchtplek'

Wat een heftige tijd hebben wij achter de rug. Om met het goede nieuws te beginnen: ik ben momenteel mama van 3 gezonde kinderen, waarvan de tweeling nu al 3 weken oud is.

Maar voordat die er was...Met 20 weken werd bij mij vastgesteld dat de tweeling TTS had, dat wil zoveel zeggen dat ze de placenta delen en er vaatverbindingen zijn waardoor de ene van de tweeling bloed doneert aan de andere. Hierdoor ontstaat er bij de gene die ontvangt veel en veel te veel vruchtwater.

Onbehandeld gaat deze zwangerschap bijna altijd mis, ofwel de baby's overlijden aan het syndroom, ofwel door het vele vruchtwater komt de bevalling veel te vroeg op gang.

De behandeling, die alleen in het LUMC kan, bestaat uit 'laseren'. HIerbij gaan ze dwars door je buikwand, baarmoeder en vliezen heen om met een laser de placenta te scheiden. Met 22 weken bleek dat onze acceptor hartschade aan het ontwikkelen was, en dat de behandeling onvermijdelijk was. De kans dat je met twee levende baby's het ziekenhuis verlaat is vanaf dat moment 65%.

De laserbehandeling is goed gegaan, ze maken alleen wel een gat in de vliezen om bij de placenta te komen, waardoor je de hele zwangerschap een verhoogd risico hebt op een te vroege bevalling. Ik mocht geen harde buiken meer hebben en heb tot aan de bevalling thuis in spanning gezeten. 

Elke week hadden we een echo om te controleren hoe het ging met de baby's. De hartschade herstelde, de baby's groeiden. 22 weken werden er langzaam 30. Toen bleek dat de kleinste baby niet goed meer groeide. Men overwoog om de bevalling in te leiden. Elke week moest ik 2 keer langskomen. Hij hield vol en groeide nog wel

Men vertelde mij elke week dat ik weinig kans had op een lange zwangerschap. Eerst werd gezegd dat 26 weken al een mijlpaal zou zijn, die grens verschoof en verschoof. Opeens was ik 36 weken zwanger. Normaal gesproken leiden ze de bevalling dan in, maar omdat het zo goed ging (we geloofde het bijna niet), en ik nog 'potdicht' zat, mocht ik tot 36.5 doorlopen. Ik moest voor 37 weken bevallen omdat het risico op complicaties daarna te groot wordt voor de baby's

Met 36.5 werd ik opgenomen. twee dagen ballonkatheters deden helemaal niks. nul komma nul ontsluiting.

Maar toen, met 37.0 weken, besloot men een tabletje misoprostol in te brengen. Dat was het begin van een stortbevalling. Vanaf de eerste wee tot en met het hechten duurde 2 uur en een kwartier. Ik moest overgeven, had zoveel weeën dat ik niet meer wist wanneer de ene begon en de andere eindigde. Omdat het zo snel ging was de kinderarts nog niet gebeld dus moest ik 45 minuten mijn persweeën ophouden. Ik had nog geen infuus, dat lukte ook niet om dat te prikken (en dat is toch wel een risico bij een tweelingbevalling). 

Na de geboorte van de eerste schrok iedereen, omdat de navelstreng van de tweede was uitgezakt. De gynaecoloog hield met haar vingers het hoofdje omhoog, zodat er nog zuurstof naar hem toe zou gaan. Ze zei; je hebt 1 perswee. Hij MOET eruit!

45 seconden later werd hij geboren. de perswee was niet sterk en stopte halverwege, maar ik heb toch doorgeperst. Mn onderkant helemaal kapot, maar hij is er gekomen.

Allebei de baby's moesten naar de NICU voor beademing, ze waren ondanks de termijn nog wel erg prematuur. 2,4 en 2,5 kilogram

Na een dag werden we overgeplaatst naar Gouda, en een week later mochten we naar huis. Ik heb verschrikkelijke naweeën gehad, lag gelukkig na 1 dag naast mn baby's, maar dat was ook niet alles met al die bliepende monitors.

Ik ben nu twee weken thuis, geef volledige borstvoeding en weet soms neit eens meer of het dag is of nacht

Maar ik ben gelukkig, ze zijn waarschijnlijk allebei gezond, al moeten we nog wel vaak op controle komen om te kijken of er schade is na de laser behandeling of de bevalling

En soms kan ik opeens gaan huilen. Het had zo anders kunnen aflopen. Er waren tijdens de bevalling allerlei complicaties (van aderen die over de vliezen bleken te lopen, het idee dat daar de vliezen gebroken zouden zijn en dan je kindje een mter voor de eindstreep overlijdt), tot een tweedegraads ruptuur met grote bloeding die men pas laat opmerkte (want iedereen was bezig met de tweeling)

Tot op de kamer liggen, alleen, zonder baby's en man (want die ging mee naar de NICU), met naweeën die je weg moet puffen. Tot braken tijdens en de hele nacht na de bevalling, tot sinsaasappel grote stolsels, tot een Hb daling die zorgt voor duizeligheid

Maar wat ben ik dankbaar. wonderen bestaan, en ik heb er 3