Leeg vanbinnen ...

Woensdag 8 Oktober 2014

Vanmorgen is mijn nonkel ons komen halen, samen met mijn moeder. Op weg naar het ziekenhuis in Dendermonde stiekem nog wat traantjes laten vloeien.                           Tussen 8 u en 8u30 was ik op mijn kamer en zijn ze de eerste tabletten komen opsteken en rond 10 uur zou mijn gynaecoloog de laatste 2 opsteken.  Toen het uiteindelijk tot me begon door te dringen en ik lichte buikpijn begon te krijgen ben ik weer eens in huilen uitgebarsten, de ene moment moest mijn moeder me troosten, de andere moment deed mijn vriend dat. Plots kreeg ik een naar gevoel over me, ze waren er voor me naar de operatiekamer te brengen. Mijn vriend nog eens flink geknuffeld en mijn moeder, met de nodige tranen. Terwijl ik daar helemaal alleen lag te wachten ben ik beginnen hyperventileren en hebben ze me twee keer een inspuiting moeten geven om te kalmeren. Toen de verpleegster me vroeg waarom ik 'bang' had heeft die wel de volle lading gekregen! Ik vroeg haar of zij kinderen had en of ze haar kind afgenomen had... Ze heeft me dan kunnen kalmeren door me te laten vertellen wat er gaande was, ze is dan bij me gebleven tot ze me komen halen zijn. Ik kan me enkel nog herinneren dat ik op de andere tafel moest liggen en toen is het licht uitgegaan. Rond 15u30 hoorde ik mijn naam en de verpleegster vroeg of ik wakker was en naar de kamer wou. Toen ik op de kamer kwam zaten mijn vriend en moeder op me te wachten. Tegen de avond mocht ik naar huis waar het hele rouwproces kon beginnen. Nu snap ik waarom ze zeggen om de eerste 3 maanden van de zwangerschap niets te zeggen tegen vrienden, het is allemaal zo pril, zo cruciaal en zo breekbaar... 

En om het 'beest' een naam te geven en wie het wil weten, het heet Acrania met exencefalie... Heel erg zeldzaam. Onze huisdokter zei dat dit het tweede geval is in 20 jaar dat hij weet. Niet 1 op 1000 zoals ik dacht maar 1 op 100.000 om je maar een idee te geven hoe zeldzaam het is!