Weltrusten lieve meid... (Het overlijden van onze hond)

Je was braaf en lief, goed met de kinderen en gehoorzaam, soms een boef maar vooral een maatje... Wat spijt het me dat ik het soms te druk had, wat spijt het me dat ik je niet elke avond meer een knuffel bracht, wat spijt het me dat ik het niet had gemerkt dat je van binnen werd gesloopt door tumoren. Ik hoor je nageltjes nog over het laminaat tikkelen, in de tuin denk ik je nog even te zien, en de poezen zoeken je nogsteeds. Ik weet dat het erger had gekunt, ik weet dat je veel langer met veel meer pijn had kunnen zitten... En ik ben blij dat dat niet hoefde... Maar had ik op zn minst maar afschijd mogen nemen voor de operatie. Had ik geweten wat ze zouden ontdekken... Dan had ik je nog 1 lange wandeling gegeven. Nog 1 dikke knuffel. Nog 1x laten spelen met je maatjes... Maar ik wist het niet... En toen ging je in één rust verder... Zonder afschijd of vaarwel... Ik wou dat ik er voor je was. Ik mis je... Je waterbak staat er nog voor de poezen, je bankje ook... Ik weet nog niet wat we daar mee doen... Er naar kijken verscheurt mijn hart maar hem weg doen kan ik nog niet... Je mocht niet oud worden, maar je zal voor altijd in mn hart door leven. Weltrusten lieve meid.