Huil je dan om alles en almal...hormonen!

wat een emotionele week- met veel verdriet en horror verhalen over families die mensen kwijt zijn- Zo zit ik te lezen op facebook van de kleine Vince, uit Heerjansdam, nog maar 3 jaar oud- en dood verongelukt in Drenthe. Wat een verdriet heeft zijn ouders...Ik moet er niet aan denken.mijn dochter te verliezen...ik weet gewoon dat de leven voor mij niet meer zou hoeven...zij is echt mijn alles... we zijn onafscheidbaar- sinds haar geboorte was ik maar 2 nachtjes van haar gescheiden..en dat vond ik al vreselijk. Ik huil vanavond om al mijn verdriet- om al hun verdriet- en om al die levens verspil....

Mijn moeder was gek op baby's... ze wilde al oma word toen ik nog op school zat- zij zou het echt geweldig vonden om oma te zijn.. maar helaas was het haar niet gegund...zij is nu precies 10 jaar terug overleden. Mijn Vader hielde het familie staande- We waren allemaal echt heel close- vorig- jaar kreeg mijn Vader Alvleesklier kanker.. het ergste vorm van kanker die maar bestaat...het meest aggressief..en het minst overlevingskans. Hij overleed vorig jaar September. Hij mocht wel genieten van zijn kleindochtertje....en al ben ik zo dankbaar...heb ik moeite mijn verdriet los te laten. Hij was zo een geweldig man- zo een voorbeeld voor anderen...en zijn kinderen. 

Niemand kent je verdriet- niemand weet hoeveel pijn de ouders van kleine Vince vanavond en ieder avond zullen voelen...voor de rest van hun levens.

Papa ik mis je- ik wou dat jij nog hier was- Ik wou met je delen dat ik je tweede kleinkindje verwacht...samen lachen- en samen huilen- nu huil ik alleen. <3 Misschien goed om te huilen- of misschien zwanger hormonen- maar vanavond mis ik je- uit de diepte van mijn hart! Ik hou van je. Blommie xx