Bevallings verhaal.

Hai hai,
Ondertussen is Kaithlynn al bijna 7 weekjes oud en heb ik nog steeds niet mijn bevallingsverhaal geschreven.
Beter laat dan nooit zeg ik maar..

Even een opfrisser, met 37 weken zwangerschap werd in het ziekenhuis geconstateerd dat Kate toch echt te klein was, ze zou een groei achterstand hebben van ongeveer 2 weken. Ik mocht na 7 dagen terug komen voor een echo, en meting. Dus met 38 weken zwangerschap bevond ik mezelf weer in het kamertje van de gyn, dit keer gelukkig samen met mijn man. Tijdens de echo bleek dat ze niet goed genoeg was gegroeid, waarom weten we (nog steeds) niet. Ook zag de gyn tot mijn grote verbazing dat het vruchtwater zo goed als op was. Ik wist gelijk wat dat betekende, maar mijn man snapte het even niet. 'is dat erg?' hoor ik hem nog zeggen.. De gyn deed er gelukkig heel luchtig over, om geen paniek bij ons beide te zaaien. Ik wist wel wat het bekentende maar ik was gelukkig niet in paniek, ik zat met een grote glimlach op de echostoel. (ja stoel ja) zie je nou wel, dacht ik, dit gaat niet lang meer duren.. pff. Toen we weer aan zijn bureau zaten zei de gyn heel luchtig, ik ga even naar mijn collega bellen bij de verloskamers hier boven om te zeggen dat jullie er aan komen. De gyn zat aan de telefoon, en ik en mijn man keken elkaar aan, ik zei het toch schat, zei ik tegen me man. Het gaat echt binnen een paar dagen gebeuren. En ja hoor de gyn had uitgelegd, dat ze bij de verloskamers een CTG gingen maken en ontsluiting meten, en aan de hand daarvan zouden ze gaan bepalen wanneer ze me gaan inleiden.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Wij naar de verdieping daarboven, naar de verloskamers, moesten nog lang wachten in de wachtkamer. Kon ik gelijk me familie bellen om te zeggen dat het bijna zover was. Ook natuurlijk om oppas te regelen voor onze zoon. (dit is trouwens het zelfde ziekenhuis en dezelfde afdeling als waar Barbie Samantha vd plas is bevallen, die aflevering was toevallig die avond op tv)

We werden naar binnen geroepen en aan de ctg gelegd, die was prima, niets op aan te merken. Toen gingen ze ontsluiting meten, pff dat deed echt weer even pijn, was die pijn bijna vergeten haha. En ja, al 1 cm ontsluiten.. nou dacht ik nog 9 te gaan, het is in iedergeval iets.
We hebben met ze alle overlegd en de volgende ochtend zou ik worden ingeleid. Ik mocht gelukkig nog thuis overnachten.

Het was onderhand al een uur of 3 dat mijn man en ik lichtelijk in paniek maar ook blij het ziekenhuis verlaten. Razendsnel zijn we nog naar de stad van Den Haag gegaan om premature kleding te kopen. We hebben daar 2 kleine pakjes gekocht met mutsjes en 2 mini rompertjes van nijntje. Allemaal maatje 44. En natuurlijk de micro luiers van pampers niet te vergeten. Ook nog de laatste dingen gekocht zoals een boxkleed, luieremmer (prullenbak ja), luierdoekjes, manicure setje, opbergpotjes. Nadat we de prenatal uitliepen zijn we gelijk naar de xenos gegaan om daar vlaggen en slingers te kopen om het huis te versieren, die hadden we dus ook nog niet.

Thuis heb ik gelijk de nieuwe kleertjes gewassen en heb ik het wiegje opgemaakt met schone lakentjes. Voor de rest hebben we samen nog een beetje schoongemaakt en opgeruimt, de woning was helemaal baby klaar. Snel heb ik ook nog even mijn tas ingepakt met alle spullentjes om te overnachten in het ziekenhuis, dit was nog wel even stress! Ik heb toen de aflevering van Barbie's bevalling gekeken ben nog even heerlijk onder de douche gaan staan en mezelf helemaal bevalling klaar gemaakt (als je begrijpt wat ik bedoel) en ben daarna vroeg naar bed gegaan..

De volgende ochtend.. 38 + 1 weken zwanger. Om half 7 ging te wekker en we moesten om half 8 in het ziekenhuis zijn voor de inleiding. (5 min rijden gelukkig)
Ik was kots en kots misselijk, ik kreeg geen hap door me keel maar ik moest toch echt iets eten anders voelde ik me nog misselijker.
Na een paar keer overgeven hebben we alle spullen bij elkaar gezocht ( de kleertjes nog niet eens helemaal droog na het wassen) en zijn we vertrokken naar het ziekenhuis.
Ook in de auto was ik nog vreselijk misselijk, en dus zat ik met een spuugzakje, na een paar keer bijna overgeven zag ik echt groen en geel, beroerder kon ik me niet voelen.
Aangekomen in het ziekenhuis hoefde ik gelukkig niet te wachten, ik werd gelijk naar een prachtige luxe verloskamer gebracht. Dit was zo anders als bij mijn eerste, waar ik met weeen en 4 cm ontsluiting in het ziekenhuis aankwam. Nu was het zo veel relaxder. Ik ging nog even plassen en me tas een beetje uitpakken voordat ik heerlijk in het bed kon gaan liggen en aan de ctg mocht. Ik was nog steeds vreselijk misselijk. Maar wel ontspannen.

De dokter had weer ontsluiting gemeten maar er was jammer genoeg niks bijgekomen. Ze konden dus nog niet me vliezen breken wat de weeen zou moeten opwekken.
Om half 9 gaven ze me een pilletje die de baarmoeder mond zou rijpen en voor verdere ontsluiting zou zorgen. Nog steeds was ik ontspannen maar misselijk.
En ja hoor, om 9 uur voelde ik lichte weeen opkomen, dit was erg snel vond de dokter. Ik moest daarom aan de ctg blijven liggen. Rond een uur of half 11 gingen ze weer meten, ze weeen waren wat pijnlijker geworden. Er was een cm bijgekomen gelukkig, maar omdat de weeen vazelf zijn gekomen hebben ze verder niets gedaan. Mijn lichaam regelde alles zelf.

Om 12 uur zijn mijn vliezen spontaan gebroken, het gebeurde heel langzaam. Rond deze tijd was de laatste keer dat ze de ontsluiting meten en ik had pas 3 cm, ik moest wel even huilen en schelden van teleurstelling aangezien de weeen erg pijnlijk waren en ik dacht nog:'dit hou ik ECHT niet nog eens 7 cm vol'
Ik heb daarna bij elke wee in de hand van mijn man geknepen, het klinkt gek maar ik kon ze op die manier echt beter opvangen. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei dat een wee precies voelde alsnog iemand onderin mijn buik het vuur van het gasfornuis aanzetten. En elke keer als ik tijdens een wee dacht aan die vlammen dan kon ik ze ook beter opvangen.

Om een uur of 3 kon ik ze niet meer opvangen ik lag te kronkelen van de pijn. Bij elke wee had ik een soort ritueel, als de ween begon begon ik erg te kreunen van de pijn en kneep ik vreselijk in de hand van mijn man en lag ik echt te draaien van de pijn, als hij een beetje afzakte werd er weer een koud washandje in me nek en eentje op me voorhoofd gelegd. Daarna kwam er weer een golf van misselijkheid (nee deze was nog niet weg) en enkele keren moest ik ook overgeven. Daarna ijskoud water met een rietje drinken en proberen te ontspannen tot de volgende kwam. Maar goed zoals ik al zei om 3 uur kon ik ze niet meer opvangen. Ik heb toen gekozen voor een morphine pompje als pijnstilling. Hij werd via een infuur in me hand ingebracht en ik kreeg een zorg afstandsbediening. De morphine druppelde langzaam me lichaam binnen. Ik moest de weeen beschrijven met een cijfer, voor de morphine een 9 qua pijn, en de eerste wee met morphine was een 7, de volgende een 6 daarna waren ze steeds een 4 en soms een 5je. Ze waren dus niet helemaal pijnloos maar ik kon ze zoveel beter opvangen nu. Ik kon weer een beetje ontspannen. Met de afstandsbediening kon ik bij elke wee op het knopje drukken en kreeg ik extra morphine binnen, je kon jezelf niet te veel geven omdat je na elke keer drukken eventjes moest wachten voordat hij het weer deed, een soort beveiliging denk ik. Uiterraard heb ik als een debiel dat knopje steeds ingedrukt alleen werkte dat niet haha. Om half 4 was ik zo high als een kanarie en waren de weeen goed op te vangen. (een 4 qua pijn) Ik heb toen nog met een dubbele tong mijn vader opgebelt om te zeggen dat de baby er nog niet was en of mijn zoontje nog een nachtje mocht blijven logeren.. Ik heb me zoontje ook nog even met tranen in me ogen aan de telefoon gehad.
Ik moest even het telefoon gesprek pauzeren want er kwam weer een wee aan, een 6je. een pijnlijkere dus. Me man had het gesprek over genomen en omdat de wee aanbleef hadden ze het gesprek maar afgekapt. Ik kon weer even in de hand van me man knijpen. Ik was nog steeds erg high en bij de volgende wee zong ik: Weeee, oh een wee, oh een weee, oh een weee dixieland, glorie glorie, halleloeeeeeja, bam bam bam, glorie helleloeeja ( refrein van Elvis - Dixie Land, An American Trilogy )
https://youtu.be/OD8f_HkD4Dc
Maar daarna kon ik ze niet meer opvangen. De persweeen begonnen.. Ik had nog geen uur aan de pijnstilling gelegen. Ik riep tegen mijn man: ZE KOMT ER AAN!
Ik greep de rand van het bed met beide handen beet (ik lag op me zij) en ik voelde dat ik moest persen. De zusters kwamen met ze vieren of vijven (weet niet eens meer) aangerend en de dokter zei, ik zal even je ontsluitinge meten. Ik moest op me rug liggen terwijl de andere zuster de morphine los koppelde. Ik riep nog iets van wtf ontsluiting ze komt er aan hoor. En ja ik deed me benen opzei en ze zag inderdaad dat ontsluiting meten geen zin meer had. Ik mocht me knieen naar me toe trekken, goed beet pakken en tijdens een wee gaan persen.. ho ho rustig zei ze nog, alleen persen in een wee. Ja! zei ik, HET IS ÉÉN LANGE WEE! en binnen een paar keer persen was ze er. (totaal 10 min) Dat kleine inimienie fummeltje werd gelijk bij me gelegd, en 2 tellen later kwam ook de placenta. Die bleek trouwens ook veel te klein te zijn. Geen knip, geen scheur en dus ook geen hechting halleluja!!

Wat er daarna allemaal gebeurde weet ik niet eens meer echt, ik was vreselijk moe, en staarde alleen maar naar het plafon. Ik had ook nog een hele erge na weeen! auw!
Het was allemaal helemaal goed, en de kleine meid wilde ook al gelijk aan de borst.
Na avond eten, douche en dergelijke werd ik met bed en al naar de kraamkamer gereden. Het was ongeveer een uurtje of 7.
Daar heb ik nog even met me man en me beste vriendin gekletst (die 10 min na de geboorte aankwam) en toen ging mijn man naar huis, hij heeft even een grote schoonmaak gedaan en het huis versierd. Om 9 uur zijn mijn ouders op kraam bezoek gekomen en daarna heb ik lekker kunnen slapen.
Al werd ik natuurlijk wel elke 3 uur wakker gemaakt om te voeden en meten ze haar temperatuur op.

Na precies 24 uur mocht ik naar huis, haar suiker was goed en haar temp stabiel.
Heerlijk was het om thuis te zijn, een geweldige kraamhulp was er en we hebben echt genoten op een roze wolk.
Ze woog 2330 gram en ze was ongeveer 45 cm.

Ik zal proberen weer elke keer een blogje te schrijven. Mja, druk druk druk.

xx