Bang voor de kraamtijd.

Hallo moeders.
Het is al weer eventjes geleden dat ik een blog heb geschreven, ik ben nu 14 weken en 3 dagen. De belangrijkste puntjes zet ik in mijn logboek op mijn profiel.
Ik heb heel erg zin in 7 februari over 8 dagen. Dan krijgen we een geslachtsbepalings echo in Gorinchem bij Baby Image.
Ik ben echt heel erg benieuwd of het een jongen of een meisje wordt. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef willen we het wereld kundig maken met Valentijnsdag. <3
Ook heb ik tickets besteld voor de 9 maanden beurs, ben daar met mijn vorige zwangerschap niet geweest en daar heb ik best spijt van!

Maar verder wou ik nog even wat van me afschrijven, namelijk dat ik heel erg opziet tegen de kraamtijd. De vorige keer was dat namelijk een ramp!
Ik ben in het ziekenhuis bevallen, en ik heb zelf een super hekel aan ziekenhuizen. Die bedden vind ik echt vreselijk, ik wilde daarom na de bevalling graag zo snel mogelijk naar huis. Toen ik thuis kwam wilde ik alleen maar rusten en slapen! Maar dat kon natuurlijk niet, er stonde en hele stoet op me te wachten van familie die me zoontje wilde zien. Ik kon nog niet lopen, of zitten en gaf alleen maar over. Ik ben door me vader uit de auto getild en in bed gelegd. De kraamhulp was er ook en die constateerde dat Chris door de rit naar huis onderkoeld was geraakt! Daarom moest Chris bij mij bloot op bloot onder de dekens (en thermo dekens) worden opgewarmd. Dus nog kon ik niet rusten. Mijn man had die nacht natuurlijk ook niet geslapen, dus die was zo erg moe die is in een andere kamer op bed gaan liggen en gaan bij slapen. (ja hij dus wel) Terwijl hij sliep in de kraamhulp aan mijn bed komen zitten en hebben we alles door genomen, ik kon maar met 1 oor luisteren, ik was zo ziek en moe! Op een gegeven moment heb ik zelfs gezegd dat ik echt niet meer kon en dat ik moest slapen. Maar toen was het natuurlijk weer voedertijd enz. Toen de kraamhulp en familie weer naar huis was was het gelukkig wat rustiger. Mijn vader heeft toen eten gekookt, hij en mijn man zijn beneden gaan eten. Ik kreeg op bed een bordje, maar omdat ik nog niet kon zitten vanwege de vreselijke duizligheid en de hechtingen natuurlijk moest ik proberen liggend dopertjes te eten. Dit was een werkelijke ramp. Ik heb echt gehuild! Natuurlijk ging mijn zoontje op dat moment ook huilen en had ik de kracht niet om uit bed te komen, ook niet om mijn man te roepen. Het was een rot eerste dag! De avond ging opzich wel goed, tot dat we probeerde te slapen. Mijn man was nog steeds erg moe en hij had ook vreselijke buikpijn. Toen mijn zoontje voor zijn eerste voeding kwam wilde mijn man dus niet zijn bed uit. Ik die nog niet kon staan, lopen enz ben toch maar mijn bed uit gekropen, om het bed heen gelopen en toen ik bij de wieg aan kwam kan ik me nog heel goed herrineren wat mijn man toen zijn: Waarom huilt ie zo? Alsof het een ding was?! Jesus dat kind is net op de aarde gekomen, natuurlijk huilt hij!! Ik heb hem toen gedragen naar mijn kant van het bed, gevoedt en daarna in zijn eigen kamertje verschoont! Heel erg onverstandig, ik stond mij aan de commode vast te houden zodat ik niet zou omvallen, ik stond te puffen en te hijgen. 
De volgende ochtend kwam er een andere kraamhulp, deze was een stuk ouder. Ik vond haar vreselijk, ze probeertje er steeds uurtjes bij te snoepen. Terwijl we 4 uurtjes per dag hadden afsproken wilde ze steeds 6 uur blijven. Na 4 uur was ze klaar met alles en vroeg ze of ze naar huis mocht maar toch die laatste 2 uurtjes mocht opschrijven want dat moest zo genaamd van haar baas! Ja hallo, ik betaal wel voor die uurtjes dus dat vond ik echt niet leuk. Ook was het heel zielig voor haar maar haar jongste broertje was net overleden. Echt heel vervelend maar daar heeft ze het de hele week over gehad, zat ze aan me bed een beetje zielig te doen over der broertje en de rest van haar familie, ja sorry hoor maar daar kan ik toch niks mee. Ik kan dat op dat moment echt niet hebben. Mijn man ging die dag mijn zoontje aangeven bij de gemeente, en precies toen hij weg was moest ik voeden. Ik kan me nog goed herrineren dat ik door de hormonen van het voeden zeer depresief werd. Ik was dus helemaal alleen met een onbekende kraamhulp en zeer depresief elke keer dat ik moest voeden. Vanaf dat moment heb ik gevraagd of mijn man me niet meer alleen wilde laten als ik moest voeden. Steeds moest ik door mijn man naar de wc worden getild als ik moest plassen, dat was echt vreselijk. Na 2 dagen wilde ik gaan douchen, ook dat ging niet zonder slag of stoot. Gelukkig was ook die dag mijn moeder er. Mijn man had me in het bad getild, en was toen samen met de kraamhulp me zoontje gaan verzorgen. Me moeder heeft toen de douche boven me aangezet en me geholpen met het wassen van me haar. Ik heb gehuild en gehuild in de badkuip. Alles echt alles deed zeer. Het duurde ongeveer 5 dagen dat ik pas kon gaan zitten. Ik heb tot die tijd ook me zoontje liggend borstvoeding gegeven. En ongeveer 2 weken voordat ik echt kon lopen. Maar nog had ik steeds het gevoel dat ik ging flauw vallen. Het was een vreselijke tijd die ik niet meer op die manier wil mee maken, ik heb niet genoeg steun en hulp gehad. 
Voor de volgende keer weet ik iniedergeval dat ik langer in het ziekenhuis moet blijven (dit keer sowieso wegens medische reden verplicht) en dat ik geen bezoek wil de eerste dagen. Ook dat ik niet alleen gelaten wil worden tijden het voeden en dat ik meer verwacht van mijn man! Nog steeds ben ik er als de dood voor!