Open en eerlijk.. (hartverscheurend)

Hoe beschrijf je de pijn die je in je borstkast voelt.. wanneer je verdriet hebt.. de pijn die naar je keel trekt..terwijl je tranen probeert te bedwingen.. je slikt en je voelt een brok.

je proeft je zoute tranen.. je neus loopt.. je hoort jezelf ademen.. en het enige wat je kan doen is in stilte zitten.. niks doen.. gewoon zitten.. terwijl je tranen ..je neus.. je ''brok''

en je hart samen smelten om dit gevoel van verdriet te creeeren , je knippert en voelt een dikke druppel vallen.. ik denk aan mn baby.. en wat ik zojuist heb beschreven word 10 malen erger.. ik heb in mijn vorige blog geschreven dat ik huilbuien heb..en dat ik er nog over zou schrijven.. hier komt ie dan.. ik ben moe..hoelang gaat dit mij nog achtervolgen.. hoelang gaat dit mijn hart verscheuren..??

Ik heb altijd al moeite gehad met dit onderwerp..maar ik denk dat mijn zwangerschap het zwaarder heeft gemaakt.. hoe dichter mn bevaling komt hoe meer ik huil.. ik huil nu ook.. ik huil al een paar dagen.. ik heb goede momenten.. maar er zijn zeker slechte momenten.. en ik weet niet meer wat er is.. ik ben ook een beetje bang om te bevallen..  omdat ik het gevoel heb dat ik alleen ben.. ik vind dit niet eerlijk.. en het breekt mn hart..ik word weer een klein meisje...die alleen is.. en ik wil er van af.. ben moe! en dit is de reden..

Ik ben een afgestoten kind.. mijn moeder wilt mij niet.. (ook niet opgevoed door mijn vader) ik heb een vrezelijke jeugd gehad.. werd mishandeld , geslagen uitgescholden.. gepest door mn voogd en had geen toevlucht voor ''jeugd problemen'' etc... toch ben ik die jaren doorgekomen.. hoe zwaar ik het soms had .. het is ''goed'' gekomen.. alhoewel ik me vaak afvraag als ik ''geestelijk'' toch iets aan heb overgehouden...is het normaal dat ik nogsteeds last heb????..en verdriet heb????...ik ben nu volwassen en ze wilt me nog steeds niet... mijn zussen ..die is ze heel lief voor.. maar ik ..haar jongste.. praat ze niet mee.. we hadden een tijd (2 a 3 maanden ) dat we wel spraken..maar op een dag ging ze weg.. en kwam ze niet terug.. das nouw ongeveer 4 jaar geleden.. als ik mijn moeder op familie feestjes zie en ik groet haar uit beleefdheid groet ze niet terug... das een paar keer gebeurt..dus heb ik het opgegeven... ik heb vernomen dat mijn moeder over mijn zwangerschap weet.. maar.. niks.... ik heb in t verleden geprobeerd om de eerste stap te zetten maar geen resultaat.. dus tja.. dat is em dan he.. ik wenste zo erg dat ik een moeder had.. ik ben bang voor de bevalling.. ik weet niet hoe erg het gaat zijn.. wenste dat ik steun had van dr.. 

Als ik naar vriendinnen kijk..en hoe hun moeder ze meeneemt babyshoppen.. en alles wat bij een toekomstigge oma hoort.. dan heb ik echt een pijn in mn hart.. ik kan bijna niet ademen.. ik begin soms gewoon te hyperventileren..mn arme baby.. arme ik.. 

En ik word moe van de mensen die zeggen dat er wel mensen om me heen zijn die om me geven.. ik denk dan HEY DIT GAAT NIET OM EEN VRIENDIN DIE ME NIET MEER MOET HE!! TIS MN M-O-E-D-E-R!!!!!! 

Ik weet niet wat ik moet doen..en geloof me.. deze blog beschijft niet eens een achtste van wat ik voel van binnen.. het is moeilijk om te zien dat mijn zussen (allemaal ouder) wel van haar genieten..(gun ze het wel natuurlijk) maar tis moeilijk!!! 

Ik hoor zo af en toe van een zus.. wat ''mama'' heeft gekocht .. of heeft gedaan.. of gaat doen.. voor ze.. en ik zeg  ooh wat leuk met de grootste glimlach..!! (meen het ook vaak genoeg) maar eerlijk waar.. ik wacht dan tot ze weg zijn om te huilen....dit is mijn verdrietig geheimpje... ik blijf sterk..en blijf me groot houden.. maar..to be honest.. tis dat niet....het maakt me kapot....

Ik weet echt niet hoe mn bevalling zal gaan.. ik laat het over me heen komen.....

zucht.. nu is een klein deeltje eruit...als blijkt dat ik wat ben vergeten..blog ik wel..

voel me best opgelucht...heb hoofdpijn..en mn ogen zijn dik.. maar voel een lichte opluchting...na het schrijven van mn blog..

xxx.