In het ziekenhuis

Vorige week maandag kwam ik voor verder onderzoek in het ZH.Bloed geprikt,echo gehad en later voor de zekerheid ook een MRI.Dat ik galstenen had wist ik die vrijdag ervoor al,maar voor een operatie moesten de artsen weten waar die stenen zaten.Alle uitslagen vertelden dat het niet zo goed met mij ging en ik werd acuut opgenomen.Om 3 uur lag ik op een kamer en 4 uur werd ik al gelijk geopereerd.Ze hebben mijn galblaas verwijderd.Eigenlijk mag je dan na 3 dagen al weg,maar omdat ik een klassieke operatie heb gehad (geen kijkoperatie maar gewoon open snijden) moest ik iets langer blijven.Ook omdat ik veel pijn had en nog erg geel zag.De afgelopen 2 dagen dacht ik op te knappen,maar toen mijn zussen gister kwamen zeiden hun dat ik weer erg geel was.Vanmorgen werd m'n bloed geprikt en ik was in de veronderstelling dat ik gewoon naar huis zou gaan en dat het thuis wel bij zou trekken.Uit mijn bloed bleek echter dat het niet zo goed gaat met mijn lever,vandaar dat ik vandaag weer in de MRI ben geweest.Ik slaap hier slecht,dus vanavond krijg ik een slaaptabletje.Toen ik hoorde dat ik moest blijven,brak ik.Ik mis mijn kind verschrikkelijk,ook al komt hij bijna elke dag.Er is niets fijners dan lekker thuis in bed te kroelen,in plaat van elkaar hier een uurtje te zien.Ik ben het hier zat.Maar ja,ik lig hier niet omdat het goed met me gaat.Ze houden me niet zomaar.Ik ben ook erg bang.Bang dat ze me weer moeten opereren.Ik heb in het verleden al wat medische missers meegemaakt bij mezelf en familie,dus ik ben erg bang dat ik niet meer wakker wordt.Het verdriet is echt enorm op dit moment.Ik heb me heel de week goed gehouden,maar na vandaag zou ik de hele dag wel willen janken.Vanmiddag heb ik me ook even laten gaan.Straks bel ik nog even een vriendin en ga ik nog even lekker een potje zitten huilen.Ik wil gewoon opknappen.Naar huis.Naar m'n kind!!  :''( :''(