En toen ging het mis

ja dat was ook zo.. nog 2 weken gips te gaan.. Ze houd zich dapper ondanks dat ze nu niet in de zandbak kan en zwemmen is ook niet handig. Hoe gaat het met jullie nu?

Dank je. Mijn zoon is nu een heel gewoon 3 jarige gelukkig. Het enige wat hij er aan over heeft gehouden zijn een heeeeeeeleboel littekens. Ik kon zo handelen omdat ik dat al geleerd had met mijn dochter. Ze is gehandicapt maar het duurde een heel jaar voordat mensen mij geloofden. Het begon met de kma. Uiteindelijk heb ik een luier vol poepslijm op het bureau van de ha gegooid. Toen verwees ze me eindelijk naar de kinderarts. 4 jaar lang heb ik met haar lopen zeulen. Cb artsen, kinderartsen, MEE, huisartsen. Niemand wilde haar onderzoeken. “Ja dan hebben we haar onderzocht en weet je wat er met haar is. En dan?” Mijn antwoord; “Dan weet ik wat er met haar is!!!”. Het kon niemand wat schelen dat ik inmiddels in een dikke depressie zat en slaappillen gebruikte omdat ik maar opnieuw en opnieuw en opnieuw bleef nadenken over de zwangerschap en de bevalling. Over wat ik dacht dat ik verkeerd had gegeten of gedaan waardoor ze zo was geworden. Elke dag bedacht ik weer wat er moest zijn gebeurd; die keer dat ik 1 slok champagne naam bij ons trouwen, die keer dat ik in teveel lawaai zat in de bioscoop, dat ik teveel uitlaatgassen in had geademd in de stad, dat ik op een verjaardag was geweest met veel rokers. Verzin het maar ik dacht het. Ik maakte mezelf helemaal gek. Toen ze 4 was verhuisden we naar een andere regio. Een arts in een revalidatiecentrum daar vroeg me heel verbaasd “maar wil je dan niet weten wat er met je kindje is?”. Ik zei “ja! Dat probeer ik al jaren! Niemand wil me helpen!” Dankzij haar werd ze eindelijk onderzocht. Met 5 jaar kregen we eindelijk te weten dat ze een syndroom heeft. En dat ik er dus helemaal niks aan kon doen. Gewoon pech. Ze is nu 9. Verstandelijk nog geen 2 en zwaar autistisch. Soms kan ik nog steeds niet geloven wat me overkomen is. En dan bedoel ik niet mn dochters syndroom. Maar hoe eenzaam en onzichtbaar ik me heb gevoeld. Hoe hard ik heb moeten vechten en heel lang zonder resultaat. Ik verzoop en iedereen stond er naar te kijken. Ik ben zo dankbaar dat deze arts op mijn pad kwam op het moment dat ik op het punt was het op te geven. Hoe vaak heb ik gehoord wat jij zegt; “mevrouw, álle babietjes huilen”. Of “nieuwe moeders zijn heel vaak bang dat er iets niet goed gaat maar elk kindje ontwikkelt zich anders mevrouw”. Het hele gebeuren heeft het hebben van een gehandicapt kind echt 10x zwaarder gemaakt dan nodig. Maar vandaar dat ik geen drempels meer ervaar als het gaat om dit soort dingen. Het kan me niks meer schelen wat mensen vinden of zeggen. Ik schaam me niet meer als ik voor niks in het zh sta met mn kind. Laatst nog. Mn zoon werd heel snel heel ziek. Vertoonde wat aparte symptomen, zoals luierpijn. Hap gebeld, ambulance kwam. Maar een maal in het zh zat hij weer vrolijk te spelen. Toch heeft de arts hem nog heel serieus onderzocht. Ik voel me geen moment een overbezorgde zeikerd. Trek me er niks meer van aan. Ik ben een mamaleeuw geworden :

Maar dat was een lang verhaal over mij. Ik hoop dat je mannetje goed opknapt. Ze zijn zo sterk en veerkrachtig die kleintjes. Hopelijk rent er bij jou over een tijdje ook een eigenwijze 3 jarige rond met niks anders dan een heleboel littekentjes. Sterkte met het verwerken van dit alles. He hebt het super gedaan

Ja het gaat redelijk, nu staan er weer nieuwe problemen op onze mat. Maar dat is voor een andere keer.

Je verhaal is heel herkenbaar. En je frustratie ook. Ik ben in die jaren ook flink ingestort. Toen mn dochter 2 was. Je leert er een hoop van als moeder, maar je zou willen dat je die lessen geleerd had vóór je kind er was. Succes!