6-9-2009
Zaterdag mocht ik naar huis... hoewel, mógen... ik heb min of meer gezegd dat ik gewoon zou vertrekken. Ik wilde écht niet langer blijven, wilde zó graag weg! Dus vrijdag nacht was de laatste nacht in het ziekenhuis en ik had gezegd dat ik graag wilde dat de kindjes bij mij op de kamer bleven omdat ik dan alvast kon oefenen voor als ik ze thuis ook zelf moest verzorgen... alles ging prima, tot een uur of drie 's nachts... Eva bleek pijn te hebben aan haar gips. Ze had (zoals ook wel was gezegd dat zou kunnen gebeuren) haar gips een stukje uitgeschopt zodat ze nu een pijnlijke plek kreeg op haar beentje. Ik heb haar aan de verpleging meegegeven en op de spoedeisende hulp is haar gipsje er af gehaald. De volgende ochtend hebben we van het nadeel een 'voordeel' gemaakt omdat nu de hielprik makkelijk te doen was... tja, dat kan niet met gips om je benen...
Na de hielprik nieuw gips... en daarna alle papieren invullen en naar huis... heerlijk.
Eenmaal thuis was de kraamverzorgster er bijna en konden wij een klein beetje de boel het huis in zeulen. 't Is namelijk best veel zooi wat je in drie weken kan verzamelen in zo'n ziekenhuis... en dan heb ik 't nog niet eens over de kinderen hahahaha... die kregen een mooi plekje in de box... met de matras van het logeerbedje van Saar als zachte ondergrond... Wij houden wel van provisorisch knutselen...
Daar lagen ze dan... Eva en Teun... onder de dekentjes en lekker warm in een wikkeldoek. Daarna Sara ophalen bij de buurtjes... die had daar al een boterham gegeten en kon thuis, na de babies te hebben bekeken, op bed...
De kraamhulp was niet degene die ik wilde, maar ze doet haar best. Maandag komt mijn 'eigen' verzorgster! fijn!!!!
En dan begint het hele feest van temperaturen en allerlei lijstjes invullen...Ontlasting, urine, temperatuur, voeding... pffff... Daarnaast mag je ook nog bijzonderheden invullen... bijzonderheden??? zijn ze al niet bijzonder genoeg dan? En hoe voelt moeders zich? moet je niet op bed... nee ik wil nu niet op bed.... het is beter dat je even gaat liggen... ik wil nu niet liggen... ga dan even op de bank.... ik wil niet op de bank... zucht... laat me nou maar. Als het niet meer gaat dan hoor je het wel.... Pytsje is een lieverd, maar moet me wel mijn gang laten gaan.
's Avonds de 'laatste' voeding gedaan en daarna op bed... Ik ben toch wel een beetje moe en wil lekker slapen. Maar Teun heeft andere plannen. Waar hij altijd rustig is en lief gaat slapen na elk flesje, was hij nu een druk huilend baasje geworden... Niets hielp, alleen een pinkje. Hij is even mee in bed geweest, maar ook daar was hij niet echt te troosten. Om 01.00 was Eva ook van mening dat ze zich moest laten horen en hebben we de knoop doorgehakt... een uur te vroeg, maar NU een fles... en daarna SLAPEN... en dat werkte! lekker drie uur geslapen, weer een voeding en daarna wéér drie uurtjes rust.
Met mijn bekken en rug gaat het nog niet zo best... kan nog steeds moeilijk draaien en als ik lang in één houding lig doet het ook pijn... Hopelijk komt dat snel goed..
Vanmorgen waren we om half acht op... Dave is lekker gaan douchen met Sara en heeft daarna Eva de fles gegeven. Teun ging in bad en kreeg daarna het flesje... Alles ging 's ochtends heerlijk tot bleek dat Eva haar andere gipsje ook begon uit te schoppen... en dus direct aan de telefoon met het Ziekenhuis. Ze moesten daar wel lachen... Eva zet de boel lekker op stelten. En daar gingen we weer met Eva naar de spoedeisende hulp... wéér nieuw gips... deze keer maar beide beentjes gedaan. De orthopeed die het gips er om deed was bekend met de methode en mocht in overleg met de orthopedisch chirurg uit Groningen het gips zetten. Dat is wel een fijn gegeven: dat mócht de nood aan de man zijn met het gips, dat ik dan ook in Drachten terecht kan en niet meteen naar Groningen hoef....
En dus hebben we nu al drie 'lege' gipshulzen... mooie verzameling al!
Nu is de kraamverzorgster de deur uit en hebben we het rijk weer alleen... Eens kijken wat vannacht gaat brengen.
9-9-2009
Hoe moe kun je zijn na een weekje tweeling? Best wel een boel moe vindt Dave (althans, dat zíe ik aan hem)... ikzelf ben minder moe, maar dat komt meer omdat vrouwenlijven daar een knopje voor hebben. Ik heb hem zelf niet ingedrukt, maar blijkbaar staat ie op de automatische piloot want ik kan nog aardig meekomen.
Vannacht heb ik voor het eerst geprobeerd of ik de beide kindjes kon voeden zonder de hulp van Dave... Zo kon ik 'testen' en hij lekker slapen. Ik moet zeggen dat het prima ging en ik ben wat dat aangaat heel trots op mezelf... en Dave ook op mij.
Na twee nachten gejammer en geschreeuw van Eva was ik het helemaal zat en vond ik dat er actie ondernomen moest worden in de vorm van "Eva gaat strak in 't pak"... Eva werd ingebakerd! En wat denk je??? SLAPEN ALS EEN ROOSJE! Hardstikke mooi en voor iedereen wel zo rustig... Eva is dus net als Sara destijds een mooi rupsje geworden... verder moeten we met haar proberen het wat rustiger aan te doen met de voeding. Ze is zó gulzig in het begin, dat ze zich al snel verslikt en dan is het allemaal wat teveel voor haar zodat ze niet lekker dóórdrinkt... 't ís wat met kindjes van 37 weken. Je denkt dat ze volgroeid zijn, maar als ik het vergelijk met Sara (die twee weken 'te laat' was) dan was Sara toch een stukje verder in haar ontwikkeling...
Eva heeft gisteren nieuw gips gekregen in het UMCG... ze hebben het nu veel hoger opgegipst dan in Drachten en nu hopen we dat ze het niet weer uittrapt (ik heb geen plek meer voor de lege beenhulsjes). Deze keer is de kleur mooi paars geworden. Ik zal even aan dave vragen of hij bijpassende jurkjes koopt.
Verder wordt er hier vooral gerust, gebadderd, geslapen en aangerommeld... er gebeurt niet veel meer dan dat en dat geeft niet.
En nog even over Teun, onze grote vent... hij is áángekomen! wel 20 gram... we zijn er zo blij mee! Verder is hij zo heerlijk rustig, observeert op zijn wakkere momenten alles wat hij kan zien. Vannacht had hij een 'min' momentje... bleek een dikke boer in de weg te zitten. Daarna was hij zo wakker als wat! Dat gebeurt niet vaak dus ik heb met het nachtlampje een even een klein geluksmomentje gehad met hem. Zo mooi...
29-9-2009
Afgelopen zondag ben ik 's ochtends met Teun naar de huisartstenpost geweest omdat hij zo spuugde. Hij dronk vanaf zijn geboorte al slecht, maar sinds vrijdag was het echt zorgelijk en na zaterdag had hij geen voeding meer binnen gehouden.
Die zondag zijn we met een zogeheten kluitje in het riet naar huis gestuurd. Ik snap dat een dienstdoende huisarts geen pasklaar antwoord heeft en dat hij op dat moment alleen een vrolijk, wakker en 'niet ziek ogend' mannetje voor zich had... tja, daar kan je ook niet veel mee... Nog maar even aankijken dus want de eerste maanden zijn volgens zijn zeggen 'modderen met de voeding'...
Dat aankijken heb ik gedaan, tot vandaag 19.00. Teun spuugde wéér zijn fles helemaal uit, dat had hij om 15.00 ook al gedaan en dus had meneer eigenlijk vanaf 11.00 al geen eten meer gehad. Niet bevordelijk voor zijn ontwikkeling. Hij was ook niet meer aangekomen sinds zondag. Dus toch weer de huisartsenpost gebeld en ik kon wéér langskomen.
Deze keer was ik echter op het kluitje voorbereid en liet me er niet mee in het riet sturen. Waarom ik niet naar mijn eigen huisarts gegaan was... nou, ik was zondag al hier bij een huisarts en ik neem aan dat ze allemaal dezelfde opleiding hebben genoten... en daarbij komt nog dat ik vandaag met Eva naar het UMCG moest voor nieuw gips... al met al kan ik mij niet in drieën splitsen, hoe jammer dat ook is.
De kinderarts werd op mijn verzoek gebeld. Die werd van thuis opgetrommeld terwijl wij naar het ziekenhuis gingen. Daar werd teun nagekeken en men kon wederom niets vinden wat verontrustend was (hoewel ikzelf het niet eten toch vrij verontrustend vond). Het besluit werd genomen. Teun werd ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. En daar ligt hij dan nu. Op een eigen kamertje. Hij kreeg de fles en kotste die weer uit. Hij in tranen, ik in tranen. En toch ben ik een beetje opgelucht. Even rust in de tent. Morgen ga ik voor de fles van 11.00 daarheen, dan hoor ik hoe de nacht is verlopen. Zijn urine wordt onderzocht en ze houden hem met de camera in de gaten...
Spannend vind ik het, verdrietig vind ik het, en vooral zwaar klote. Kom op mannetje, je kan 't best.
2-11-2009
20 Oktober was het genetisch onderzoek van Eva. Er waren extra röntgen-foto's gemaakt en er was lichamelijk onderzoek gepleegd. Die blog is nog niet weer herplaatst, dat komt nog...
De klinisch geneticus vertelde ons destijds dat ze onderzoek zou doen naar wat Eva eventueel zou kunnen mankeren en dat ze ons daarna zou informeren. Maar de telefoon bleef angstvallig stil. Nu bijna twee weken na het onderzoek was ik het wachten beu en heb ik zelf maar eens gebeld. Helaas was de klinisch geneticus niet bereikbaar, maar zou mij terugbellen. En dat gebeurde ook!
Het volgende nieuws is te vertellen: Eva heeft geen verkorte beentjes. De röntgenfoto's tezamen met de statistieken voor de lengten van beentjes laten zien dat Eva's beentjes prima binnen de marge vallen. Een fantastische geruststelling. Nu de aanleiding van alle onderzoeken is weggevallen lijkt er ook geen reden meer te zijn voor verdere onderzoeken. Toch blijft Eva wat afwijkingen hebben zoals het huidflapje onder haar linkervoetje en haar puntige grote hoofd. Er werd gedacht aan het syndroom van Beckwith-Wiedemann, maar daar bleek later toch te weinig aanleiding voor te zijn. Over 4 maanden moeten we terugkomen voor een laatste check-up en moeten we Teun ook (ter vergelijking) meenemen. Dan kunnen ze hem ook meteen bekijken. En wanneer Eva aan haar voetjes geopereerd wordt en het huidflapje verwijderd wordt, dan moet een monster daarvan opgestuurd worden naar het lab voor genetisch onderzoek... ik zal er voor zorgen dat dat ook gebeurd!
Vooralsnog lijkt er dus niets aan de hand, maar dat is 'niets' met een nog wat onzeker einde... voorlopig is Eva door de keuring heen gekomen met allemaal voldoendes... niet gek voor 9 weken!
2-11-2009
Tja... pootje baaien... dat lijkt gezellig, maar wat ik er eigenlijk mee bedoel is dat het 'zwemmen in het diepe' is met Eva's pootjes (en alles wat daarmee samenhangt).
Een aantal weken geleden heeft de orthopedisch chirurg opgemerkt dat Eva's bovenbeentjes wat kort zijn ten opzichte van de rest van haar gestel. Dat was reden genoeg om een algeheel röntgenplaatje van haar te laten maken en een afspraak te regelen met een klinisch geneticus. Op de röntgenafdeling werden foto's gemaakt van haar hoofd, haar rug, haar bekken, haar benen, handjes en knieën. Naar aanleiding hiervan zou de botleeftijd achterhaald moeten worden en zou er vastgesteld kunnen worden of Eva misschien een disproportioneel skelet heeft. Dat wil zeggen dat de verhoudingen in haar lichaam niet in orde zijn. Een voorbeeld daarvan is dwerg-groei.
Afgelopen dinsdag zou ze weer ingegipst worden en was er tevens een afspraak met de klinisch geneticus om de gemaakte foto's te bekijken.
Dr. Maathuis kwam kijken naar Eva's voetjes en naar hoe ze zich 'gehouden' hadden in de 'gipsloze' week. Helaas was haar rechtervoetje weer vrijwel geheel naar binnen gebogen. Dat hadden we ingecalculeerd, maar ook haar linkervoetje, wat zo goed reageerde op de behandeling is teruggebogen. Dr. Maathuis heeft laten doorschemeren dat de Ponseti methode voor Eva voor 99 procent niet zal gaan lukken. We hebben de behandeling voorlopig stopgezet aangezien voor een verdere behandeling van de voetjes eerst ook alle andere onderzoeken afgerond moeten zijn.
De klinisch genetici en een kinder-neuroloog zijn komen kijken naar Eva. Álles werd onderzocht, hoofd, afwijkende kleur van lichaam, oogwit, kijkt ze goed mee, lacht ze al, hoe beweegt ze haar voeten, tenen, benen, armen, rug. Hoe voelt haar hoofd aan, buigt ze haar vingertjes, hoe ziet haar tandvlees er uit, haar tong... hoe zijn haar reflexen, hoe voelt haar rug aan, haar bekken, haar ellebogen. Kan ze haar handjes draaien... je kunt het zo gek niet bedenken of er werd naar gekeken. Wij als leken hebben absoluut geen idee waarom ze dat allemaal willen zien, maar álles wat afwijkt van de norm kan ergens op duiden. Eva heeft een vrij groot puntig achterhoofd, een wat aparte botstructuur in de kin, een extra huidflapje onder haar linkervoet, haartjes op haar oren, korte bovenbeentjes en erg veel en grote ooievaarsbeten. Dát samen met de famili-historie wat betreft lengten/ziekten/afwijkingen moet tot een oordeel gevormd worden.
Er zijn nieuwe röntgenfoto's gemaakt van haar benen en bekken (ditmaal zónder gips) en een gesprek volgde met de klinisch geneticus om te bespreken hoe we nu verder gaan. Dat ziet er als volgt uit:
Eva's kenmerken worden besproken met andere klinische genetici en tezamen met de röntenfoto's en een MRI-scan die in de komende weken gemaakt zal worden (Die wordt gemaakt om te kijken of Eva misschien een verborgen open ruggetje heeft of eventueel andere neurologische afwijkingen) komt men (hopelijk) tot een conclusie en een behandelplan. Die conclusie en dat plan kunnen op dit moment álles zijn... misschien is er helemaal niets aan de hand, misschien ook wel vanalles... het feit echter dat er doorgezocht word lijkt genoeg te zeggen. Er wordt getwijfeld door de artsen.
De komende tijd moeten we proberen om ons niet te druk te maken. Ze is nu gewoon Eva, geen probleemgeval, de komende paar weken in ieder geval gipsloos en een fijne baby die netjes groeit en lief lacht, al vingers begint te volgen en probeert tegen de beestjes van de mobile aan te meppen. Daar kan Teun nog een puntje aan zuigen
5-11-2009
Het is tien uur en alles loopt gesmeerd. Ik ruim de vaatwasser in terwijl Sara de cd met kinderliedjes beluistert. Sara swingt en Koe moet meedoen. Koe wil echter op een andere manier dansen dan Sara en Saar wordt boos op koe, waarop koe door de keuken vliegt, waarop Sara begint te huilen dat koe een heel eind weg is nu… hmmm, toch jammer.
“Sara, koe kan niet zo goed dansen en hij wil liever aan de kant zitten zodat hij kan zien hoe jij het doet” Sara is het daar niet mee eens en dus gaan we maar even iets anders doen. Overgooien met de bal… dat is fijn, dat vind Sara ook.
Tien minuten later heb ik haar drinken neergezet en heeft ze daar een soepstengel bij gekregen. Het Teun-alarm is afgegaan en ik ga hem ophalen. “Sara, mama gaat naar boven om Teun te halen want die wil ook iets drinken, net als jij”
Op het moment dat mijn voetzool de eerste traptrede raakt begint Sara te bleren. Er zijn twee dingen aan de hand:
1) 1) Mama mag onder geen beding naar boven
2) 2) Sara is bezig haar slab om te doen, maar krijgt haar armen niet door de mouwen
Ik ga toch naar boven want het kind beneden is toch nét iets meer voor rede vatbaar dan het kind boven. Ik kom met Teun beneden en Sara snikt nog wat na.
Op de bank geef ik de fles aan Teun en Sara wil lief meedoen. Ze is een heus moedertje maar heeft soms nog niet helemáál door hoe dat in zijn werk gaat. Ik geef Teun de fles en Sara geeft koe de beker. “Oei, dat gaat zo fout, want pluche koeien drinken geen appelsap en Sara kan niet tegen gemorste etenswaren. Met dat ik dat zeg stroomt er een sloot appelsap over Koe’s hoofd en de tafel en zet Sara het op een brullen.
“Sara, het valt best mee, het is niet zo erg en we gaan het zo opruimen als Teun zijn fles leeg heeft. Sara is verdrietig, boos en overstuur. Ik sta op; houd met mijn kin de fles vast, met mijn rechter-arm Teun en mijn linkerhand pakt een billendoekje zodat Sara kan poetsen. Poetsepoetsepoetssss… goed meis!
De kat komt binnen en wordt belaagd door het Saarmonster. Oren en staart zijn niet veilig. Ik laat het even begaan en zie dat poes begint te zwiepen met zijn staartje. Poes vindt het klaarblijkelijk minder grappig dan Sara. Pats, Sara krijgt een haal… dit is minstens de vierde keer deze week en Sara leert er niks van. Hoe zat dat ook weer met die ezel en die steen?
Saar brult en ik haal mijn schouders op. Geen land mee te bezeilen. Teun krijgt een nieuwe luier en samen stappen we even de kamer door. Hij kijkt naar buiten en naar mij, en dan weer naar buiten en naar de foto’s aan de muur. Daarna gaan we op de bank zitten om met Sara en Teun een boekje te lezen. Sara wil het boekje van de vissen lezen en dat vind ik zelf ook leuk. Ze is heel enthousiast aan het vertellen welke beesten er allemaal in staan: walvis, dolfijn, , zeeleeuw, zeepaardje, krab (tja… de maker van het boekje heeft blijkbaar niet in de gaten gehad dat geen van deze dieren een vis is). We hebben het boekje uit en Sara gaat van de bank af om het boekje weer op de vensterbank te leggen. Ik leg Teun in de box omdat ik Eva op moet halen. Haar alarm is ook afgegaan en die gaat niet trapsgewijs van 1 naar 10 helaas… dat is meteen stand luchtalarm. Deze keer zeg ik niks als ik naar boven ga, met hetzelfde resultaat. Een huilende saar. Dit keer niet omdat haar slab niet omging, maar omdat het boekje wat we net hebben gelezen niet meer helemaal goed dicht kan, hij blijft een beetje openstaan omdat Sara zo handig was om de kaft helemaal om te buigen…. Tja, dan kan ie niet meer dicht. “Sara, je hoeft er niet om te huilen als hij niet meer helemaal plat kan. Boekjes gaan nu eenmaal stuk als je ze ombuigt. En dat kan niet meer gemaakt. Pak het boek van dikkie dik maar. En Sara wil samen met de poes dikkie dik lezen. Poes kiest echter eieren voor zijn geld en gaat door het kattenluik.
Ondertussen heeft Eva haar fles op en rijgt een nieuwe luier. Net op het moment dat ik er een nieuwe luier om wil doen zie ik eva’s hoofd rood aanlopen en komt er met een noodgang een partij derrie uit haar billen waar je U tegen zegt… Jammer van de nieuwe luier, maar ik ben allang blij dat ik niet onder zit… oh, wel… getver!
Linkerhand houdt eva’s beentjes vast, rechterhand probeert een doekje uit de doos te halen zonder de doos te besmeuren. Lukt aardig… Sara zet het op een huilen… waarom nu toch in hemelsnaam weer???? Reden: Sara heeft haar schoonmaak/billendoekje per ongeluk in tweeën gescheurd en is daar nu hartverscheurend om aan het huilen. “Sara houd in hemelsnaam even op met dat gejammer. Ik heb nog 1000 van die doekjes en ik flikker ze om de haverklap weg” (U leest tussen de regels door dat ik richting ‘geduld verliezen’ aan zit)
Eva is bijna verschoond en hoeft alleen nog een schone broek aan. Sara’s volumeknop gaat nu echt open en ’t is niet meer om aan te horen. Ik draai me met een ruk op, hurk bij haar neer en zeg: “Sara, als je nu niet onmiddellijk ophoudt met dat geblèr zit je in de hoek”… en toen was het stil, op een snikje of twee na… RUST… Eva krijgt haar broek aan en die leg ik naast Teun in de box.
Het is half twaalf en Sara krijgt een broodje met smeerkaas en eentje met Smeerworst. Sara is blij met de boterhammen en zingt liedjes. Ondertussen smeer ik voor mezelf ook een boterham zodat we samen eten in plaats van apart van elkaar… wel zo gezellig lijkt me. Sara wil bij het zien van mijn boterham echter geen hap meer eten van die van haar ondanks dat er hetzelfde op zit… Helaas, dit is MIJN boterham en dát is JOUW boterham… Saar schikt zich (en ik ben lichtelijk verbaasd maar toch erg blij daarover) Saar eet bijna twee boterhammen op en drinkt haar melk. Op de achtergrond jammert eva… dat is niets nieuws, dat heeft even tijd (lees een half uur) nodig en dat stopt wel weer. Teun begint ook. Die wil graag naar rechts kijken maar mama heeft hem op zijn linkerzij neergelegd zodat hij niet maar telkens op één kant ligt. Teun is daar zeer verbolgen over en begint te schreeuwen. Een speentje helpt vaak wel. Hij is ook wel weer een beetje moe.
Sara ook, ze gaapt en wrijft in haar ogen… Het is twaalf uur. Ik leg Teun en Eva in de kinderwagen beneden zodat ze, mochten ze gaan huilen, niet boven liggen en Sara wakker maken. Sara zegt gedag tegen koe en samen gaan we naar boven, naar ezeltje en beer want we gaan lekker slapen: ‘dag koe, ik ga boof, tappop, lekker sape’ Dan gaan we met grote stappen naar boven en op bed. Sara gaat dit keer zonder al te veel tegenstribbelen liggen en is stil. Als ik beneden kom verwacht ik gehuil van een tweeling. Niets is minder waar, het is stil… HOERA! De komende twee à twee en een half uur nikssssss… kopje thee zal er wel in gaan nu.
8-11-2009
Teun ligt weer in het ziekenhuis. Vanmorgen hebben wij hem voor het badje gewogen en hij bleek 3530 gram te wegen, twee ons minder dan afgelopen dinsdag bij de controle van de specialist.
Niemand heeft een idee wat er aan de hand is met hem. Hij heeft geen verhoging en is wakker en huilt niet. Hij eet alleen niet en als hij wel eet spuugt hij het (gedeeltelijk) weer uit... ook plast hij nauwelijks meer. Ze leggen hem nu schuin neer in een tuigje. Ik heb niet het idee dat dat de oplossing is aangezien hij thuis ook al schuin ligt.
Daar gáán we weer....
Ben nu toch wel erg ongerust. Hij is nu 10 weken oud, ongeveer 850 gram aangekomen in die tijd. Je kunt inmiddels zijn ribbetjes tellen. Ben bezorgd en (niets voor mij) heb flink gejankt in de auto op de terugweg...
Is dit wat men bedoelt met het zondagochtendgevoel????
14-11-2009
Inmiddels zijn Teun en Eva alweer bijna 11 weken oud. Time flies when you’re having fun?
Helaas gaat dat gezegde niet geheel op in deze familie. Eva’s gips was in de eerste week van Oktober zó vaak afgezakt dat dr. Maathuis besloot om het even een weekje af te laten zodat de weke delen zich ook weer wat konden herstellen, zo vaak ‘rommelen’ is daar blijkbaar niet goed voor. Ik was daar eerlijk gezegd wel even blij mee. Vijf keer in de week heen en weer sjezen naar Groningen is niet mis als je ook nog een kindje hebt die in een ander ziekenhuis ligt en waar je ook graag naar toe wil. En nu was het ook zo dat we Eva thuis even in bad konden doen en ze daar wat kon ontspannen, voor zo’n meiske is het ook niet makkelijk. Ze weet dan wel niet beter, maar het kan onmogelijk fijn aangevoeld hebben, dat zware gips. Die laatste keer gipsen heeft Dr. Maathuis besloten ook een kinderneuroloog in te schakelen om te achterhalen wat nu de reden is dat haar rechtervoetje zo stijf is. Soms zijn er dan nog andere dingen aan de hand dan alleen klompvoetjes… wéér meer onzekerheid dus. Op 20 oktober was dan de dag dat de klinisch geneticus, de orthopedisch chirurg en de kinderneuroloog naar eva kwamen kijken
Dr. Maathuis kwam kijken naar Eva's voetjes en naar hoe ze zich 'gehouden' hadden in de 'gipsloze' week. Helaas was haar rechtervoetje weer vrijwel geheel naar binnen gebogen. Dat hadden we ingecalculeerd, maar ook haar linkervoetje, wat zo goed reageerde op de behandeling was teruggebogen. Dr. Maathuis liet doorschemeren dat de Ponseti methode voor Eva voor 99 procent niet zal gaan lukken. We hebben de behandeling voorlopig stopgezet aangezien voor een verdere behandeling van de voetjes eerst ook alle andere onderzoeken afgerond moesten zijn.
De klinisch genetici en een kinder-neuroloog zijn komen kijken naar Eva. Álles werd onderzocht, hoofd, afwijkende kleur van lichaam, oogwit, kijkt ze goed mee, lacht ze al, hoe beweegt ze haar voeten, tenen, benen, armen, rug. Hoe voelt haar hoofd aan, buigt ze haar vingertjes, hoe ziet haar tandvlees er uit, haar tong... hoe zijn haar reflexen, hoe voelt haar rug aan, haar bekken, haar ellebogen. Kan ze haar handjes draaien... je kunt het zo gek niet bedenken of er werd naar gekeken. Wij als leken hebben absoluut geen idee waarom ze dat allemaal willen zien, maar álles wat afwijkt van de norm kan ergens op duiden. Eva heeft een vrij groot puntig achterhoofd, een wat aparte botstructuur in de kin, een extra huidflapje onder haar linkervoet, haartjes op haar oren, korte bovenbeentjes en erg veel en grote ooievaarsbeten. Dát samen met de famili-historie wat betreft lengten/ziekten/afwijkingen moest tot een oordeel gevormd worden. Ook zijn nieuwe röntgenfoto’s gemaakt om de botleeftijd beter te kunnen bepalen. Zonder gips gaat dat beter dan mét gips. Had men wat mij betreft wel iets eerder kunnen bedenken, dan had het arme kind niet twee keer onder dat ding gehoeven. Leuke anekdote is dat ze, eenmaal op de röntgen afdeling, tot twee keer toe het röntgenapparaat onder plaste… lekker recalcitrant!
En daar gingen we dan, naar huis, met kind en zonder zekerheid. Je gaat op de een of ander manier toch anders naar je kindje kijken. Voorheen zagen we niks raars aan haar behalve haar voetjes en nu? Tja, ze heet haar op haar oortjes, maar dat had Sara ook, is die ook niet goed? En die ooievaarsbeten? Die had Sara ook… maar Sara is toch normaal? Waarom denken ze dan dat Eva iets mankeert? Ik zag voorheen niks geks aan haar beentjes en nu? Ja misschien zijn ze toch wel een beetje kort… Ik baal ervan als men je zo onzeker maakt, maar aan de andere kant wil je ook niet dat je kindje iets mankeert wat niemand is opgevallen en waarvan je straks misschien te laat bent met een behandeling… afwachten dus… en wachten en wachten en wachten en wachten… er ging een week voorbij, twee weken voorbij en toen was ik het zat… IK ZOU GEBELD WORDEN… en dus ging ik zélf maar bellen… en wat bleek??? Eva heeft geen verkorte beentjes. De röntgenfoto's tezamen met de statistieken voor de lengten van beentjes laten zien dat Eva's beentjes prima binnen de marge vallen. Een fantastische geruststelling. Nu de aanleiding van alle onderzoeken was weggevallen leek er ook geen reden meer te zijn voor verdere onderzoeken. Toch blijft Eva wat afwijkingen hebben zoals het huidflapje onder haar linkervoetje en haar puntige grote hoofd. Er werd gedacht aan het syndroom van Beckwith-Wiedemann, maar daar bleek later toch te weinig aanleiding voor te zijn. Over 4 maanden moeten we terugkomen voor een laatste check-up en moeten we Teun ook (ter vergelijking) meenemen. Dan kunnen ze hem ook meteen bekijken. En wanneer Eva aan haar voetjes geopereerd wordt en het huidflapje verwijderd wordt, dan moet een monster daarvan opgestuurd worden naar het lab voor genetisch onderzoek... ik zal er voor zorgen dat dat ook gebeurd!
Vooralsnog lijkt er dus niets aan de hand, maar dat is 'niets' met een nog wat onzeker einde... voorlopig is Eva door de keuring heen gekomen met allemaal voldoendes.
10 november is Eva ook door de MRI gegaan. We waren er te laat, had de brief niet goed gelezen, maar konden toch naar de afspraak. Eva werd ingebakerd en kreeg oordoppen op want een MRI apparaat maakt een hels kabaal. Helaas zag ik al gebeuren waar ik bang voor was: eva kronkelde als een kleine paling… resultaat? Twee dagen later werden we gebeld dat de MRI mislukt was… ach, nog een ziekenhuisbezoekje kan er ook nog wel bij. Binnenkort krijgen we daar een oproep van.
En Teun? Heeft die nog iets bijzonders??? Tja… ‘helaas’ wel… Teuntje groeide fantástisch na zijn operatie… Hij kreeg heuse billetjes en werd en echt mensje. Samen lagen meneer en mevrouw in de box te koekeloeren naar de ronddraaiende beestjes van de mobile… samen stapten we door de kamer om alles eens te bekijken. Samen knuffelen, héérlijk. En ineens sloeg het weer om. Teun begon beetjes te spugen, niks zorgelijks. Maar toen werd het steeds meer en bij elke voeding en er zat ook wat oud bloed bij. Mijn eigen huisarts was op vakantie en ik ging naar de dienstdoende arts dr. Heinstra. Samen met dr. Swier is toen besloten om Teun een maagzuurremmer te geven om een eventueel wondje goed te kunnen laten helen en dan zou hij niet meer misselijk worden van eventueel bloed in zijn maagje. En wonder boven wonder hielp dat goed en Teun hield redelijk op met spugen. Vlak voor de controle afspraak van 3 november werd dat toch weer wat meer, maar nog niet zorgelijk.
Bij dr Swier werd Teun bekeken en gewogen. Hij was prachtig aangekomen en was lekker wakker en vrolijk. Wondje zag er mooi uit. Gemeld dat hij wat spuugde, maar dat was niet zo erg. Teun kwam immers goed aan. Ik mocht stoppen met de nexium en met de lactulose. Daags na de check-up begon hij echter weer steeds meer te spugen en ook weer bij elke voeding en soms héle voedingen. Natúúrlijk weer in het weekend waardoor ik weer met een post-arts zat ‘opgescheept’. Ik mocht weer beginnen met de nexium en dat heb ik die avond gedaan. De volgende ochtend gingen wij hem echter wegen voordat hij in bad ging. Het bleek dat hij bijna 200 gram was afgevallen. Meteen de huisartsenpost gebeld en zijn ziekenhuistasje ingepakt. Ik voorzag een opname en had het bij het juiste eind. Teun werd wéér opgenomen in het ziekenhuis en dit maal ging men proberen met houdingstherapie de neerwaardse spiraal te doorbreken. Teun kwam in een tuigje te hangen op een bedje dat 45 graden schuin stond. Gelukkig hoefde hij geen sondevoeding. Die avond heeft hij zijn fles nog uitgespuugd en ‘snachts spuugde hij ook nog wat. Daarna heeft hij zijn flesjes binnen gehouden. Ik was zo blij, maar tevens ook weer erg onzeker. Waarom hield hij daar wél zijn flesjes binnen? Wat deed ik verkeerd? Men kon er daar de vinger ook niet op leggen maar ik moest er op vertrouwen dat ik niks verkeerd deed en dat het belangrijkste was dat hij weer aankwam en opkrabbelde. En dat deed hij.
Er heerst in Nederland nogal veel Mexicaanse griep en ik vond het toch wat zorgelijk dat Teun op een afdeling lag waar die ziekte nog geen twee meter bij hem vandaan was. Daarom wilde ik hem zo snel als mogelijk weer mee naar huis en gelukkig kon dat. Inmiddels is Teun fijn thuis en kunnen we de komende week rustig aan doen.
Ik vind het moeilijk om vertrouwen te hebben in de situatie. Heb het moeilijk met ontspannen en dat merken de kinderen ook. Eva huilt veel en daar ga ik binnenkort mee naar een ostheopaat, mede omdat ze zich erg overstrekt. Teun is een schrikkerig vogeltje geworden en kan zich ook moeilijk ontspannen. Vandaag was hij soms net een plankje. Erg sneu om te zien. Afgelopen week is hij naar het CB geweest en daar heeft hij zo paniekerig gekrijst en gegild dat de kindjes daar spontaan begonnen te huilen en de ouders van schrik keken of ze Teun niet een arm afdraaiden. Ik schrok er zelf ook van en wist niet goed wat te doen. Zelfs bij mij op de arm kon hij niet ontspannen, alsof hij zelf ook nog geen vertrouwen in mij heeft omdat hij mij nog niet goed kent. Ik heb het daar wel moeilijk mee. Ik wil hem graag laten ontspannen en hem zich fijn laten voelen. Bij zuslief lukt dat redelijk ondanks het overstrekken, zij lacht lief naar je en kan lekker wapperen met de armen en benen. Het komt niet héél vaak voor, maar toch. Teun daarentegen zit je meestal fronsend aan te kijken en kijkt een beetje verschrikt de wereld in. Hij lacht nog niet. Mettertijd zal dat beter gaan. Veel aandacht besteden aan hem en hem niet te lang laten huilen. Ik wil hem niet bij élke kik naast hem staan maar hij moet even het vertrouwen in de medemens krijgen… Laten we hopen dat ook hij binnenkort zich een blije baby mag voelen en ik een blije mama…
Tot slot zijn er natuurlijk nieuwe foto’s van de twee, je zou háást zeggen dat het er hier niks aan de hand is en dat is eigenlijk best een schouderklopje waard, heb ik mezelf en dave al gegeven!
15-11-2009
We (lees ik heb gezegd dat ik 't ging proberen en dave volgde) zijn vandaag begonnen met een testje. Het testje heet inbakeren. Toen Sara thuis kwam vanuit het ziekenhuis had mijn kraamverzorgster mij geleerd hoe ik een kindje moest inbakeren. Voor Sara werkte dat geweldig en zij sliep 's nachts fijn. Destijds hebben we dat weer afgebouwd en sliep ze al snel in een gewoon slaapzakje.
Toen Teun en Eva werden geboren zijn we in eerste instantie thuis ook weer begonnen met 'inpakken'... maar omdat Teun in het geniep spuugde en je daar niks van merkte omdat hij ingebakerd was, zijn we er weer mee gestopt. Zo ook bij Eva, waarom? tja, dat weet ik eigenlijk niet meer.
Door alle heissa die hier in huis speel(t)(de) was ik het inbakeren geheel vergeten tot ik een aantal dagen geleden ineens op het internet op zoek ging naar slaap/waak patronen bij kinderen en zo op de site inbakeren.nl kwam... Daar stond een prachtig lijstje met daarop het aantal minuten wat kinderen per keer wakker zijn al naar gelang hoe oud ze zijn. En met wat verder lezen bedacht ik mij ineens dat inbakeren misschien toch wel weer goed zou zijn om te doen.
Eva kan de slaap vaak niet vatten en jammert ook tussentijds vaak. Teun is vaak na een uur alweer wakker, maar nog steeds moe (als ik hem naar beneden haal begint hij daar in zijn ogen te wrijven en valt ook weer in slaap)
Vandaag heb ik de 'bakerdoeken' weer opgehaald. Het zijn omslagdoeken van de HEMA. Resultaat van vandaag? Na de middagvoeding zijn de kinders ingebakerd op bed gegaan. Beide kinders stribbelden wat tegen, maar Teun heeft 3 uren achtereen geslapen en Eva minstens 2. Ook leggen we ze nu veel eerder op bed. Ik had moeite met hun slaapsignalen ontdekken en was vaak te laat met hen op bed leggen waardoor dat meestal in een krijssessie eindigde. Nu hadden we ze na een uur alweer boven op bed. En je gelooft 't of niet. Teun raakte het matras, deed zijn ogen dicht en ik heb hem niet meer gehoord. Eva sputtert tegen, ik had niet anders verwacht. Hoopvol is dat de avond hier niet meer gevuld wordt met een krijsend kind, maar met wat gejammer. Stukken rustiger en ik zet even door. Vaak heeft het wat tijd nodig en moeten kindjes ook weer wennen aan het 'bakergevoel'.
De doek van de HEMA is ietwat elastisch. De meeste bakerdoeken zijn dat niet of minder. We bakeren ze nu met één doek in, maar als blijkt dat ze de armpjes toch nog los kunnen wurmen zal ik er een flanellen doek onder doen.
Ik ben benieuwd of deze testfase uitmondt in een dagelijks ritueel. Ik vind het belangrijk dat de kinderen goed slapen. Dat is voor iedereen fijn. Van slapen worden babies groot en ouders rustig. Hele dagen de wereld verkennen kan later nog.
19-11-2009
Hier zijn Teun en Eva tegenwoordig bij elk slaapje een coconnetje geworden. En dat gaat goed. We merken dat Teun stilletjes wakker wordt en dan niks zegt... die ligt in zijn bedje een beetje om zich heen te koekeloeren. (opgemerkt toen zuslief lag te bleren en uit bed gehaald werd... hij lag daar een beetje kraal-ogig te wezen) Als je hem dan ophaalt heb je geen idee hoe lang hij al wakker is en dan is 't soms wel eens lastig om toe te geven dat hij gewoon weer in bed moet als hij voor jouw idee pas een half uur wakker is (wat in totaal al misschien drie kwartier langer is)... ik hoop maar dat ie zich niet verveeld in bed en eigenlijk vertik ik het om een camera er neer te hangen...
Eva is een heel ander verhaal... als daar een oogwimper van beweegt omdat ze aan 't wakker worden is gaat de volumeknop meteen open en weet je: die is wakkkkkerrrrrrrrrr. Zijn kan wat korter wakker zijn. We halen haar uit bed, geven haar te eten en knuffelen en spelen nog even (in de box, op de arm en in de wipper) en dan begint ze eigenlijk alweer druk te doen, te gapen en op haar handje te sabbelen... ze zoekt echt naar haar duimpje... Daar waar Sara een kletsmajoor is, is Eva een slaapmajoor (als die niet bestaan is Eva de eerste). Ze heeft het nodig al wil ze daar niet aan toegeven. Ze blert als ze in haar bed gelegd wordt, maar is snel stil... alleen het dóórslapen naar de volgende voeding vind ze nog moeilijk... vaak is ze een paar keer wakker en jengelt wat.... soms echt huilen en dan is er meestal wat aan de hand... helaas slaapt het niet lekker met een drabluier, maar ja... als je daarna weer ingebakerd in je bed moet is dat natuurlijk DRAMA!
Teun kan trouwens af en toe ook enorm bleren... kan heel soms zelfs met inbakeren de slaap niet vatten terwijl hij zó moe is... gisteren was het een huilsessie van 15.00 tot 17.30... met tussenpozen... maar toch... eten gegeven, meteen in bed gelegd: STIL... het gaat blijkbaar over van 'niet kunnen slapen naar 'ik heb toch al wel honger'... en tja... als je honger hebt kan je niet slapen...
Maar over het algemeen gaat het hier met inbakeren heel goed... de kinders zijn rustiger en vrolijker... zelfs eva koekeloert minder bananig om zich heen... Teun slaapt redelijk door. Hij krijgt geen nachtvoeding meer, maar dat betekent wel dat hij er 's ochtends heéél vroeg bij is... vanmorgen was het 05.00... en dat vindt mama niet zo leuk. Ik zal niet klagen want 't komt binnenkort dat hij nog wat langer kan slapen en dan gaat de vlag uit!
De testfase is hier dus ten einde en is akkoord bevonden...
Ik ben benieuwd hoe het op het kinderdagverblijf zal gaan, daar mogen ze niet inbakeren zonder cursus en je raadt het al: geen cursus gehad. Zij gaan werken met een slaapzakje waarvan ik de armsgaten dicht maak. Bij nood ben ik gelukkig nog thuis en 3 minuten verwijderd van het kdv... evt kan ik ze daar zelf inbakeren...
5-12-2009
HOERA! Teun en Eva zijn de eerste drie maanden gepasseerd... met vlag en wimpel? Ik vind van wel. Ze zijn zo knap en doen 't zo goed. Dave en ik zijn supertrots op ons gezinnetje. Zo af en toe dringt het ineens tot je door dat je écht ouders bent van drie heuse kindjes, wat een rijkdom. Iedereen die de kinderwagen in wil kijken of een gesprek aan wil knopen in de winkel vraagt steevast 'zal wel enorm druk zijn' 'dat zijn wel handenbindertjes' 'Jeetje, je oudste is ook nog maar jong'. En dan denk ik: dat zijn allemaal cliché's en open deuren. Of het druk is? Ja, maar dat is niet omdat het er drie zijn, dat is omdat er naast hun zíjn nog vanalles aan de hand was. Dat is nu zo goed als klaar. Of het handenbindertjes zijn? Met élke baby ben je in eerste instantie druk. Er moeten luiers, voeding, knuffels, troostende armen, badjes en wat dies meer zij gegeven worden. Of het handenbindertjes zijn dat merken we later wel. Op de dingen vooruit lopen is niet altijd een goede eigenschap. En dat de oudste nog jong is is een waarheid als een koe, daar kan je niet omheen maar wat verwacht men dan voor reactie??? Dat ik zeg dat het een ongelukje was of iets in die trant? Nee hoor!!! Dat het er twee zijn geworden was niet gepland maar het feit dat ik zwanger werd weldegelijk! Soms vraag ik mij af waar men zich mee bemoeit.
Eerst eens even over Teun. Teun is in het begin van de maand weer een aantal dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Hij was weer afgevallen, maar gedurende zijn verblijf is niets gevonden. Hij was en is een blije baby die dáár ophield met het spugen van grote hoeveelheden. Eenmaal thuis spuugt hij nog steeds, maar het zijn maar kleine hoeveelheden en hij komt goed aan. Het mooie nieuw is dat hij afgelopen donderdag precies 4 hele kilo's woog. Teun heeft heuse wangen gekregen en dat is een prachtig gezicht. Je ziet ook aan hem dat hij zelf lekkerder in zijn vel zit. Hij fronst minder en lacht steeds duidelijker en vaker breeduit. Een práchtig gezicht waar iedereen hier in huis heel blij van wordt. Teun blijft toch een wat serieuzer mannetje dan zijn zussen, ach er moet toch iemand de boel een beetje in balans houden. Misschien trekt dat straks wel helemaal bij en giechelt hij het uit! Teun slaapt best goed. Hij heeft wel altijd zijn speentje nodig, dat vind ik niet erg want ik vind slaap voor hem nu even belangrijker dan of hij zonder speentje kan slapen, hij is nog zo klein. Later kunnen we dat altijd nog afleren.
Teun vindt het ook erg fijn om bij je op de arm te zijn, hij kan dan mooi rondkijken met zijn mooie kraaloogjes. Hij is dan vaak zó onder de indruk van de omgeving dat hij er helemaal van gaat kwijlen. Soms blijft het niet bij kwijl want hij kan ook maar zo, zonder aanleiding een zogeheten 'mondje' terug geven. Daar kwam ik jammer genoeg achter toen ik hem boven mijn hoofd hield en hem liefkozend 'kleine freggel' noemde... als straf zag ik de stroom half verteerde melk mijn ooghoeken in kwakken. FIJNNNN....
Veel meer beweging dan rondkijken, lachen en volgen met de ogen kan hij nog niet... dat is niet erg, hij heeft ook nog wat in te halen. Hij heeft nog zijn hele verdere leven om zich aan dingen vast te klampen en tegen dingen aan te schoppen. Laat hem eerst maar eens even vertrouwen krijgen in zijn omgeving en zijn lijfje op orde houden. Groeien is nu het belangrijkste en niet de wedstrijd over welke baby al wát kan.
Nog een klein ziekenhuisberichtje wat hem aangaat. 9 december mag hij voor nacontrole naar het ziekenhuis en wordt van hem een röntgenfoto gemaakt van de heupen aangezien hij in een stuit lag. Ik verwacht er niet teveel raars van. Hij doet het goed, spuugt niet veel meer en zijn beentjes zijn de vorige controle ook niet vreemd gevonden.
Dan Eva... Eva is echt een snoepie. Helaas worden zowel zij als haar broer meestal huilend wakker en is dat hun manier om te laten weten dat ze wel genoeg hebben van hun bed. Laten we hopen dat ze Saar's voorbeeld volgen en binnenkort blij wakker worden en gaan brabbelen. (klik even op het woordje brabbelen en je krijgt een filmpje van saar te zien (onthoudt dat ze daar ongeveer 8 maanden is)) Als je Eva dan uit haar coconnetje haalt rekt ze zich helemaal uit en lacht je daarna breeduit toe. Ze is een tevreden blij meisje dan en vindt het zo leuk om naar je te kijken. Wat ze vooral heel fijn vindt is als je zachtjes over haar buikje wrijft... daar wordt ze lekker rustig van en kijkt ze je blij aan. Ook samen handjes vasthouden is een succesrecept. Als er meer geluid bij zou zitten dan zou ze het uitschateren. Eva lukt het al wel om af en toe tegen iets aan te meppen, onder een babygym blijft ze echter gewoon omhoog kijken en komen haar handjes niet in beweging... ook bij háár komt dat vanzelf mettertijd.
Ook zij is graag bij je op schoot. Dat kan ik mij alleszins voorstellen, papa en mama en omi hebben dan ook een gewéldige schoot. Eva kijkt heel graag rond en vindt vooral lichtjes heel mooi. Dat komt dan goed uit want we zitten in December in de lichtjesmaand. We hebben de adventster opgehangen (of zoals saar het noemt: Laura's ster) En straks komt de kerstboom met lichtjes. 't Wordt een geweldige maand voor haar. Overdag gaat slapen bij Eva nog niet altijd even goed. Ze is erg onrustig en kan 't snel op een huilen zetten wat zó doordringend klinkt dat je er soms stapeldol van wordt. Als ze ouder wordt dan wordt dat vast minder dus we houden nog even vol. Zichzelf vermaken is ook wat lastig. Soms gaat het heel lang goed, soms is ze na 5 minuten alleen spelen het al helemaal zat. En soms??? som weten we gewoon niet wat er aan de hand is. 's Nachts doen beide kindjes het eigenlijk geweldig aangezien ze van 19.00 tot ongeveer 06.00 slapen (wel een voeding om 23.00 maar die drinken ze bijna slapend op)
Dan ook voor háár nog een ziekenhuisbericht. De vorige MRI die ze moest krijgen is niet gelukt en voor haar is een volgende MRI gepland in Januari. Dan worden tegelijkertijd ook háár heupjes bekeken.
Samen zijn de twee naar het kinderdagverblijf gegaan vanaf 23 November. Daar waar ik eerst bang was dat Eva de oren van eenieders hoofd zou krijsen, vonden ze het daar best meevallen en waren ze soms wel erger gewend. Teun slaapt er veel en Eva is vaak aan het rondkoekeloeren. Eva is er wel onrustiger dan Teun, maar de dames van de spil zijn er voor haar om haar te kalmeren en te troosten. Inbakeren doen ze er niet en wonder boven wonder gaat het best goed. Ze stoppen haar gewoon heel strak in. Dat is prima. Thuis bakeren we de kinderen nog wél in... Ik merk dat Eva er 's nachts écht rustiger van wordt en dan Teun ook lekkerder slaapt. Laat ze maar lekker ingepakt slapen, het afbouwen komt later wel en komt tijd komt raad.
Al met al gaan we dus vooruit. Dave en ik zaten laatst nog te denken aan de eerste weken. Soms lijken die gisteren te zijn en soms ook jaren terug. Op tijd is hier geen pijl te trekken. Toen huilde Eva meer dan wie ook lief was en was teun zo'n zorgenkindje... en moet je kijken waar we nu zijn!!! Wat een moppekes zijn 't toch en wat zijn we blij met ze... als ze nu nog 'even' stoppen met spugen en huilen dan zijn we helemaal gelukkig. Een mens mag wat te wensen hebben nietwaar?
6-12-2009
En na al die blogs met leuke (en soms wat minder leuke) info over de kinders, nu een blog over de mama zelf!
Nadat Teun en Eva geboren zijn had ik in eerste instantie veel hulp en hoefde ik nooit alleen voor de kinderen te zorgen, laten we zeggen dat ik helemaal niks hoefde te doen want in het ziekenhuis werden de kinderen voor me gewassen, verschoond, gekleed en als ik 's nachts wilde slapen dan vroeg ik gewoon of ze de kindjes in hun bedjes mee wilden nemen en dan sliep ik een hele nacht lekker door.
Hoe anders is het dan als je de kinderen thuis hebt. De eerste weken waren zwaar omdat de kindjes veel huilden en erg ontevreden leken. Ze dronken slecht en daar maakte ik me veel zorgen over. Ik sliep weinig, maar hield me voor dat elke moeder dat heeft (wat een waarheid als een koe is) en dat het van tijdelijk aard was. Die tijdelijke aard duurt nu al vrij lang, vind ik zelf, maar blijft tijdelijk. Daarna die periode die oneindig leek te duren waarin Teun in het ziekenhuis lag en Eva's gezondheid te wensen over leek te laten. Op die momenten denk je niet na over de toekomst of maak je plannen. Je bent alleen maar bezig met de dag van vandaag, met de afspraak van morgen, wat je over een uur gaat doen. Je maakt je zorgen om Teun, maar je kan niets anders doen dan hem 'afstaan' en hopen op het beste. Door alle tegenslag was ik redelijk murw en kon niet eens een nadenken over wat eventuele afwijkingen voor gevolgen zouden kunnen hebben. Ik had altijd geleerd dat ik me geen zorgen kon maken als ik niet zeker wist wat er aan de hand was en dat heb ik tot in het extreme doorgevoerd. Daarom leek ik voor sommigen vrij koel onder de omstandigheden, ik liet dat zelf gewoon niet toe. Het is een manier van omgaan met de situatie, een manier om je er doorheen te slepen. Nadat Teun geopereerd was, eindelijk niet meer in het ziekenhuis verblijft en Eva in ieder geval tot half januari van ziekenhuisbezoeken verschoond blijft komt er relatieve rust in huize Bosman.
Nu ze beiden thuis zijn moeten we het ineens allemaal alleen doen. Ja, dat klinkt raar maar het was immers zo dat de verzorging van teun vaak in het ziekenhuis gedaan werd. Hij verbleef daar immers. Ikzelf heb echter veel moeite om relaxed met ze te zijn. Je bent al die tijd vaak op een vrij klinische manier met ze bezig geweest (eva en teun spuugden veel en huilden veel dus van gezelligheid kent geen tijd kwam niet héél veel terecht). Nu het wat rustiger wordt en ze zélf ook rustiger worden moet ik leren om ze als echt persoon te zien in plaats van 'de baby waar je vanalles mee moet'...Van iedereen krijg ik complimentjes dat ik het zo goed doe met de kinderen. Ik heb tot de dag van vandaag niet het gevoel dat ik het zo geweldig doe met ze. Ik doe wat ik móet doen en probeer tijd vrij te maken om met ze te spelen. Meestal is die er maar sporadisch en voel ik mij schuldig dat ik niet meer tijd met ze besteed.
Deze week valt mij steeds meer en meer op dat het met míj vaak niet zo goed gaat. Lichamelijk is er het een en ander aan de hand waar ik voor bij de fysio loop. Dat is goed te repareren, maar geestelijk is het ook niet al te best. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet repareren. Praten met iedereen bevalt goed en helpt enorm, toch merk ik dat al die drukte en heissa van de eerste maanden, nu het rustiger is, zijn weerslag wel hebben. Dat is niet vreemd, dat weet ik... maar leuk is het allerminst. Afgelopen twee dagen heb ik van drie instanties de vraag gekregen of ik niet te perfectionistisch was... misschien... maar is dat zo gek? als er allerlei onzekerheden zijn waar je geen invloed op kunt uitoefenen, dan probeer je datgene waar je wél invloed op kunt uitoefenen zo juist mogelijk te krijgen om maar enigszins een vorm van houvast te hebben. Je wil zó graag dat alles goed gaat dat je jezelf daar een beetje in wegcijfert.
En nu? nu heb ik last van enorme vergeetachtigheid... en niet in de normale zin van het woord. Ik vergeet soms te koken, luiers te verschonen, de kindjes eten te geven, ik vergeet afpraken, vriendinnen... ik ben zelfs de kindjes zélf al eens vergeten in een winkel... of bedenk ik mij ineen dat ik de babyfoon uit gezet heb en dat ze al een tijd liggen te huilen boven zonder dat ik ze gehoord heb.
Het heeft allemaal te maken met het feit dat ik de eerste maanden zó druk was met de planning van de weken en dat alles duidelijk was en op een rijtje... en nu? nu is het één grote erwtensoep waar alles door elkaar aan het lopen is. Ik maak lijstjes zodat ik onthoudt wat ik moet doen. Meestal gaat het goed, maar als ik weer eens een kindje vind met roodaangelopen gezicht wat het al tijden niet naar 't zin heeft dan valt het me toch allemaal wel heel zwaar. Ik wil het zo graag allemaal op een rijtje hebben en wil zo graag dat het allemaal goed gaat.
Met de bedrijfsarts is besproken dat ik de eerst komende maanden nog niet aan het werk ga. In januari heb ik weer een afspraak met haar. Tot mijn eigen afgrijzen ben ik er in tranen uitgebarsten, ik háát janken. Niet omdat het niet zou mogen, maar gewoon omdat het wat mij betreft níet oplucht. Ik voel me er alleen maar ellendiger door... conclusie: Betrokkene heeft beperkingen zoals een verminderde psychische- en emotionele belastbaarheid, tijds- en tempo druk, taken ten aanzien van concentratie, (werk)stress, energie niveau.
Tja...
Ik kijk ernaar uit om dit jaar af te sluiten. Hoewel ik weet dat Oud&Nieuw maar een datum is en verder weinig betekenis heeft, voelt het toch alsof ik in het nieuwe jaar weer opnieuw kan beginnen... dat wíl ik zo graag.
30-12-2009
Op 1 Januari worden Teun en Eva 4 maanden, begint er een nieuw jaar. Een jaar waarvan ik zó hoop dat die met positiviteit gevuld zal zijn. Het begin zal daar echter niet aan bijdragen. Onze enige echte eigen Teun ligt op dat moment in het ziekenhuis. En waarom? niet omdat hij ziek is, wél omdat er iets aan de hand is waar niemand de vinger op kan leggen. Teun spuugt bloed op. Niet elke dag, niet elke voeding, maar zo eens in de week, soms twee keer in de week. Dat hóórt niet, dat hoort niet bij een baby, dat hoort niet bij niemand en dat hoort al helemaal niet bij ónze baby.
En daar ligt hij nu dan, maar weer eens in een ánder bedje, met een ander kleurtje en een ander behangetje aan de muren. Hij grapt naar de verpleegkundigen en zwaait wild met zijn armen. Dag mama, dag papa, tot straks...
En op 1 januari om 0.00 steken wij 't vuurwerk af. Dan doen we alsof Teun in zijn eigen bedje ligt en doen we alsof wij luisteren aan de babyfoon en hopen dat hij niet wakker zal worden van de vuurpijlen en de knallen. Dan doen we alsof we met zijn vijven het nieuwe jaar inluiden. Dan doen we alsof... al is het maar voor even.
1-1-2010
Als een goed begin het halve werk is, wat is dan een slecht begin?
Kleine teun, kleine flinke teun... 't manneke is zo beroerd. Hij werd opgenomen omdat hij bloed spuugde, maar eenmaal daar bleek hij een virus van ons overgenomen te hebben. Dat kon ook niet uitblijven natuurlijk en hij ligt vanaf dag één op het meest veilige plekje dat je op het moment kunt bedenken. Tijdens een voeding merkte ik op dat zijn fontanel erg gezwollen was en wat uitstulpte. De kinderarts werd er direct bijgehaald en een echo werd geregeld om te kijken waar de zwelling vandaan kon komen. Er werd gedacht aan een hersenvliesontsteking, maar nadat de echo gedaan was in combinatie met wat andere onderzoeken bleek daar te weinig aanleiding toe te zijn. Teun drinkt zijn flesjes leeg (al is het onder dwang (lees giga-gat)) is niet enorm suf, er kan af en toe nog een klein lachje af en hij reageert redelijk. Hij ligt aan de monitor. Zijn hartritme, zuurstofgehalte en ademhaling worden in de gaten gehouden en hij zal eventueel extra zuurstof toegedient krijgen als de saturatie verminderd. Hij had wat koorts en dat leek te zakken. Vanmiddag echter stijgt hij de pan weer uit. Dat kan heel goed, gebeurt wel vaker bij kindjes. Ik maak me nog geen ernstig zorgen. Maar gezellig is anders. 40 graden koorts wil ik niet. Dat voelt voor mezelf al niet lekker, laat staan voor een kindje dat toch al zo'n moeilijke berg beklimt. En zijn fontanel, die blijft wat verdikt, al is het stukken minder dan voorheen. Dit komt omdat tijdens de echo bleek dat hij een ietwat teveel aan hersenvocht heeft (hydrocephalus) wat het lichaam zelf niet goed af kon voeren. Dit komt waarschijnlijk door een infectie. Hoewel het nu al iets minder is, is het niet weg en dat blijft toch wat zorgelijk. Het wordt goed in de gaten gehouden en hij moet daar straks ook voor op nacontrole. We zijn nog niet van ze af...
Kleine Teun, slaap maar lekker, dat zal je goed doen. Morgen gaan we er weer voor! Weet je wel dat we met oud en nieuw een heleboel vuurwerk afgestoken hebben, allemaal speciaal voor jou! Er wordt aan je gedacht vent, niet alleen door papa en mama
2-1-2010
Vandaag kreeg teun wat extra's... Leuk? voor hem waarschijnlijk wel, voor de aanschouwers wat minder. Teun krijgt extra zuurstof toegediend. Hij heeft een zogeheten snorretje in zijn neus met twee plakkers vastgemaakt op zijn kleine rode wangen. Daarnaast krijgt hij voor elke voeding een medicijn toegediend wat zijn luchtwegen open maakt zodat hij beter kan drinken (de ervanenen onder ons weten van vernevelen en salbutamol). Het schijnt hem te helpen, ikzelf merk er niks van. Hij rochelt nog steeds, hijgt als een molenpaard en ademt met kleine korte oppervlakkige stootjes. Ik heb een bejaarde met 50 jaar rookervaring op mijn armen in plaats van mijn kleine sprinkhaan die zo woest met zijn ledematen kon zwaaien.
Er werd ook een foto van zijn longen gemaakt. De radioloog was een wat stressig mannetje wat geen hulp wilde aanvaarden. Resultaat: eerste foto mislukt. Bij de tweede sessie had Teun net zijn flesje met veel moeite opgedronken. 't Kind moest iets omhoog, nee toch naar beneden 'ik wordt altijd wat zenuwachtig van babygehuil'... Man, ga dan ander werk zoeken of laat babyfoto's aan iemand ander over. Resultaat: foto gelukt, maar teun was zo overstuur en moest zó hoesten dat zijn fles er weer geheel uit kwam. Arme vriendin van mij die er ook was en hem nét op de arm had terwijl ik zijn bedje weer in orde aan het maken was.
Teun was van alles helemaal uitgeput. Ik heb hem nog een klein beetje drinken proberen te geven, maar hij wilde eigenlijk niet meer. Ga maar weer lekker slapen mannetje, dan heb je zo weer wat puf om een nieuw flesje te nuttigen.
Tjonge wat is dat een gedoe met al die slangen, draadjes en plakkers. Er zitten drie plakkers op zijn lichaam, een rubberen registratieding op zijn voet, een slang voor de zuurstof. En krijg dát maar eens allemaal op een fatsoenlijke manier tussen zijn kleren. Je wordt er op een gegeven moment wel makkelijk in. Ik blijf het nog steeds een triest gezicht vinden dat er op de plakkers leuke tekeningetjes staan. Het maakt mij wat somber te denken dat een kind daar blij van zou moeten worden, mocht hij er al naar kunnen kijken.
4-1-2010
reacties (0)