Vanaf Saar’s tweede verjaardag wordt er niet meer maandelijks, maar twéémaandelijks een update geplaatst.
Allereerst is Sara jarig geweest. Twee is onze meid nu en dat moet gevierd worden… Wíj geven de cadeaus en Sara ontvangt. Het waren twee mooie dagen met veel verwennerij. Mooie cadeaus en snoeperij te over. Niettemin had zij vier dagen na haar verjaardag ook een cadeautje voor ons. Dat wil zeggen: voor het kinderdagverblijf. Tja, je kunt niet vroeg genoeg beginnen met een statement te maken nietwaar…. Voor degenen die nu denken: ‘waar hééft ze het over?’ Sara besloot vier dagen na haar verjaardag de ‘sprong in het diepe’ te wagen en haar eerste losse stappen te zetten. Op het kinderdagverblijf en níet thuis waar iedereen al een jaar smachtend zit te wachten op deze rasse schreden. Op het kinderdagverblijf stapte ze langs de muur, liet los, riep ‘daaaaag Gerda’ en hobbelde naar de kant met ‘volwassen’ kinderen… Tja, die baby’s, daar hoor je ook echt niet meer bij als je twee bent, dat had madammeke ook wel in de gaten. Daags voor deze knappe actie had ik een afspraak gemaakt met de orthopeed om eens naar Sara’s voeten en benen te laten kijken in overleg met de huisarts, blijkbaar had ’t vrouwtje hier lucht van gekregen. Dat nam niet weg dat ik alsnog langs ben gegaan en daaruit bleek dat Sara platvoeten heeft. Dat hebben heel veel kindjes en dat is geen enkel probleem. Kan je 100 mee worden en je hoeft er niets aan te (laten) doen.
In maart wordt het weer ook alweer wat beter en dat betekent dat de nieuwe overall die zij van omi had gekregen áán kon…. En die bleek tóch net iets te groot, een centimeter of 15, en da’s toch best veel op zo’n klein lijfje… Tegenwoordig is zo’n harembroek weer hélemaal hot, maar IK vind ’t geen porem en dus bewaren we hem nog even tot hij fatsoenlijk past. Saartje zit nu dus weer in haar ‘oude’ overall waar mijn moeder met een oude spijkerbroek van eva, de knieën van opgelapt heeft. Hij past precies en Sara vindt het nu fantástisch om mee naar buiten te gaan… ‘gaan wij even buiten kijken? Met de overall, en de bottiebammer (bodywarmer)… en hop, daar staat het kind alweer tegen de deur te duwen dat ze naar buiten wil. Laatst zat ze in een onbewaakt ogenblik temidden van de pas verplante plantjes de boel aan te harken. Omi heeft haar prima harken geleerd, de plek wáár je mag harken is Sara nog enigszins onbekend. In de voortuin kon ze lekker haar gang gaan, práchtig vond ze het en harkte al de aarde richting de straat. En wij maar vegen.
Sara wordt stééds meer een kleine ‘ondeugd’… ze weet supergoed wat wél en niet mag en tóch moet telkens die grens opgezocht worden. Van sommige dingen weet ze nog níet dat het niet mag, maar daar zijn wij als ouders dan weer voor om ze dat héél snel bij te brengen, al was het maar omdat het anders een vréselijke bende gaat geven.
In april zijn we alweer een aantal keren wezen fietsen. Binnenkort komen er bij ons in de buurt een boel lammetjes bij en ik hoor Sara nu alweer luidop blèren. Als we fietsen is het maar wát lastig om je stuur recht te houden want ze zwiept alle kanten op van enthousiasme, al joelend en zingend maken we ons rondje vol langs de paardjes, de koetjes, de geitjes en de schapen. Bij elk nieuw beest verandert Saar zélf in één ervan… loeit luid, hinnikt en tja, wat doen geiten eigenlijk… Mekkeren… je kunt niet vroeg genoeg beginnen, nietwaar Saar?
En als we niet fietsen dan gaan we wandelen… naar ‘het parruk met de swaaaaaannnn’ en eendjes… of naar de schommel en de glijbaan en het kleine draaimolentje. Van de glijbaan durfde ze eerst nog niet goed, maar toen mama haar aan één voet trok en madam in een vaartje naar beneden ging was de angst overwonnen… nóg een keer, nóg een keer, nog ééééén keertje mama… En dus gaan we nu vaak naar de glijbaan, waar ze de ene keer wél en de andere keer níet van de glijbaan gaat, maar sowieso moet er gedraaid worden in de molen. Ik schreef al eens dat Saar van snelle dingen houdt en draaien is daar één van. ’t Kan niet gék genoeg. Er moet gedraaid worden bij het dansen, bij het stoeien en nu ook bij het buitenspelen, je zou er tureluurs van worden.
En na zo’n dag enerverende dingen beleefd te hebben moet je goed eten en goed slapen. Dat eerste gaat steeds iets beter, ook omdat mama nu niet meer pusht. Wil je niet eten? Dan niet. En Saar zingt wat aan tafel en is gezellig, waar als ik probeer telkens tóch wat naar binnen te krijgen, we eindigen in twee humeurige volwassenen en een blèrend kind. (toch die lammetjes weer). En dus houden we het gezellig en eet Sara soms wel twéé happen avond eten van iets wat ze niet zo lekker vind, en haar héle bordje leeg als we iets eten wat ze wél lekker vindt. Nu hóór ik U denken: ÓH maar dan eet ’t kind zeker alleen maar macaroni, pannenkoeken en patat? Néé… wij hebben een kind dat je niet blij maakt met deze zaken. Lust geen spaghetti, eet alleen de saus op van de friet en pannenkoeken? Eet dát zelf maar op. Het allerliefst eet ze spinazie, sperziebonen, worteltjes, erwtjes en bloemkool met een sausje. En daarbij aardappeltjes met jus en een stukje vlees of vis. Als ik zo’n geëikte maaltijd op tafel zet dan wéét ik dat ze eet. Ik maak het in kleine stukjes en mevrouw prikt alles zelfstandig naar binnen. Soms met nog een beetje hulp, maar het gaat al aardig goed hier. Dat is maar goed ook want als straks Teun en Eva er gezellig ‘op hoogte’ bij komen zitten (ze zitten nu nog in de wipstoelen op de grond er bij) dan zullen we elk een kind moeten voeren en zal Sara haar eigen kostje bij elkaar moeten scharrelen op ’t bord. Dus nú al lekker zelfstandig maken, dat maakt het straks voor iedereen makkelijk.
Over het slapen is niet veel te zeggen… dat dóet ze. We hebben een tijd gehad dat ze gillend als een speenvarken in bed lag omdat ze op de een of andere manier had besloten dat ze níet naar bed wilde en mama tóch die deur dicht deed. ’t Is allemaal ook zó oneerlijk. Ze heeft ’t twee weken volgehouden voor ze eieren voor haar geld koos en besloot dat het tóch lekkerder is als je gewoon rustig gaat liggen en de oogjes dichtdoet. En dat doet mevrouw nu dus. Dat wil zeggen ’s ávonds… overdag, gaan we steeds meer richting ‘ik hoef niet meer naar bed’. Toch leggen we haar ’s middags in haar nestje. De ene keer gaat ze rustig slapen en de andere keer hangt ze de beest uit. Ach, wat zeggen ze ook alweer? Kleine meisjes worden groot…
reacties (0)