1 jaar vlindermama

21/8, een datum dat sinds vorig jaar in mijn geheugen gegrift staat, soms lijkt het zelfs alsof het gisteren was... 1 jaar geleden nam ik afscheid van je, met zo een verdriet en schuldgevoel want na zoveel weken ver te zijn stond ik er niet meer bij stil en had ik niet door dat je gestorven was in mijn buik... Gefaald... Ik mis je, elke dag, van smorgens tot Savonds maar dankbaar dat ik je mama mag zijn... Dankbaar dat ik je zus van je mag krijgen en dat je onze beschermengel bent... Soms wil ik wel schreeuwen nr iedereen zodat zij ook jou niet vergeten... Ik leerde dat verdriet om een kind het meest intense is dat er is, maar dat het je ook kan doen lachen omdat kinderen kans kreeg om van je te houden... Ik leerde dat heel veel vrouwen al mama zijn zonder dat velen het weten en dat ieder zijn manier van verwerken heeft... Ik leerde wie oprecht en echt is en wie dat dat juist helemaal niet is... Er waren zelfs mensen die zeiden dat 'aandacht' gezocht werd... Daar word ik boos om want dat is het enige dat ik als jou mama nog kan, ervoor zorgen dat je niet vergeten word... Ik mis je, ik denk aan je, ik hou van je, ik dank je omdat je mijn kind bent...