Gevoel vs verstand

Al een aantal maanden heb ik een sterk gevoel een tweede kindje te willen, een broertje of zusje voor onze dochter. Een gevoel wat ik niet weg kan drukken, een gevoel wat er altijd is. Na een periode van therapie gaat het weer wat beter met me, het ging eerst echt niet goed met me. Nu ik mijn gedachten meer op rustiger vaarwater zitten, krijgt mijn gevoel meer ruimte. Ook het gevoel om een tweede kindje op de wereld te willen zetten...Maar net als altijd mag ik blijkbaar niet voelen wat ik wil voelen, omdat mijn man niet op deze golflengte blijkt te zitten. Eerst moet het beter gaan met me en nu gaat het beter en dan wil hij niet. Wat is goed genoeg vraag ik me dus af? Waarom wordt er altijd voor mij gedacht? Ik weet heus wel dat je er beide klaar voor moet zijn, maar het voelt als een straf. Mijn gevoel wilt ook geen seks meer, omdat er dan altijd het condoom aan te pas komt, iets wat mijn gevoel niet wil en dan blokkeer ik. Pfff ik weet het even niet meer hoor, praten werkt niet. Als ik erover praat dan geef ik hem het gevoel dat ik push en als ik er niet over praat dan stapelt het in mijn hoofd op.......Al geeft hij maar een jaargetijde op wanneer hij denkt dat we er klaar voor zijn, wat dat betreft ben ik zelf een klein kind.