De geboorte van ons heerlijke mannetje.

Het begon allemaal op 5 juli, onder de voetbalwedstrijd van Nederland tegen Costa Rica. Ik had al vaker wel wat voorweeën gehad, die na een kwartier ofzo wel weer wegtrokken. Ook nu begon het zo, al waren ze iets heviger. Maar ik had niet meteen het gevoel dat het echt serieus was. Maar op een gegeven moment werd ik toch wat onrustiger. Ging wat naar voren gebogen zitten en moest af en toe toch even gaan staan of lopen. Ik schreef het maar toe aan de ongelooflijke spannende wedstrijd. Onze jongen zou ook wel mee zitten te kijken en het spannend vinden, zei ik nog tegen mijn man. En daarom dus ook wat onrustiger zijn. En mama een beetje plagen natuurlijk. 

Na de wedstrijd ben ik dan ook naar bed gegaan, met het gevoel dat het wel zou wegebben. Heb die nacht heerlijk geslapen en stond dus ook op met het idee dat het afgezakt was. Moest nog even denken aan het verhaal rond mijn geboorte. Ik kondigde me ook aan, om vervolgens het bijltje erbij neer te gooien en een week later weer opnieuw mijn komst aan te kondigen en dit keer door te zetten. Ik had in het geheim afgesproken met mijn kleine man dat hij dus die zondag erna zou komen. Daar had ik zo mijn redenen voor, hahaha. Dus ik dacht nog, die haalt hetzelfde grapje uit als zijn moeder. Maar nee hoor. Toen ik opstond en naar het toilet ging zag ik dat ik wat slijm verloor met wat bloed in. Niet heel veel, maar toch genoeg om me weer aan het denken te zetten. Zou het dan toch. 

Nou ja, eerst ontbeten met mijn man en dochtertje. En daarna maar lekker rustig aan doen. En ja hoor, even na het ontbijt begon het weer te rommelen. Mijn man vroeg me even na te kijken of alles in mijn tas zat, voor het geval we zouden moeten vertrekken. Dat heb ik dus maar voor alle zekerheid nagekeken. Verder maar de boel de boel gelaten en me achter mijn laptop gezet. Langzaam moest ik mijn weeën wegpuffen. En manlief vroeg of ik niet moest gaan bellen. Maar naar mijn gevoel geluisterd en ik vond het nog geen tijd. Mijn man zat lekker racen te kijken en mijn gevoel zei me dat het nog niet serieus wilde doorzetten, dus liet ik hem lekker zijn race afkijken. Zo heeft het de hele morgen en middag wel doorgerommeld. Had 's morgens om de minuut een wee, maar die hielden maar 10 seconden aan. Na de middag werden ze iets sterker, maar nog niet dat ik vond dat het tijd werd om te bellen. Bij mijn dochter was het veel heftiger en sneller gegaan. Zo tegen half 5 zat ik de weeën toch goed weg te puffen en stond mijn man erop dat ik toch echt even ging bellen. 

Ik vond het nu ook wel tijd worden. Ik wist dat ik zelf zou moeten rijden naar het ziekenhuis, omdat mijn man geen rijbewijs heeft. Maar wilde dus ook niet het risico lopen dat ze daar zouden zeggen dat ik weer naar huis kon gaan, omdat ik nog niet genoeg ontsluiting zou hebben. Of misschien wel helemaal geen. Eerst verloskundige gebeld en die hoorde me de weeën wegpuffen. Nee hoor, zei ze, ga maar meteen bellen, die sturen je echt niet meer naar huis. En inderdaad, toen ik belde en de situatie uitlegde zeiden ze dat ik met een gerust hart kon komen. Ze zouden me echt niet meer naar huis sturen, want ze wist zeker dat ik die avond nog zou gaan bevallen. 

We hebben dan ook onze spullen gepakt, ons aangekleed en zijn vertrokken. Onderweg heb ik een wee of vier weggepuft In ongeveer een kwartier tijd. Maar nog steeds niet heftig. Was appeltje eitje. Op het moment dat ik de auto parkeerde liet ik het schijnbaar allemaal los en brak de hel los. Van de parkeerplaats tot aan de afdeling verloskunde had ik ook vier weeën, maar dit keer toch al redelijk heftig. Er gebeurde precies dat wat de verloskundige me aan de telefoon had voorspeld. De verloskamer was in gereedheid gebracht en ik kon me meteen omkleden. Ze ging even kijken naar de kleine of alles goed was en mijn bloeddruk werd gemeten. Daarna werd ik losgekoppeld van al de apparatuur en mocht ik lekker mijn gang gaan. De weeën werden snel heftiger, net als bij mijn meisje, en het wegpuffen ging steeds minder goed. Het ging in zo'n sneltreinvaart dat ik op een gegeven moment toch maar om de pijnstilling heb gevraagd die ik zeer zeker niet wilde hebben, hahahaha. Maar ze vroeg me eerst nog even onder de douche te gaan, dat zou helpen. Of ik even vijf weeën wilde opvangen. Nou bij nummer drie ging het al niet meer. Ik had persdrang. Dus moest terug op het bed, maar moest eerst even op mijn knieën gaan zitten. Wat achteraf bleek nodig te zijn om de kleine te laten draaien. Hij lag namelijk met zijn gezicht verkeerd, oftwel hij was een sterrenkijker. Na twee weeën mocht ik weer omdraaien en zou ze gaan kijken of ik mocht gaan persen. En ja hoor, dat mocht. Het was toen 19:50 uur. En 9 minuten later was onze mooie jongen er. Een prachtkereltje, met alles erop en eraan. Wat een prachtig moment. Mijn man, ons dochtertje, ons mannetje en ik, eindelijk samen. Het was even heftig, maar achteraf gezien, mag ik zeker niet klagen. 

Ik werd nagekeken en de placenta kwam al snel. Daarna mochten we even lekker met zijn vieren bijkomen. Er werd me gevraagd of ik naar huis wilde of dat ik daar wilde blijven. Natuurlijk wilden we naar huis. Maar ze moest dit ook even overleggen met de dienstdoende gynaecoloog, want ze wist dat ik nu ook weer zou moeten rijden. Ik voelde de bui al hangen en inderdaad na een kwartier kwam ze terug met de mededeling dat er een bed zou worden bijgeplaatst en dat we in het ziekenhuis moesten overnachten. Als ik me in de morgen goed voelde, dan mochten we naar huis. Onze meid vond dat helemaal niet erg, want wie mocht er nu in het ziekenhuis blijven slapen. Ze vond het maar wat spannend. En eigenlijk vond ik het ook niet heel erg. We werden goed verzorgd en ik had mijn drie kanjers lekker bij me op de kamer.

Papa heeft de eerste fles mogen geven, dochterlief de twee en mama de derde. De eerste nacht natuurlijk niet veel geslapen. Om zes uur maakte ons mannetje ons weer lekker wakker, waarna we ook niet meer geslapen hebben. Onze meid hebben we zelf naar school laten bellen, want ja, die zou die dag natuulijk niet naar school gaan. Even lekker genieten van haar kleine broer. We hebben lekker samen ontbeten en om half 9 zijn we naar huis mogen gaan. 

We zijn inmiddels een dikke week verder en het gaat super. Onze man was te vroeg, maar dat is aan niets te merken. Hij drinkt goed en groeit goed. In plaats van eerst af te vallen, zoals zoveel baby's is hij alleen maar bijgekomen. Hij woog op dag 7 al honderd gram meer dan bij zijn geboorte. Hij is ontzettend lief en tevreden, net als zijn zusje was. Een heerlijk baby, waar je alleen maar van kunt genieten. Op dag drie kreeg ik al zijn eerste lachje. Tis een echte kanjer. 

En met mama gaat het ook goed. Die ging woensdagmorgen samen met papa onze kleine man aangeven bij de gemeente en 's middags liep ze met dochterlief alweer boodschappen te doen. 

Zo, dat was het geboorteverhaal van onze mooie zoon. Nooit geweten dat ik ooit nog zo verliefd zou kunnen worden. Tis natuurlijk het mooiste kereltje dat er bestaat, kan mijn ogen niet van hem afhouden. Ga ik ook zeker niet doen. Ga ontzettend verder met genieten van mijn gezinnetje. Ik voel me compleet. ons gezin is compleet. 

Liefs Sweety.