Zomaar een opmerking van iemand die je bewust doet worden.......

.....van wat je eigenlijk doorgemaakt hebt de afgelopen jaren.

Dit is de eerste x dat ik een blog schrijf hier, terwijl ik al jaren lid ben... Heb bewust geen vrienden toegevoegd omdat ik door alle omstandigheden geen zin had om mensen te volgen in hun zwangerschap, bevalling, baby- en peutertijd. Ik heb zelf 2 kinderen die inmiddels kleuter af zijn, en een nieuwe zwangerschap zal waarschijnlijk niet meer aan mij besteed zijn, hoewel die wens bij mij heel groot is.

Dus of iemand het leest of herkent, geen idee. Maar het doet mij goed het ergens kwijt te kunnen. 

Doordat mijn man en ons oudste kind autisme hebben en onze jongste hoogbegaafdheid en adhd, wij daarbij op 18 en 19 jarige leeftijd papa en mama werden, is onze relatie nooit standaard geweest. Er is veel waar we voor hebben moeten vechten, wat we hebben moeten overwinnen....

We hebben veel dieptepunten gehad (gelukkig ook hoogtepunten hoor), er zijn dingen gebeurt die niet hadden moeten gebeuren. We hebben beide fouten gemaakt. Maar telkens wisten we elkaar er toch weer van te overtuigen om door te gaan met ons huwelijk, om het weer goed te maken, om voor elkaar te vechten.

Gelukkig! 

Maar een van de heftigste perioden waren wel de afgelopen 2 jaar. De tijd waarin mijn man een opleiding ging volgen naast zijn werk (waarvan we vooraf wel wisten dat die tijd niet ideaal was, maar dit was de laatste kans om vrijstellingen te krijgen ivm vooropleiding. Zou hij een jaar gewacht hebben, was hij die kwijt en zou de opleiding 2 jaar langer duren. En het feit dat hij hierdoor op zijn werk kon doorgroeien en heel wat meer ging verdienen is natuurlijk wél heel fijn!). De tijd waarin ik een missed abortion kreeg na een ongeplande zwangerschap (maar daarmee wel de wens voor een derde kindje is geboren),  en ik heel erg het gevoel had daar alleen in te staan (hij wou toch geen kindje meer...). De tijd waarin onze oudste helemaal vastliep op school, en ik ook daarin helemaal alleen stond. Ik ben in mijn eentje op zoekgegaan naar alternatieven (want ook school zelf was niet erg meedenkend, behalve dan dat het zo niet verder kon), ben in mijn eentje gaan kijken en praten op diverse scholen. Heb in mijn eentje beslist dat het toch speciaal onderwijs zou gaan worden. Hij vond alles prima, zolang ik hem maar niks vroeg....

Ook de tijd toen het met de oudste gelukkig veel beter ging sinds hij op het so zit, waardoor het steeds duidelijker werd dat ook de jongste de laatste jaren alleen bezig was geweest met 'overleven' in een gezin waarin de oudste alle aandacht opeiste, waar papa gestresst was en geen tijd had, waarin mama haar handen vol heeft om alles draaiende te houden. Jongste is een kind dat zich aanpast, waaraan je niet zomaar merkt dat het ergens last van heeft. Dat niet lastig wil zijn en heel gevoelig is....

Toen er wat meer rust in het gezin kwam, toen papa klaar was met zijn opleiding, de oudste lekker op zijn plek zat, kwam er weer meer aandacht voor de jongste. Die meer moeite bleek te hebben met de situatie dan we dachten. 

Dus ook daarvoor onderzoeken aangevraagd en heel erg bezig om de emoties te benoemen, te leren dat falen niet erg is, leren leren....

Ook voor deze situatie op school weinig begrip, na wat we met de oudste meegemaakt hebben was ik daar klaar mee, dus ook voor dit kind een nieuwe school, waar ze inmiddels gestart is na de zomervakantie. Gelukkig nu wel met meer steun van papa.

...Tja en ik heb dus de afgelopen 2 jaar ook niet veel meer gedaan dan overleven. Zo goed en zo kwaad mogelijk de boel draaiende te houden. En het is gelukkig allemaal gelukt. Met een man die klaar is met zijn studie, gelukkig is op zijn werk, 2 kinderen die eindelijk hun plekje gevonden hebben op school.... is het bijna raar om rust te hebben, om alles achter me te laten van die tijd!

En toch gebeurde er vandaag iets geks. We waren op visite bij de oma van mijn man, een lief mensje die altijd voor iedereen gezorgd heeft en er soms wat moeite mee heeft dat ze niet meer zo 'nodig' is (mijn zwager heeft van zijn 12de tot 22ste - toen trouwde hij, bij haar in huis gewoond. Eerst toen opa ook nog leefde, erg ziek werd en uiteindelijk overleed. Voor haar een troost om dan toch iemand in huis te hebben, te kunnen zorgen).

Ondanks dat 2 van de 4 kleinkinderen (en dus ook haar achterkleinkind) uit het gezin van mijn man de diagnose autisme hebben, en ook de andere 2 dit zeker wel hebben maar gewoon nooit onderzocht zijn, lijkt oma allergisch voor het woord autisme, alsof het een enge ziekte is. Terwijl ze kinderen met een verstandelijke beperking 'niet goed', of 'ongelukkig' noemt. Ik ga de discussie niet meer met haar aan.... maar dat doet me vaak verdriet.

Maar vandaag maakte ze een opmerking.... het ging over mijn zwager, die bij haar in huis gewoond heeft, ook die is bezig met een studie, die heel veel van hem vraagt. Waarover mijn man zei dat hij wel moet oppassen voor een burnout. Ik reageerde met zoiets als, 'dat zit er wel in, maar zal hij zelf niet zien. Jij zat er zelf ook niet ver vandaan...' daar was hij het helemaal niet mee eens. Het was pittig geweest, maar burn out? Nee joh!

Later, toen man even buiten was, zei oma tegen me. Hij ziet het echt niet he? Hoe zwaar het was, hoeveel jij al die tijd alleen hebt moeten doen? Hij heeft echt een tunnelvisie, dat zie ik bij X(zwager) ook. Studie is op dit moment alles, en de rest telt even niet mee. Daarin zie ik toch echt wel dat autisme terug.

Huhhh?! Oma die autisme ziet... dat is al 1 ding wat ik nooit had verwacht. Maar dus ook dat ik het zwaar gehad heb, dat ik alles alleen moest doen, dat ik misschien wel dichter bij die burnout gezeten heb dan dat ik eigenlijk van hem dacht.

Slik... het lijkt erop dat ik dat nu pas allemaal besef wat er eigenlijk allemaal gebeurt is.

Ik wil dit echt nooit meer meemaken! En ga ook maar eens vaker met schoonzusje afspreken. Ook zij heeft het zwaar nu... en ik denk dat ik de enige ben die haar echt begrijpt.