Klaar mee

Hoii
Ik ben het even helemaal zat😅
Momenteel 39 weken en 5 dagen. Bijna m'n uitgerekende datum bereikt dus. Hoewel ik blij ben dat die kleine het dus nog prima naar z'n zin heeft en ik nog echt wel probeer te genieten van de schopjes begin ik het toch wel zat te worden. En aangezien m'n zoontje pas met 41+5 geboren is heb ik nog niet echt het idee dat het overmorgen zal gaan gebeuren.
Mn vorige zwangerschap had ik dit helemaal niet. Rond 41 weken had ik pas het gevoel dat ik er een beetje klaar voor was en nu ben ik echt dagen aan het aftellen..
De ongemakken zijn dit keer ook zoveel erger. Ik slaap amper, heb verschikkelijke last van krampen. M'n kleine jongen is nog steeds niet ingedaald en heb constant het idee dat die keihard op m'n bekkenbodem drukt dat doet echt pijn. En boven in m'n buik een vreselijk beurs gevoel. Als ik maar wat teveel doe kan ik de rest van de dag amper opstaan door de pijn. De vk en ik denken dat z'n billen op dat punt gewoon heel erg zitten te drukken.
Opstaan, me omdraaien in bed, de normale huishoudelijke taken voelen alsof ik een marathon heb gelopen en dan gaat het normale leven gewoon nog door. Morgenochtend zit ik weer om 8 uur op de fiets om m'n zoontje naar de opvang te brengen, met de hond lopen en zal ik daarna toch m'n huis moeten poetsen (nesteldrang is niet leuk😅)
Volgende afspraak met de verloskundige weer als ik 41 weken ben en vanaf dan willen ze ook pas gaan strippen. Niet dat ik daar goede hoop voor heb. De 3 strippogingen bij m'n zoontje deden ook niks. En ik weet dat ik niks anders kan doen als wachten.. Maar ben het wachten gewoon zo zat.
Er is wel aan me gevraagd of ik wel tot de 42 weer door wil lopen maar omdat ik gewoon lekker thuis wil bevallen en een inleiding absoluut niet zie zitten zolang dit niet nodig is heb ik toch aangegeven te willen wachten. Maar het voelt inmiddels zo eindeloos.

Ook een beetje het idee alsof mensen nog steeds van me verwachten dat ik maar gewoon door moet blijven gaan. M'n vriend is nou nooit een heel medelevend type geweest. Als ik wat vraag doet die het maar uit zichzelf zal die niet een keer de stofzuiger pakken of vragen hoe het nu allemaal met mij gaat.. En vandaag had ik een play date met m'n zoontje en z'n vriendje waar ik 2 uur lang buiten heb gezeten, en dan nog een teleurgestelde blik van dat andere kindje z'n moeder krijgen als ik het zat ben en naar huis wil. Ik weet dat zwangerschap geen ziekte is maar ik voel me momenteel wel behoorlijk beperkt in m'n doen en laten.

Ik wil dat soort dingen toch ook nog niet laten. Wie weet wanneer ik weer met m'n zoontje buiten kan gaan spelen als die kleine er is. En met de hittegolf hebben we al anderhalve week binnen gezeten omdat het gewoon te heet was en voel me gewoon schuldig dat m'n zoontje zit bijna de hele dagen in z'n eentje moet vermaken met z'n speelgoed en YouTube. Dat op staan om een broodje te moeten smeren al zoveel moeite kost. Dat ik soms sochtens weer in slaap val omdat de nachten zo kort zijn en dat die om 8 uur m'n kamer inloopt om te vertellen dat die honger heeft nadat die al vanaf 7 uur lief stilletjes binnen aan het spelen is.

Ik zit wel is te denken als ik nou gewoon heel hard ga persen misschien komt die er wel uit😂 een hele hoop van de trucjes die toch niet werken al geprobeerd. Maar zoals ik zei. Die kleine vermaakt zich nog prima en is volgens mij nog niet klaar voor de grote koude buitenwereld.. Maar ik ben wel even zo klaar met zwanger zijn😪