De moed niet opgeven, maar wat is het moeilijk...
In een weekend met een logeerpartijtje met/bij buren, die twee leuke jonge fladdertjes van meisjes hebben, verjaardag van familie met kinderen en baby’s naar een kraambezoek bij vrienden met een baby van ruim een maand oud.....ik ben kapot, verdrietig, jaloers, zo blij met zulke lieve mensen om me heen, maar voel me zo eenzaam in mijn eigen lijf en in mijn hoofd.
We moesten een uur terug rijden naar huis maar heb bijna de hele terug reis gehuild. Hoe ver was ik geweest als ik niet de miskraam had gehad. Zou het deze maand dan wel eindelijk raak zijn? En wat als het weer niet raak is? Doen we het wel goed? Doen we het wel op de goede momenten? Deze ronde weer ovulatietesten gebruikt maar vind er niet zo’n duidelijke piek naar voren komen (zie fotoalbum). Cyclus is niet wat het voor de miskraam is geweest: langer en onregelmatig. Door de test denk ik dat afgelopen week de vruchtbare week was, zoals mijn app ook al aan gaf. Maar voel me zo onzeker. Drink al minder want stel je voor het beïnvloed mijn lichaam zo (en t voelt ook gewoon beter door niet te drinken). Maar ik mis de spontane en vrolijke meid die wel altijd serieus was maar er nooit te lang in bleef hangen. Nu blijf ik er in hangen. Ben niet happy. Maak me zorgen. Kan me sociaal niet zo goed vinden in grotere groepen vrienden. En maak me zorgen. Over mijn lichaam (doet het wel wat het moet doen) en mijn hoofd (stoppen met nadenken, het loslaten, gaat het niet de verkeerde richting op en moet ik met iemand gaan praten: maar met wie dan?).
Ik had geen zin vanavond. Maar we vrijen deze week om de dag dus het moet wel even. Maar ben verdrietig, boos en blij tegelijk met mijn vriend die het wel even kan. Ik kan mijn tranen bedwingen maar wil gewoon even niet. Wil onder de dekens kruipen, in zijn armen en heel hard gaan huilen. Door al die gemixte gevoelens. Soort liefdesverdriet, verdriet om gemis, om teleurstelling, om jaloezie, omdat ik niet happy ben en me niet happy voel. Ik vertel er wel over als mensen vragen naar onze kinderwens. Er komt van de meeste mensen wel begrip. Maar wil zo graag even een knuffel. Dat iemand tegen me zegt dat het goed komt. Dat we even geduld moeten hebben. Maar voel de hoop met de maand wegebben... Ik wil geen verlies in hoop hebben, in moed en onze kracht...
Augustus hebben we vakantie en gaan we ruim 2 week genieten op Corfu. Je hoort en leest wel verhalen van mensen die het dan juist echt loslaten en zwanger terug komen. Ik moet er niet teveel aan denken: maar probeer het maar eens los te laten. #HOEDAN?! Als het na de vakantie nog niet raak is gaan we naar dr huisarts en willen we een doorverwijzing: dan zijn we 12 maanden, een miskraam en vele temperatuur en ovulatietesten verder en heb ik naar mijn idee alles geprobeerd. Pfff en dan.... gaan we de ‘molen’ in zoals ik het me voorstel. Ik wil het niet: hoe moeten we het dan in hemelsnaam los gaan laten??
Ik vond de buurmeisjes verschrikkelijk irritant, de baby van mijn schoonzus lelijk en de baby van onze vrienden leek net een stonede garnaal. Maar jeetje wat zou ik graag slapeloze nachten, vervelende puberende kleuters en vieze poepluiers willen hebben. En net zo blij zijn met zo’n prachtig kind als al deze lieve ouders om ons heen. Wat had ik me het zwanger worden anders voorgesteld. Romantisch. Vanzelf. Leuk. Bijzonder.
Maar we gaan ervoor. Geven de moed niet op. Ondanks dat onze gevoelens (die van mij en mijn vriend) op dit soort dagen erg uiteen liggen, groeien we nog steeds naar elkaar toe. Maar erover praten hoe ik me echt voel, zoals hier beschreven, vind ik erg lastig. Mijn diepste gevoelens, mijn verdriet, mijn ups en downs.... ik wilde dat ze er niet waren, maar we geven de moed niet op.... Want hoop is een lichtje in je ❤️ dat vandaag moed geeft en morgen kracht 🍀🙏🕯
Voor alle aanstaande moeders 🕯🍀🕯 dat onze grootste wens ooit in vervulling mag komen ❤️
reacties (0)