Meen je het? Durf ik het echt?

Het is nu 3 jaar later. Heftige jaren achter de rug mbt verlies, onveiligheid en weer in balans komen....
Laatste 3 maanden ben ik flink afgevallen, nu gezonder gewicht dan de laatste 6jaar! Ik ben dagelijks gaan mediteren. Erachter gekomen dat zowel zoons als Mark en ik hoogbegaafd zijn, de kwartjes die vallen landen langzaam. Maar ook dit verandert weer mijn kijk op mijn leven. Nauwelijks tot geen contact met ouders (verslaafd/Korsakov) en broer...Adhd, allen in hun wereld en nul interesse in onze geweldig leuke zoons! Ze zijn er niet meer toe in staat...soms doet het zeer maar altijd weer dankbaar voor mijn gezin...een dynamisch gezin met gezelligheid. Genietend van simple life. Financieel nog niet breed maar te doen. Hondje, poesje en gelukkig lieve schoonouders, schoonzus en zwager.
Werk loopt weer, er zat zielenpijn maar ook daar voel ik mij weer steeds meer op mijn plek. Nieuw team, leeftijdsgenoten en nog altijd maar partime werken en vooral leuke dingen met de boys!

Ik heb ook na miskraam 1- leeg vruchtzakje, mola zwangerschap naar bleek en door curretage Ashermansyndroom.....miskraam 2, maand na operatie Asherman zwanger maar in week 6 al iets gevoeld wat niet okbwas en in week 13 geen hartje klop meer. Moeten bevallen en dat was ook mooi.
Maar dat Mark zooo geschrokken was en weer terugviel in al zijn angsten, alle hindernissen zag en dus geen derde wilde vond ik moeilijk. Ik had het niet bedacht....dat het het einde was. Heel proces geweest en uiteindelijk kon ik er mee leven en nog....maar plots, nu bijna 36 jaar in maart voel ik het weer. Ik heb altijd gedacht, gedroomd en gevoeld dat er nog een kleintje zou komen...hoe kon dat nou niet kloppen?


Laatste weken begon ik weer te zeuren en vanavond na eerst paniek bij Mark over dit onderwerp en ff hard tegen hard is het plots ok voor hem....hij is superbang mij kwijt te raken of ons kindje.
Dat het huis te klein is en hij geen ruimte voor zichzelf heeft, geen geld genoeg, auto niet past, hoop heen en weer gevlieg...
Alles wat vast klopt alleen voel ik het niet zo. Eerder of het wel of niet gezond is en hoe met mijn werk Mark en ik waren superteam eerste jaar en alles verliep natuurlijk...dit kunnen we.....als het maar gezond is en of eerder want ik ben al oud nu......dat vind ik het engste...

Mag het echt? Durf ik het echt?