Ons verhaal

Hierna stopt het voor ons. En dat lijkt me helemaal oké.
Ons verhaal begint in 2007. Ik was 16 en hij was 19.
We hadden allebei een moeilijke thuissituatie en zagen elkaar in het park.
De klik was er meteen. We besloten er voor te gaan. Ik zeg hem altijd dat hij mijn redding is geweest.
Ik was zo depressief en hij was mijn lichtpunt. Kort erna besloot ik uit huis te gaan. Dankzij hem. Het gaf me zuurstof. Ik bloeide open en ging studeren.
Na 6jaar samen zijn gingen we samen wonen. En toen begon de twijfel. We wilden heel graag kinderen. Maar wat als die kinderen in dezelfde situatie zouden opgroeien als wij?
Daar waren we bang voor. Na 3j wikken en wegen had ik toegestemd met 1 kind. Hij wou er liever 2.
Wij hadden allebei een opleiding, goed werk, een huis. Zoveel meer dan onze ouders ooit hebben gehad.
Al snel werd ik zwanger. En kort na mijn 26ste verjaardag werd ons dochter geboren. Zij was een reflux en huilbaby. Wat was dat zwaar.
Tot 15maand sliep ze 2/3 u per keer. Maar ondanks dit waren we in de wolken met haar.
Zoveel liefde, zo diep. Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Dus besloten we op haar 9 maand, om toch dat 2de kind te maken.
Helaas was dit minder snel dan gehoopt. Maar na een dik jaar proberen en teleurstellingen.. De positieve test.
Alles was goed! En het werd een zoon! Prachtig! Elk van 1
En met dik 2j verschil, voor mij het ideale leeftijdsverschil!
Alles verliep goed tot die ene dag. En dan hoor je wat je niet wil horen.
Op 33w3d beviel ik van een levenloos zoontje. 2kg910 en 50cm. Maar geen geluid.
Sinds die dag weet ik dat psychische pijn ook fysiek zeer kan doen. Ik voelde alsof mijn hart echt moment kon breken.
Ik deed niets meer. Ik zorgde niet meer voor mezelf, ik at niet meer, mijn dochter werd overgelaten aan mijn vriend.
Hij week niet van mijn zijde. En hij hielpet erdoor. Hij forceerde me op te staan. En de mooie dingen te zien die we wel nog hadden.
En dat terwijl hijzelf kapot ging van verdriet. Tot mijn allergrootste verbazing bleek ik 3 maand later opnieuw zwanger.
Hoe kan dat nu? Dacht ik. Zo snel? Hoe dan? Tja als je meer dan 1j bezig was voor je kind, geloof je niet in dat 1 lucky shot.
Helaas eindigde dat in een mk op 8weken. Ik was wel verdrietig maar de klap viel mee. Het krijgen van een dood kind heeft mijn perspectief toch enorm veranderd.
Vanaf toen besloten we ervoor te gaan. En vlak voor mijn dochter haar 3e verjaardag was ik opnieuw zwanger. Termijnecho goed. 20weken echo ook goed. Opnieuw een zoon.
Heel blij durf ik niet zijn. Wat is dit een psychische marteling. Elke dag ik hem even minder of niet voel, sla ik in paniek. Wat als?
En ook mijn bekken gaan niet meer mee. Ik leef van dag per dag. Omdat dat het enige is wat ik heb. Ik heb vandaag met jou en morgen misschien niet meer.
Daarom hebben we besloten om, als hij levend geboren zou worden, er definitief mee te stoppen. Geen kinderen meer. 3 in ons hart en 2 op te zien opgroeien.
Wij zijn ervan overtuigd dat het genoeg is. Geen stress om een zwangerschap, of die goed is, psychische rust. En een dochter en een zoon voor alle aandacht. Terug aandacht voor ons en elkaar. Dat we nu missen omdat alles gaat naar onze bezorgheid.
Het is meer al genoeg. We zullen altijd een kind missen maar als dit goed loopt..als...willen we geen risico meer nemen van een zwangerschap. Ook al zeiden de dokters dat het dikke pech was.. Die dikke pech was onze zoon. En een verdriet voor derest van ons leven.
We gaan dus ons alletwee laten helpen. En hiervan hebben we onlangs onze ouders op de hoogte gebracht. Zowel ik als (sinds mei 2019) mijn man. En ondanks de slechte reacties hierop van onze ouders. Gaan we hiermee door. Neen we gaan ons niet bedenken.
Hun contra?
-geef jezelf tijd. Je wilt er vast nog!
=> we hebben er nooit meer gewild. En meer tijd brengt onze zoon niet terug. De angst om te verliezen overheerst.
-wat als jullie scheiden? Dan wil je toch kinderen met een andere partner?
=> neen, zowel hij niet als ik niet. Weer om dezelfde reden. We hebben er genoeg.
Waarom nog eens risico's nemen? We zijn (bijna) 30 en 32. ALS we al uit elkaar gaan. Wat we nu echt niet van plan zijn, dan nog zijn we weer zoveel ouder en zoveel meer risico.
Waarom dat doen als we al kinderen hebben?
We willen defeniteve oplossingen. Geen verrassingen voor ons. 200% zekerheid.

Maar eerst jij, lieve F. Eerst bevallen van jou
Vandaag ben ik 24wk4d zwanger. De grens van levensvatbaarheid is gehaald.
Weer een mijlpaal! Elke 4wk echo. Dat lijkt veel. Maar het is het enige dat ons helpt om te blijven geloven.
Voorlopig hebben we nog niet veel in huis. We zijn bang. Maar jou papa is handig. En we hebben de meeste spullen in huis van broer en zus. Dus hij zet zo alles op 1d klaar. Daar maak ik me geen zorgen om
.
Om jou wel lieve vriend. Elke nacht ga ik slapen en hoop ik dat we samen terug wakker worden. Het zijn nog lange weken.
Maar we kijken uit naar het moment dat we kunnen zeggen: ons grootste wens is in vervulling gegaan, nu jij hier bij ons mag zijn.