Erg misselijk! Kan ik dit wel aan?

Waar zal ik beginnen? Tijdens het schrijven van dit verhaal voel ik mij gelukkig een stuk beter maar er is een tijd geweest dat ik echt dacht dat ik het niet meer aankon. Ik hoop door dit verhaal andere vrouwen te motiveren het vol te houden en duidelijk te maken dat hier echt een einde aan komt.

Sinds juli ben ik in verwachting, tijdens het lezen van de test kon ik het niet geloven dat ik in de 2e ronde (na 2 maanden proberen) al zo snel in verwachting was. Maar gelukkig het was waar! Op een roze wolk hebben mijn vriend en ik het meteen aan onze ouders en broers en zussen verteld. Wij vonden het leuk dit meteen te delen met onze naasten. Op het werk was het moeilijk om mijn mond te houden maar aangezien er veel collega's op vakantie waren ging het een stuk makkelijker. Rond week 6 merkte ik nog niets en mijn zwangere vriendin kwam langs gezellig tv kijken en ik legde haar uit dat ik mij wel een beetje zorgen maakte want ik voelde helemaal niks! Ik was niet misselijk, ik had geen pijn of wat dan ook. Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Letterlijk de volgende dag werd ik wat misselijker en was daar stiekem wel een beetje blij om, want nu voelde ik tenminste wat, dus zat het wel goed. Na een week, inmiddels bij week 7 aangekomen te zijn besloot ik het mijn manager te vertellen dat ik zwanger ben. Mocht het een keer voorkomen dat ik mij ziek moest melden omdat ik mij ziek voelde dan wist zij waar dit aan lag. Niet wetende dat de volgende dag mijn laatste werkdag zou zijn. Die vrijdag, 16 augustus, heb ik mijn uiterste best gedaan om de dag door te komen. Ik was misselijk, moe, moest veel overgeven en had geen energie meer om het tot 17.00 uur vol te houden. Maar ik deed het en het was me gelukt. Om 17.00 uur meteen naar huis gegaan en mijn bed in gedoken, niet wetende dat ik daar de komende 8 weken niet meer uit zou komen. De misselijkheid werd erger en erger en inmiddels hield ik al dagen niets meer binnen. De verloskundige besloot dat ik snel langs moest komen om mijn urine te laten testen. Als ik uitgedroogd zou zijn, zou dit te zien zijn aan mijn urine en moest ik meteen opgenomen worden in het ziekenhuis. Gelukkig was het nog niet zo erg. Ik lag inmiddels een week ziek op bed en was bij week 8 beland. Veel contact met de huisarts en verloskundige leverde mij alleen de woorden 'Je moet er even doorheen, dit eerste trimester rond week 16 is het over' op,  WEEK 16?!?!@ Dat is nog 8 weken!! Ik had er net 1 beroerde week opzitten en ik kon alleen maar huilen en denken aan het feit dat als ik deze week nog 8x moest meemaken dat ik het niet zou overleven.

Iedereen om mij heen hielp mij met de zorg voor mijn zoon, 4 jaar, die moest naar school gebracht worden en gehaald. Ik werd boos en verdrietig, want ik wilde hem naar school brengen en leuke dingen met hem doen. Ik wilde net als de vorige zwangerschap en al die andere vrouwen een normale zwangerschap hebben. Net zoals in die magazines die je met de post krijgt, die vrouwen zagen er allemaal zo happy uit. Ik kon me er niets meer bij voorstellen en werd alleen maar bozer. Ik besloot die boekjes niet meer te lezen, het interesseerde me toch niet meer.

Mijn vriend is de beste verzorger die ik me maar bedenken kan! Ik zei hem gewoon naar het werk te gaan want hij kon helaas toch niets voor mij doen. Niet meer dan dat hij al deed en dat was het aanhoren hoe ik steeds moest overgeven en op de wc over mijn rug wrijven. Dat was een grote troost. Ik viel af, steeds meer en meer, en kon op een gegeven moment niet meer lopen. Na inmiddels 14 dagen niets te hebben gegeten of gedronken hebben we een rolstoel gehuurd zodat ik toch nog naar buiten kon. Mijn vriend duwde mij dan zodat ik mee kon mijn zoon naar school brengen en de hond uit te laten. Frisse lucht kan helpen. Ik had altijd een oranje emmer mee, dat op dat moment mijn beste vriend was.

De maand september brak aan en inmiddels had ik al 18 dagen niet gegeten en gedronken. Mijn vriend was al naar het werk en ik was alleen thuis met mijn zoontje. Ik werd wakker en ging naar het toilet. Daar eenmaal aangekomen voelde ik mij niet goed worden. Ik kroop naar mijn telefoon en viel op de grond. Ik kon letterlijk niets meer. Ik kreeg krampen en was doodsbang. Mijn zoontje sliep nog en ik kon alleen maar aan hem denken. Ik dacht dat ik flauw ging vallen en wie was er dan voor hem?? Mijn vriend zou pas 's middags uit het werk komen. Met mijn laatste beetje kracht heb ik 112 gebeld en kreeg een dame aan de lijn die de ambulance naar mijn huis stuurde. Zij bleef me aan de praat houden en ik vroeg haar huilend of dit een miskraam was.  Ik was bang. Zij vroeg mij of ik bloedde of vocht verloor, dit was niet het geval. Mijn zoontje werd inmiddels wakker en zag mij daar liggen in de gang. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven en hem aan het lachen te maken. De dame aan de lijn van de alarmcentrale vertelde mij steeds waar de ambulavebroeders zich op dat moment bevonden. Toen ik hoorde dat zij in de lift stonden heb ik mijn zoon (4 jaar) uitgelegd dat hij de deur open moest maken want we gaan een coole rit maken in de ambulance. Zijn antwoord daarop was: 'YEAH Cool mama!'. Hij vond het maar al te prachtig en ik had het gevoel dat ik mijn taak als ouder had volbracht. Hij was niet bang en stond te trappelen om de deur open te maken. De ambulancebroeders kwamen binnen en troffen mij halfnaakt aan in de gang. Wat een opluchting, er was hulp. De ene man ging met mij in gesprek en de andere ontfermde zich over mij zoontje. Als er nu iets met mij gebeurde was er in ieder geval iemand om mijn kleine man op te vangen. Toen de broeder hoorde dat ik al 18 dagen niets gegeten en gedronken had besloot hij mij mee te nemen naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis hebben ze allerlei testen gedaan en begrepen niet goed waar dit vandaan kwam. Wel had ik een lage bloeddruk en natuurlijk geen brandstof/ energie omdat ik niks kon eten en drinken. Ik vroeg om een echo want ik wilde weten of alles goed was met de kleine. Alles was goed. Inmiddels was ik bijna 10 weken zwanger en wederom ging ik naar huis met de woorden 'dit is even lastig in het eerste trimester maar het gaat over'.

Voor mijn gevoel ging het helemaal niet over en ik kon me inmiddels na mij al 3 weken zo te voelen niet eens meer voorstellen hoe het ook alweer voelde om niet ziek te zijn. Dat leek heel lang geleden.

De dagen gingen voorbij en ik kon nog steeds alleen maar overgeven, gal weliswaar want ik at niks dus er kwam ook niks uit. Dat doet zeer. Je slokdarm gaat eraan. Na mijn ambulanceverhaal onstonden er angsten. Ik durfte niet meer alleen thuis te zijn want wat als het weer gebeurde?? Mijn vriend kreeg een paar dagen vrij maar moest daarna toch echt weer aan het werk. Er werden shifts opgesteld en als mijn vriend naar het werk ging, verbleef ik bij mijn ouders. Mijn moeder werkt aan huis dus kon goed voor mij zorgen.

Ik werd zieker en zieker en viel steeds meer af. Ik werd boos, nog bozer dan ik al was en toen ontstond datgeen waar ik zo bang voor was. Ik ging het afreageren op de baby.. Ik huilde veel en wilde niet meer zwanger zijn. Ik wilde mij weer voelen zoals voor dat ik zwanger was. Laat het maar misgaan, dan maar een miskraam. Dan voel ik mij in ieder geval weer goed. Het kon me niets meer schelen. Wat had ik nou op dit moment?? Ik kon niks! Ik kon niet mijn eigen kind naar school brengen, ik kon niet lopen, niet meer naar mijn werk., ik lag daar maar..!! Wat moet dit schokkend zijn geweest voor mijn vriend, die dit kindje zo graag wilt om die woorden te horen van je vriendin. Hij bleef altijd erg rustig en deed zijn uiterste best om te begrijpen hoe ik me voelde. Hij stelde mij gerust dat de betere tijden er echt aankomen en dat hij, al duurde het nog 9 maanden, altijd voor me zou zorgen.

Toen kwam de 12 weken echo, tranen met tuiten, alles kwam eruit. Al die emoties van al die weken op bed liggen en niks kunnen. De baby bewoog en was lekker aan het springen in de buik. De kleine kruimel deed het prima! Daar doe je het dan allemaal voor. Dat ene wezentje in je buik wat je dan op dat tvscherm ziet is de reden dat je door deze hel gaat. Zou het dan nu snel beter gaan?

Vriendinnen zag ik niet meer, een enkele stuurde me wel eens een bericht met de vraag hoe het met me ging. Inmiddels lag ik al 7 weken op bed en kwam er een kleine zonnestraal in mijn leven. Ik kon weer wat rechtop zitten en zelf kleine beetjes drinken. Appelsap is het enige wat er bij mij goed in bleef. Ik heb werkelijk alles geprobeerd wat er op internet stond en gezegd werd maar dit is echt voor iedereen anders.

Toen was het week 14/ 15 en het ging beter! Ik ging nog steeds van mijn eigen huis naar mijn ouders en weer terug en kon een klein beetje eten. Vaak kwam het er net zo snel weer uit maar het begin was er. Ik kon weer wat eten. Mijn darmen kwamen weer op gang, want ja die hadden weken stilgestaan, en ja dat ging soms wel moeilijk.

Vanaf week 16 ging het beter, ik kon weer wat lopen in huis en ging kleine stukjes achter de rolstoel lopen in plaats van erin te gaan zitten. Daar kwam eindelijk die zonneschijn na al die regen. Terugdenkend aan wat ik zei toen ik net 1 week ziek op bed lag, dacht ik nu 'ik ben 8 weken verder' en kon het niet geloven. Maar ik heb het gehaald en het overleefd! Ik was trots op mijzelf en dacht aan de moederkracht die een mens kan hebben. Je weet niet hoe sterk je bent tot het moment dat sterk zijn de enige keuze is die hebt.

Na week 16 schijnt het hormoon dat die misselijkheid deels veroorzaakt te verdwijnen en maakt plaats voor een ander hormoon. Dit is vaak de reden dat je je in het tweede trimester beter voelt.

Inmiddels ben ik 20 weken zwanger en voel ik mij goed. Mijn buik is goed te zien en het wordt een stuk echter. Vorige week heb ik afscheid genomen van de rolstoel en deze weer netjes ingeleverd. Ik ben blij met de komst van onze kleine man en zie uit naar de bevalling. Wel loop ik nog bij een psychiater vanwege de angstklachten en ik durf langzamerhand steeds weer wat meer alleen thuis te zijn. Ik zal wel moeten.

Ik wil tegen alle vrouwen die zo misselijk zijn zeggen, dat je hier niets aan kunt doen, niet meer dan afwachten en rust pakken! Laat het over je heen komen en denk aan jezelf en aan je kindje. Dit gaat over!! Zorg dat er goed voor je word gezorgd en zoek hulp als je gedachten uitgaan naar miskraam, zelfpijniging en zelfs zelfmoord. Bedenk dat als deze pijn jou overkomt je het aan kan, anders was het je niet overkomen.

* Je weet niet hoe sterk je bent tot het moment dat sterk zijn de enige keuze is die je hebt.