Een nacht op de SEH

Een paar dagen nadat mijn moeder een gipskorset van haar borst tot aan haar heupen aangemeten had gekregen begon haar toestand te verslechteren.

Net als vlak na Farid's geboorte begonnen haar enkels en onderbenen helemaal op te zwellen en ontstonden er allemaal rode adertjes, haar voeten die normaal, net als ik ze van haar heb geërft, heel botterig zijn, waren nu volledig opgeblazen en leken iedere momenten als een vulkaan uit te barsten.

Direct raadde ik haar aan om met de behandelende arts in het ziekenhuis te bellen om om advies te vragen, de arts verwees haar naar de huisarts omdat hij ervan uit ging dat het korset niet afknelde.

De huisarts verwees haar gewoon weer terug naar huis, hij vond dat haar voeten en benen niet noemens waardig opgezwollen waren en raadde haar aan om te rusten.

Met de dag kreeg mijn moeder het benauwder en benauwder, het korset drukte op haar ribben en maakte het steeds moeilijker voor haar om te kunnen ademen, en met slapen werd mijn moeder claustrofobisch van het drukkende korset.

Er was niets dat we zelf konden doen, eigenlijk moest ze het korset nog twee weken dragen om te zien of het verlichting aan haar versleten onderrug bracht, als het zou helpen zouden ze haar gaan opereren.

Maar zondag avond werd het mijn moeder allemaal te veel, haar lichaam zwol steeds meer op en ze kreeg nu echt moeite met ademen.

Maandag ochtend zouden we naar de kinderarts in het ziekenhuis gaan, waar voor Farid de definitieve beslissing voor een redressie helm gemaakt zou worden, mijn moeder zou dan zodra we daar klaar waren, door naar de gipskamer gaan om daar met de artsen naar het probleem te kijken.

Echter haar situatie verslechterde en mijn moeder kreeg steeds meer moeite met adem halen, om 22:00 uur ging het niet meer en stond er niets anders te doen dan naar het ziekenhuis gaan, mijn moeder kon op deze manier onmogelijk de nacht door komen, ze had het gevoel dat ze geen adem meer kreeg en begon te hyperventileren.

''Ik bel een taxi!'' Zei ik tegen haar. '' Nee dat is nodig.'' Drong ze aan, ze wilde liever op de bus en tram gaan.

Ondertussen regelde ik dat mijn broer op Farid kon letten, daarna pakte we onze spullen en vetrokken we naar het ziekenhuis.

Toen we bijna bij de bushalte waren reed er een bus voorbij, gelukkig was het de bus die de andere kant op ging, we staken over en zagen dat er nog een bus aan kwam die de richting van het ziekenhuis op ging.

Ik rende naar de bus en riep tegen mijn moeder dat ik hem zou tegen houden, mijn moeder strompelde achter me aan, en gelukkig wachtte de lieve chauffeusse tot mijn moeder er was.

Mijn moeder was buiten adem, 'Houd u het allemaal nog bij?' vroeg de chauffeusse aan mijn moeder.

Mijn moeder vertelde in het kort dat we onderweg naar het ziekenhuis waren.

We namen plaats en ze kreeg het steeds benauwder.

De chauffeuse draaide zich naar ons om en vroeg waar het ziekenhuis was.

'Als u wilt rijd ik er wel naar toe, dan vraag ik de centrale om toestemming.'

Mijn moeder drong aan dat dat niet nodig was.

De bus bereikte de rotonde maar in plaats dat we de rotonde volgden, reden we rechtdoor.

Ik raakte in paniek en kwam tot de ontdekking dat we in de verkeerde bus waren gestapt, ik stond op en liep naar de chauffeuse om te vragen waar we vanaf daar dan bij de tram konden komen.

De chauffeusse wist het ook niet, en bood nogmaals aan ons er naar toe te brengen, ze bleef doordringen omdat ze zag dat het niet goed ging met mijn moeder.

Uiteindelijk stemden we toe, althans ik stemde toe ons er naar toe te laten brengen, mijn moeder schoot hierdoor vol, en toen de andere passagiers in de bus haar beterschap wenste hield ze het niet meer.

Ze was eerst bang een overlast te zijn, maar iedereen had er begrip voor.

'Soms krijgen goede mensen ook iets goeds in hun leven, je verdient het mama.' Zei ik tegen mijn moeder.

En zo kwam het dat we met een openbare bus een totaal andere route insloegen tot aan de hoek van het ziekenhuis.

We bedankte de chauffeusse ik ben haar nog steeds erg dankbaar dat ze dit voor ons heeft gedaan, ik had nooit verwacht dat het gvb en hun personeel zo menselijk konden zijn, want je hebt sommige chauffeurs...

Eenmaal in het ziekenhuis deden we ons verhaal en werd gecontroleert hoeveel zuurstof mijn moeder nog in haar bloed had, we werden vrij snel geholpen om vervolgens in een verborgen wachtkamer nog uren te wachten met andere patienten.

Sommige mensen zaten al ruim 8 uur te wachten, we hoorden hun geklaag aan, in de gang liep een Afrikaanse vrouw in een lang gewaad, ze praatte in zichzelf en even leek het alsof ze iets tegen mij zei.

De bewaker moest er aan te pas om haar naar buiten te begeleiden, ik moest ontzettend lachen, en kon dit helaas niet tot mezelf houden, toen hij tegen haar sprak en zij verder in het Afrikaans in zichzelf praatte en nog een rondje in het rond danste, de bewaker liep terug naar receptie en zei tegen zijn collega's 'Ze zegt dat ze nog even een rondje loopt en daarna naar buiten gaat.' Het was komisch.

Mijn moeder was bang dat wij ook zo lang zouden moeten wachten, maar uiteindelijk werden we na 2 uur opgehaald om op de seh behandeld te worden.

Na diverse onderzoek, en bijna smeken werd het gips van mijn moeder verwijderd en kon ze weer opgelucht ademhalen. Het was half 3 's nachts toen we het ziekenhuis verlieten, dit keer namen we wel een taxi om thuis te komen.

Ik heb wel 3 keer naar mijn broer gebelt om te vragen of alles goed ging met Farid, hij had alles onder controle en Farid lag na zijn flesje weer heerlijk te slapen.

Eenmaal thuis knuffelde ik hem en legde hem weer in zijn bedje, het was een korte en spannende nacht, maar ik heb alles voor mijn moeder over!