Ow wee die weeën!

We kunnen allemaal niet wachten tot we Farid in ons armen kunnen sluiten, vooral ik als aanstaande moeder niet.

Al 9 maanden draag ik dit mannetje in mijn buik, voel ik hem bewegen, waar ik iedere dag, vanaf de eerste keer dat ik hem voelde, weer van geniet.

Maar na 9 maanden genieten en zwijmelen breekt de tijd aan dat je die mooie baby nou echt eens wilt vasthouden, hoeveel pijn daar ook tegenover staat, maar je weet ook dat die pijn slechts van tijdelijk aard is.

Deze slapeloze nacht gebruik ik dan ook echt om dit blogje te schrijven, de afgelopen dagen is een komen en gaan van weeën geweest en kwam ik buiten weeën opvangen, mijn huis schoon schrobben en veel rusten helemaal nergens anders aan toe.

Ik zal beginnen bij eergisteren, mijn moeder zag mijn gezicht lijkbleek worden en vroeg, zorgzaam zoals ze is, direct wat er met me aan de hand was. Mijn rug deed zeer en die pijn trok iets naar mijn buik toe, ik wist me dan ook echt geen houding te nemen. Waarop we beide dachten dat ik daadwerkelijk begonnen was met de bevalling. Samen met mijn moeder kookte ik 's avonds lekker soep, Turkse rode kippensoep en een heldere groente bouillon met kip,' zo, wat na vanavond overblijft vriezen we in zodat je met je bevalling lekker verse bouillon kunt drinken.' Zei moeders. We dronken die avond samen lekker een kopje soep, dat was dan ook meer dan genoeg voor me, mijn moeder, en ik ook wel, had de hoop dat we aan invriezen niet meer toe zouden komen..

Maar helaas, de volgende dag hadden we een andere maaltijd te bereiden, eentje waar ik wellis waar mijn vingers bij afgelikt heb, dus de soep eindigde in de vriezer. 'S avonds waren alle tekenen van weeën weer weg en kon ik heerlijk slapen, maar de volgende ochtend kwamen ze weer, voornamelijk vanuit mijn rug, inmiddels ging ik er vanuit dat dit voorweeën waren omdat ze niet doorzette, en omdat ik tijdens mijn zwangerschap amper last heb gehad van harde buiken dacht ik wel dat mijn lichaam enige oefening nodig had voor de bevalling. Dus wat doe je dan met elk weevrij uurtje? Juist! Je gaat als hoogzwangere vrouw het hele huis doorwerken en poetsen, ook al heb je dit al honderd keer gedaan, tussendoor bereidde ik samen met mijn moeder die heerlijke maaltijd waar we beide ons vingers bij aflikte, alles lukte ook zo perfect.

De maaltijd bestond uit pilav (rijst) gekruide lamskotelleten van de gril, en een gemengde salade met van alles en nog wat erin, pijnboompitten, in olie ingelegde zongedroogde tomaatjes, kappertjes, knoflook olijven, gemengde sla, uienringen, en een heerlijke dressing met olijfolie als basis. De rijst lukte ook perfect, tuurlijk kan ik wel rijst maken maar dit keer lukte het echt ronduit perfect, hij was niet te droog, niet te vet, niet te nat, goed gegaard maar niet té gegaard, kortom hij was lekkerder dan ooit! De lamskotelleten waren eveneens perfect gegaard, ik had ze een nacht van te voren gekruid en daarna op de met olie ingevette grilplaat gegrild totdat de kruiden bijna een knapperig laagje vormde om de kotelleten. Hmm dat smaakte erg lekker! En de energie die ik uit die maaltijd haalde kon ik ook goed gebruiken, want na het poetsen en het praten tegen mijn buik en korte nachtje slapen kreeg ik vanochtend flinke weeën.

Eindelijk is het zover! Dacht ik terwijl ik de weeën wegzuchtte, mijn moeder was ook door het dolle en speelde met de gedachte dat ze vanavond dan eindelijk haar kleinzoon in haar armen kon houden, maar wacht! Eerst moet er nog zoveel geregeld worden, vond oma, dus die ging op het moment dat de wee gezakt was, hop de deur uit om de laatste boodschappen te doen. Vlak voor ze weg ging kreeg ik weer een weetje maar daar kon ik wel mee omgaan, ik ging lekker warm onder wol liggen en sukkelde in slaap. Ondertussen was oma naar de markt gegaan om vers fruit te halen, wat laatste boodschapjes, niet te vergeten de geliefde feta kaas en knoflook olijven en verse broodjes van de warme bakker.

En dan vinden mensen het zielig voor me dat ik geen partner heb.. Wie heeft er nu een partner nodig met een lieve moeder die haar dochter zo in de watten legt?! Buiten al het lekkers dat ze meebracht, bracht ze ook een kadootje mee, een lievelijk blauw wit tissue houder bankje, die de dame van de markt met een naaistalletje, iets waar wij vaak hebbedingentjes halen om zelf weer wat in elkaar te zetten, speciaal voor mij heeft gemaakt in het blauw wit.

Hij past perfect bij de rest van de babykamer, had ik al verteld dat er inmiddels een tapijt in de kamer ligt, en de blauwe, jawel door oma gemaakte, gordijnen hangen? Laat ik daar maar eens heel snel foto's van maken.

Maar goed, ondertussen dat ik weggesukkeld in bed lag verkondigde oma aan een ieder van onze buurtmarkt dat haar dochter is begonnen! De mensen die wij sinds we hier zijn komen wonen hebben leren kennen, zagen mij allemaal met mijn ronde en steeds meer groeiende buikje, en zo maakten we een babbeltje, zo kwamen we bijvoorbeeld te weten dat de dame van het naaistalletje maar liefst 7 dochters had gekregen voordat ze 2 zoons kreeg, en ze inmiddels maar liefst 24 keer oma is geworden, en haar dochter 2 dochters heeft maar niet haar moeders voorbeeld volgde om door te gaan voor een zoon.

Al die mensen van elk stalletje wenste me dan ook heel veel succes en zijn erg benieuwd naar Farid, ik moet dan ook zeker langskomen wanneer hij geboren is. Oma ging nog even snel naar de plaatselijke buurtsuper, waar ze de verkoopster die ons de kratten voor onder het bed heeft uitgeleend trof en natuurlijk verkondigde ze dat haar dochter is begonnen, ook zij wenste me heel veel sterkte.

Toen ik de sleutel in de deur hoorde gaan sprong ik rechtovereind uit bed en ging mijn moeder helpen met uitpakken, inmiddels voelde ik me kiplekker maar ik was nog wel erg moe.

Oma vertelde me alle gelukswensingen van de mensen en dat vond ik zo lief!

Zo lief dat ik nog meer hoopte dat de weeën nu toch echt zouden doorzetten.. Ondanks dat ze af en aan kwamen, wel een stuk lichter als 's ochtends vroeg, wilde ze helaas maar niet doorzetten. Wel bleven ze lang genoeg aanhouden dat ik vandaag niet op controle kon gaan bij de verloskundigen. Toen ik probeerde af te bellen werd er niet opgenomen, en daarom sprak ik een voicemail bericht in. Kort daarna werd ik teruggebelt door Sandra die toevallig dienst had, en die stelde heel aardig een aantal vragen, ik vertelde wat er gaande was en ze zei dat als de weeën niet doorzetten ik zeker morgen in de namiddag even moet langskomen voor een controle, dan kan er ook gekeken worden hoever alles nu gaande is, en eventueel waarom het maar niet wil doorzetten. Ik heb nog wel even, en het zouden best slechts voorweeën kunnen zijn, maar elke andere mogelijkheid moet worden uitgesloten.

In de namiddag was het helemaal gedaan met de weeën, ik had nog wat geslapen en nadat ik opstond was er geen teken van een bevalling meer, natuurlijk was ik erg telleurgesteld want ik hoopte heel binnenkort met mijn Faridje te kunnen pronken. Ik praat ook vaak tegen hem, en zing liedjes voor hem, vertel hem dat alles klaar staat en wij klaar zijn, en troetel met hem wanneer ik hem voel bewegen, maar ook vertel ik hem dat ik dit echt wel allemaal waardeer maar ik zijn handjes wil vast houden, zijn teentjes wil kriebelen, zijn wangentjes wil zoenen, zijn geur wil ruiken, hem wil instoppen in zijn ledikant, wil aankleden met zijn kleertjes, met hem wil wandelen in de wandelwagen en hem dicht tegen me aan wil houden in de draagdoek..

Maar lieve Farid als jij je nog prima vermaakt in mama's buik vind ik dat ook goed hoor, dat zie ik eigenlijk wel als een compliment, ik hoop dat ik het hem altijd zo fijn zal kunnen maken en hem warmte en geborgenheid kan schenken.

Omdat ik al een paar daagjes binnenzit betrap ik mezelf erop dat ik stiemen aan het wachten ben op de bevalling, bij elk krampje sta ik paraat en na elk toillet bezoek controleer ik of de slijmprop er niet tussen ligt. Ja ja, ik weet wel dat je daardoor juist de bevalling uitsteld, maar daarom kwam mijn moeder met het voorstel om een blokje te gaan lopen, lopen stimuleert maar forceerd niet.. En juist toen wij naar buiten gingen begon het keihard te regenen..

Net alsof het een teken was dat Faridje echt nog wel lekker zit in mijn buik en ik gewoonweg geduld moet hebben.. Maar het volgende plan is ook een goede, het leven gaat door, op het punt van bevallen of niet, dus ik moet zoveel mogelijk mijn normale dingen doen, wat kan ik doen als ik niet bezig ben in het huishouden en als dansen niet echt meer wil lukken? Nou, ik ontwerp een kostuum! Het idee had ik toch al tijden in mijn hoofd, en morgen gaan we kralen en wat stoffen halen. Wel zal ik erbij vermelden dat ons planning nooit volgens het boekje loopt en er altijd wat tussen komt, in dit geval hoop ik dus de bevalling, maar ik vrees dat er wel wat tussen is gekomen en het niet de bevalling is, namelijk dit slapeloze nachtje, die het wel heel moeilijk maakt om straks fris en fruitig op te staan..

Ach ja, hij komt wanneer hij komt, en dan is er geen vergissing meer mogelijk, tot die tijd, doorgaan en me toch voorbereiden op de bevalling, meer kan ik denk ik echt niet doen...