Moeder gevoelens

Al vanaf de eerste dag van mijn zwangerschap heb ik moedergevoelens, het instinct neem controlle over mijn hele lichaam, mijn emotie's en zelfs mijn dromen. Natuurlijk is iedere zwangere vrouw emtioneler dan dat ze voor haar zwangerschap was, en ik geloof dat het in sommige opzichten nooit veranderd, je word namelijk moeder! Het mooiste dat een vrouw in haar leven kan ervaren, volgens mij, helaas niet voor iedere vrouw, soms kijk ik naar de nieuwsberichten en hoor ik de meest afschuwelijke dingen, zoals moeders die hun kinderen in een vuilnisbak dumpen, baby's invriezen of vergeten in hun auto terwijl ze rustig aan het werk gaan en het arme kindje in sommige gevallen door hitte overlijd, vreselijk! Mijn hart kan dit niet verdragen, ik barst bij het horen van zulke dingen in tranen uit, ik vind het zo erg dat ik liever niet naar het nieuws kijk. Hopelijk zijn dat echt zoals ze zeggen uitzonderlijke gevallen, want het wonder van het leven zou iedereen moeten waarderen, ik ben zo dankbaar dat ik zwanger mag zijn en insallah zal Farid gezond ter wereld komen. Ik beloof plechtig dat ik voor hem zal zorgen tot ik mijn laatste adem uitblaas, ik zal hem warm houden als hij het koud heeft, voeden zodra hij honger heeft, troosten als hij verdriet heeft, ik zal voor mijn zoon alles doen, zelfs mijn leven geven!

Vandaag stond ik in de rij bij de kruidvat, ik kocht de laatste Natusan spulletjes die ik nodig heb om Faridje lekker te badderen, voor me stond een vrouw met een heel klein babymeisje in haar kinderwagen, het kindje was flink aan het huilen, het raakte me zo dat ik haast het kindje wilde optillen om haar te troosten, nee natuurlijk doe je dat niet, maar dat was gewoon mijn moedergevoel, het klinkt raar, maar het leek zelfs alsof mijn borsten hierop reageerde, zou het meisje hebben gehuild omdat ze honger had met als reactie dat mijn borsten ligt melk afscheidde? Ik vroeg het me echt af, want moeder instinct is de sterkste kracht die de vrouw bezit, en dat merk je door je hele lichaam. Soms is Farid druk aan het trappelen in mijn buik, en dan reageren mijn borsten daar ook op, ik vind dit zo wonderbaarlijk, ik heb nog meer waardering voor mijn lichaam gekregen er speelt zich immers een wonder af van binnen.

Vanmiddag besloot ik ondanks dat ik afgelopen nacht goed had geslapen even een uurtje te gaan liggen, ik had flinke steken in mijn buik op de plek waar Farid lag, nog steeds vraag ik me af of dat in verband staat met het drukken op mijn buik dat de verloskundigen eerder die dag had gedaan, of misschien wat ik van mijn moeder en oma vernam, dat de kleine met zijn lichaam sterk tegen mijn zij drukt en dat ook pijnlijk kan zijn, hoe dan ook een uurtje rusten zou me geen kwaad doen, ik zong een slaapliedje voor Farid en viel tegen mijn verwachting in zelf ook diep in slaap, met mijn handen op mijn buik, waaronder ik een gehaakt kussentje had gelegd. Ik droomde dat ik Farid ging aankleden met zijn eerste blauwe snoopie plakje die hij van zijn oma kado heeft gekregen, in mijn droom ging het aankleden best moeizaam omdat Farid een flinke baby was, dat droomde ik waarschijnlijk omdat doktor Papa me vertelde dat ik aan maatje 50 waarschijnlijk weinig zal hebben, maar in werkelijkheid is het pakje maat 62 dus dat zit wel goed! Ik werd wakker met een zalig gevoel, ik was wel wakker maar heb nog lekker liggen soesen in bed, ik vond het zo heerlijk om alleen al te liggen. Ik merk dat ik nu steeds meer ga ontspannen vanaf de verhuizing, thuis voelen doe ik me ook al, vooral in de keuken, haha waar ik hele dagen slijt samen met mijn moeder. De praktische gedachte van het moederschap krijg ik ook steeds meer, de keuken heeft twee deuren, een daarvan is van glas en de ander heeft een glazen rand, mijn moeder stelde voor daar plak plastic tegen aan te plakken dat we nog hebben liggen vanaf het oude huis, maar ineens floepte ik eruit dat een kralengordijn toch wel handiger zal zijn, 'ja stel ik sta te koken en Farid ligt in de box, dan kan ik toch makkelijker een oogje in het zeil houden.' Waarop mijn moeder het mooie compliment gaf dat ze vind dat ik al een heuze mama aan het worden ben! Het doet me zo goed om te horen, natuurlijk doe ik mijn allerbest een goede moeder te zijn maar ik merk dat een hoop uit mezelf komt, goh wat is het toch heerlijk een vrouw te zijn! Als ik terug denk aan mijn kindertijd waarin ik best jongensachtig was, ik hield bijvoorbeeld van voetballen, vechtsport, in bomen klimmen, en had een hekel aan strikjes haha! Hoop ik het Farid net zo naar zijn zin te maken en mee te doen met al zijn jongensdingen. Mijn moeder heeft gelijk als ze zegt dat je zodra je moeder word weer in contact komt met je jeugd, natuurlijk op een heel andere manier, maar ik vind het wel heel mooi. Door de verhuizing ben ik ook andere jeugd spulletjes tegengekomen, waaronder mijn babybornpop, ik herinner me weer dat ik vlak voor de verhuizing in het oude huis de pop in mijn armen nam, even ging er heel veel door me heen, straks heb ik een echte baby in mijn armen. Zachtjes streelde ik de babypop die nog steeds het kenmerkende babygeurtje had, en nam haar in mijn armen waardoor ik vreemde kriebels in mijn buik kreeg, ja wederom echte moedergevoelens! Door die pop herinnerde ik me ook weer een stukje van mijn jeugd, ik had er een hele mooie kinderwagen bij, echt een typische met strikjes en kantjes, ondanks dat ik jongensachtig was, was de baby mijn trots en mijn alles! Het hoofdje van de pop kun je voorzichtig los draaien om er batterijen in te stoppen zodat de pop beweegt en trilt. Op een dag speelde ik buiten met de pop, ik liep over een heuveltje vlak achter ons huis, van afstand zag ik een paar vervelende buurjongentjes aankomen, ze gritste de baby uit de wagen en begonnen met haar te gooien, waardoor haar hoofdje er af viel (op dit punt moest ik terwijl ik het vertelde weer net zo huilen als het kleine meisje dat met tranen over haar wangen thuis kwam die dag) de jongens begonnen hard te lachen en toen ze haar op de grond lieten liggen, gingen ze er vandoor met de wagen en gooide die het heuveltje af, de wagen was nooit meer hetzelfde en lag helemaal in prak, maar mijn baby had ik kunnen redden. Ik vond het zo erg dat ik bij thuiskomst bijna niet drufde te vertellen wat er gebeurt was, ik wist sowieso dat mijn broer die jongens wel te grazen zou nemen zoals hij ooit had gedaan toen een paar kinderen een kralen ketting van mijn nek hadden gestolen. Van kleins af aan ontferm ik me over mijn baby's ook al was dat slechts een pop, ik beschermde haar als een echte moeder, toen dit niet lukte was ik dan ook ontroostbaar, gelukkig was ik toen maar een kind en ben ik nu een volwassen vrouw, maar net als toen zal ik alles doen om mijn baby te beschermen!