Soms zit het mee en soms zit het tegen...

Ongelovelijk, wat een mensen heb je in deze wereld, normen en waarden, respect, waardering, beleeftheid zijn allemaal slechts termen maar daadwerkelijk ver te zoeken in deze maatschappij.

Het begon donderdag avond toen ik mijn gezicht had gewassen en ik een stekende pijn voelde in mijn linkeroog ' Het zal wel een vuiltje zijn.' dacht ik bij mezelf. Vrijdagochtend werd ik wakker en was dat ''vuiltje'' ontwikkeld tot een zwaar ontstoken en opgezwolle oog, het leek wel alsof ik een zware klap had gekregen!

En dat natuurlijk midden in de verhuizing, we zouden die dag op en neer fietsen naar de nieuwe woning om de laatste puntjes op de i te zetten, tja van die planning week ik, ondanks mijn dikke oog, niet af, het moet tenslotte gebeuren want zondag gaan we definitief over. Wat me er aan herinnerd dat ik vanaf zondag ongeveer 2 weekjes niet online kan komen omdat het internet overgezet moet worden en ze het pas aan het einde van de maand doen, en dat terwijl we vanaf de dag dat we internet hadden besteld 4 maanden moesten wachten totdat het eindelijk werd aangesloten. Ondanks mijn zwangerschap tuf ik nog heel wat door de stad op mijn fiets, geen probleem ik fiets al vanaf ik kon lopen. Nauwkeurig volg ik alle verkeersregels, natuurlijk blijft het Amsterdam en zijn er veel idioten die hun eigen verkeersegels handhaven maar automatisch pas ik me aan en let ik goed op. Soms zit het mee en hebben we wat we noemen ''de groene stroming'' wat inhoud dat elke stoplicht waar we op af fietsen op groen springt als we aankomen, soms zit het tegen en is het stoppen en optrekken, wat vermoeiend is want wij trappen niet simpel op het gaspedaal. In mijn geval zat het dus tegen en dan heb ik het niet alleen over mijn dikke oog. Ik fietste een brug op en net toen ik aankwam sprong het stoplicht op rood, ik stopte uiteraard en toen de auto's voorbij waren gereden trok ik langzaam op, het stoplicht voor de voetgangers aan de overkant werd nu ook rood, maar desondanks stond er een man op het zebrapad, en hij bleef maar staan! Dus manouvreerde ik achter hem langs in de veronderstelling dat de man zou doorlopen, maar wat doet hij, hij blijft staan! De man was een oude man met grijs haar en een knalrode neus door alle alcohol die hij in de jaren tot zich had genomen, en een star kwaad gezicht, hij keek me recht in mijn ogen aan, omdat mijn jassen niet meer dichtgaan door mijn flinke buik kon je duidelijk zien dat ik zwanger ben, maar hij was waarschijnlijk te dronken om zich dat te realiseren. Met het beetje vaart dat ik kreeg doordat ik van de brug af reed, reed ik achter hem langs en uit het niets balde hij een vuist en sloeg me keihard tegen mijn arm! Hij wilde dat ik van mijn fiets zou vallen, en dat was hem bijna gelukt, ik remde en slipte over de weg, stapte af en draaide me om. De man stond met zijn naar alcohol stinkende mond hard tegen me te schreeuwen en ik schreeuwde uit alle onmacht en ongeloof terug 'welke imbeciel slaat er nou een zwangere vrouw?!'. Uiteindelijk na veel geschreeuw en gescheld liep de man uit schaamte dat hij een zwangere vrouw had geslagen maar door, iedereen was het met me eens, behalve een grijze kakmadamme ' voetgangers hebben voorrang' riep ze me na op de fiets, 'maar dat geeft niemand het recht zomaar iemand te slaan, en al zeker niet een zwangere vrouw, trouwens het was al rood voor hem!' riep ik daarop terug, de scheldwoorden die ik uitbracht laat ik maar even terwege, de hele weg naar het huis, en zelfs toen ik nog stond te schilderen vrat het aan me, ik was zo kwaad!

Diezelfde vrijdag maakte we al het werk in het nieuwe huis af, dus stonden we te behangen tot 3 uur 's nachts en om 4 's nachts toen we weer terug kwamen aten we pas voor het eerst warm, die hele avond dacht ik over de kiproti die op me lag te wachten, en toen ik hem uiteindelijk had opgesmikkeld zat ik enorm vol!

Zaterdag konden we de verhuizwagen ophalen, net als de 2 en halve week waarin we een heel huis hadden opgeknapt en een ander huis hadden ingepakt, ondanks dat de planning steeds weer veranderde door omstandigheden waaronder mijn zware verkoudheid, waarvan ik nog steeds niet helemaal genezen ben omdat ik daar geen tijd voor heb, veranderde de planning nu ook weer. We laadde de wagen in, reden naar het nieuwe huis om daar overige behangrollen op te halen om ze terug naar de winkel te brengen, wat toch 150 euro opleverde, en zouden daarna door gaan naar Ikea om Farid's ledikant op te halen en nog wat spulletjes voor in het nieuwe huis te halen. Wederom zat het tegen, het ledikant die ik zou graag wou, hadden ze niet meer! De hele tijd dat we in de winkel liepen zag ik mensen staren, ja mijn oog zag er uit alsof het een flinke klap te verduren had gehad, maar hij was toch echt ontstoken! Had ik niet zwanger geweest, had ik die oude zuiplap die me de dag ervoor een klap had verkocht, ook een paar flinke klappen gegeven, maar ja, wie weet had hij me dan wel een stomp in mijn buik verkocht, en dat was hij me niet waard! Dus hield ik me maar in. Zaterdag zouden we het merendeel van de kleine spullen overbrengen en zondag de meubels alleen was het natuurlijk juist deze zondag autovrije zondag en is de brug waar we overheen rijden om bij het nieuwe huis te komen afgesloten tot 17:00 uur. Dus gingen we zaterdagnacht tot 6 uur 's ochtends door met de verhuizing. Zoals jullie begrijpen ben ik nu kapot moe en we moeten nog de laatste spullen en bedden overbrengen, daarna kan ik me rustig focussen op de inrichting van het huis, en natuurlijk het schrijven van mijn ervaringen en het maken van foto's. Tot over 2 weekjes! Liefs Serap.