Chef Kok Serap

Zaterdag, boodschappen dag.

Een keer per maand houden we een grote boodschappendag, en sowieso elke zaterdag gaan we gezellig naar de markt. Deze zaterdag was net als elke andere alleen we krijgen morgen visite, dus naast de grote maandinkopen werd ook de grote schoonmaak gehouden, de bedden klaargezet en lekker gekookt.

Sochtends hadden we al het schoonmaak werk gedaan en smiddags de boodschappen, ik had nu ook mijn droomkinderwagen gezien, toen we savonds thuiskwamen waren we kapot moe.

Nadat we een beetje hadden uitgerust stelde mijn moeder lekker simpel te eten en het kookwerk voor de volgende dag te laten, maar ik wilde gewoon wat lekkers maken dus ging ik, zoals geplanned, gevulde paprika's maken.

Zoals een ware chef dat doet bereidde ook ik alles voor, ik holde de paprika's uit, sneed de tomaatjes, snipperde de uien, had de rijst gewassen en laten uitlekken en uiteindelijk hakte ik de kruiden.

Het ging precies zoals ik op de koksschool had geleerd, alleen had ik natuurlijk mijn persoonlijke methodes, terwijl ik nog zo had geleerd, wanneer je met een koksmes snijdt, en zeker als het een nieuwe en enorm scherpe is, je vingertopjes te krullen en tegelijkertijd het te snijden product te ondersteunen met de gevouwen vingers.

Maar het ging gewoon zo lekker en soepel, hak hak hak, chap chap chap, en uiteindelijk kwam ik bij de steeltjes van de dille 'Ach nog een klein stukje' dacht ik bij mezelf, het mes gleed soepel over de snijplank en van de snijplank in mijn vingertop, even bleef het mes steken en van schrik trok ik hem direct uit mijn vlees. Het bloed spatte alle kanten op en mijn eerste reactie was, keukenrol, heel veel keukenrol, waarna ik het afkneep en het bloeden stelpte. 'Mam! Ik heb heel diep in mijn vinger gesneden.' Riep ik naar mijn moeder terwijl ik naar haar toe liep, zo kalm als ze in de jaren heeft geleerd te blijven met ongelukken, pakte ze de verbanddoos en haalde er gaasjes en verband uit. Voorzichtig haalde ze de keukenrol eraf, het eerste gezicht van de wond deed me kokhalzen, ik mag dan wel vele ongelukjes hebben gehad en dus ook vele wonden hebben gezien, sinds mijn zwangerschap kan ik niet tegen het zicht van bloed, al helemaal niet als het niet maar een film was maar reallive.

Ik draaide mijn hoofd om en mijn moeder verbond de wond, ik voelde dat ze schrok en ze zei ook dat het een ernstige wond was. Als zij het woord ''ernstig'' gebruikte wist ik dat het een flinke snee was, bijna durfde ik niet te vragen hoe ernstig maar ik kon het niet laten... 'Je hebt je nagel doorgesneden en..' Voordat ik haar liet uitspreken zei ik dat ik het niet wilde weten.'Draai je hoofd maar even de andere kant op.' Als een echte moeder dat deed, suste ze me tot ik kalmeerde, sinds mijn zwangerschap herken ik steeds meer kenmerken van haar in mijn karakter, ik hoop dan ook echt zo'n mama als mijn mama te worden.

'Wat moet ik nu doen?' Vroeg ik haar. 'Ik denk dat we toch wel even langs de eerste hulp moeten.' Ik wist dat als mijn moeder dit voorstelde het heel wat was want we gingen nooit voor een sneetje of wondje direct naar de doktor, zeker niet als we het zelf wel konden oplossen. Uiteindelijk gingen we naar het ziekenhuis toe, onderweg in de tram, nog steeds een beetje geschokeerd, voelde ik mijn hart in mijn keel bonken en me langzaam lichter in mijn hoofd worden, gelukkig waren het maar een paar haltes maar toen ik opstond ondersteunde ze me voor de zekerheid. Toen we binnenkwamen was het erg druk.

We melde ons aan, vertelde wat er gebeurt was en konden daarna plaats nemen, de eens zo rustige wachtkamer veranderde in geschater van gelach. Op deze manier konden we even vergeten waarom we er zaten. We spraken een aantal mensen en luisterde naar hun ongevallen, bij de mensen die binnenkwamen opbserveerde we wat er aan de hand was. Mijn grootste zorg was niet de wond in mijn vinger, maar vooral de baby, ik wilde echt niet dat hem door mijn stres iets zou overkomen, ik voelde me dan ook pas gerustgesteld toen ik hem weer voelde bewegen.

Toen uiteindelijk mijn naam omgeroepen werd kwamen we terecht in een kamer, de zuster haalde het verband van mijn vinger en zei dat ze de doktor erbij ging halen. Okay we waren inmiddels in behandeling dus dit kon toch geen uren meer duren? Helaas was de kamer waarin we nu geplaatst waren slechts een zoethouder voor de volgende uren wachten, zaten we nou maar in de wachtkamer daar konden we tenminste lachen. Het werd later en later, en omdat het zaterdag avond was kwam er ook steeds meer jonge lui binnen die een slok teveel ophadden of andere dingen tot zich hadden genomen, mensen die dronken op de fiets waren gestapt en hoofdwonden hadden die er gruwelijk uitzagen, ja deze kregen allemaal voorrang. Ook kwam een jong stel met hun baby binnen, ik kreeg een krop in mijn keel toen ik de arme baby hoorde huilen, ze was gevallen, hadden we het stel tegen de doktor horen zeggen, natuurlijk kreeg de baby voorrang op de andere gevallen, arm kind, ik vond het zo zielig!

Omdat ik mijn wond nadat de zuster hem had uitgepakt tot nu toe niet durfde te bekijken en ik licht in mijn hoofd werd toen het verband er eenmaal af was, ging ik languit op het bed in de kamer liggen. Mijn moeder en ik zaten nog wat te lachen en op een gegeven moment deed mijn kleine man ook mee voordat ik dit tegen mijn moeder zei zag ze het al. 'Kijk nou! Hij schopt zo je trui omhoog!' Zei ze vol opwinding, wat er later natuurlijk voor zorgde dat ik nu niet alleen mijn handen van buik kon houden maar ook mijn ogen bleven gericht op dat wondertje dat mijn buik deed bewegen. Mijn moeder boog zich over me heen om het gaasje dat los op mijn vinger lag te verwijderen om te kijken hoe de wond er nu uitzag. 'Ooow dat valt reuze mee.' Ik durfde nog steeds niet te kijken maar gelukkig bloedde het allang niet meer. 'Weet je zeker dat je dat niet alleen zegt om me rustig te houden.' Zei ik terwijl ik haar met een glimlach aankeek, het was immers moedereigenschap om haar kind gerust te stellen. 'Nee het valt echt mee.' Nu wist ik dat ze het meende en kreeg ik de moed om zelf ook een kijkje te nemen. Ik verwijderde het gaasje dat ze voorzichtig had terug gelegd en zag dat het inderdaad mee viel. Het vingertopje zat er nog net aan, mijn nagel was door het midden eraf gesneden en zou er zeker af vallen zodra de wond ging genezen, het vlees was inmiddels wel weer aan mijn vinger gehecht en ondanks dat ik een stukje vingertop zou moeten missen, was ik enorm gerustgesteld. Het was niet de eerste keer dat we bij de spoedeisende hulp zaten voor een vinger, toen mijn moeder en ik een tijdje een vriend hielpen in het huishouden had ik tijdens het afwassen van een glas mijn vinger bij de aanzet doorgesneden, die zag er pas eng uit, het was maar een heel klein stukje glas dat de snee veroorzaakte maar het was tot op het bot doorgesneden.

Toen ik bij mijn moeder achterop de fiets zat en ze me met de snelheid van een ambulance naar een ander ziekenhuis reed, dacht ik onderweg echt dat mijn vinger geamputeerd zou worden, natuurlijk konden ze het hechten en met veel oefeningen kreeg ik ook het gevoel terug in mijn vinger, dus het viel enorm mee, maar het is altijd schrikken. Ineens dachten we ook terug aan die spoedeisende hulp, ze lieten me niet langer dan een halfuur wachten en verzorgde ook direct de wond.

Wat een rotziekenhuis is dit! Dacht ik bij mezelf, hier wil ik echt niet bevallen dan maar iets verder weg van huis, maar toen ik me de hulp van het andere ziekenhuis herinnerde was de afstand niet langer belangrijk.

Mijn moeder had in dit ziekenhuis ook nare ervaringen, al helemaal met de bevalling van mijn broer.

Inmiddels kwam er weer en zuster om me te sussen want we werden inmiddels onrustig van al dat wachten, ze drukte op mijn vinger en bekeek de wond. 'Voel je dit?'

'Nee het voelt een beetje doof.' Antwoorde ik, wat ook logisch was ik had wel een aantal zenuwen doorgesneden, maar toch kon ze het zelf niet verpakken en was van mening dat er nog een arts naar moest kijken. Dit kon weer lang duren... Mijn moeder werd op een gegeven moment ook onrustig, zoals ik al zei het werd steeds later, inmiddels was het zelfs 23:30, als we buiten kwamen zouden er geen trams meer rijden. Toch maakte ik me wel zorgen, het is een diepe snee, en wie weet zat er wel een bacterie in.. 'Als er iets in zat, heb je dat er allang uitgebloed.' Zei me moeder nu steeds geiriteerder. Dat wel.. Maar ik herinnerde me ook dat ik 5 jaar geleden een ongeluk op de fiets had en met mijn vuist door een autoraam heen was geslagen, het glas had een diep gat veroorzaakt, 5 jaar later ontstak het bultje dat de glas wond had veroorzaakt en kwam er tot mijn verbazing een stukje glas uit de wond. Tuurlijk deze wond is veroorzaakt door een mes en niet door gesplinterd glas, maar zekerheid voor alles.. Aan de ene kant dacht ik aan mezelf en aan de andere kant wilde ik tegelijkertijd mijn moeder geruststellen..Maar ja ik kon niet beide tegelijk. Uiteindelijk na wederom lang wachten kwam de arts, hij bekeek de snee en vroeg me hoe ik deze veroorzaakt had, ik vertelde hem, een koksmes, vleesmes om precies te zijn.. Voordat ik uit kon leggen wat ik er mee had gesneden vroeg hij een andere arts om een opinie, ik schrok me wild toen ik het woord tetanus hoorde.'Ik ben wel zwanger

he!' Riep ik hard en in paniek. 'Hoe oud ben je?' Vroeg de arts me met een bezorgde blik in zijn ogen. '20.'

'Nou volgens mij ben je dan tot je 21ste gedekt voor tetanus. Ik herinnerde me niet voor tetanus behandeld te zijn, maar mijn moeder legde me uit dat ik daar rond mijn 12e wel injecties voor had gekregen. De arts maakte een rekensom en ineens kwam hij op de leeftijd 18 en 19 uit.. De andere arts kwam aangelopen met een enorme injectie in zijn hand en ik rende daarop als een kip zonder kop door de kamer. Ik raakte in paniek kreeg hartkloppingen en voelde me weer licht in mijn hoofd worden, die injectie vond ik nog erger dan de hele snee. 'Volgens mij kan het geen kwaad als je zwanger bent, maar we krijgen ook geen verbinding met gynaecologie, wat voor vlees heb je er mee gesneden?'

'Kruiden..' Antwoorde ik met paniek in mijn stem.

'Oow nou dan hoeft het niet, de ene arts gaf me een brief en de ander gooide het spuitje in de prullebak, dat stelde me zo gerust.

'Als het nou alsnog gaat ontsteken komt u dan gerust terug, maar anders kunt u gewoon voor controlle terecht bij uw huisarts.'

Ik was zo blij dat we naar huis konden gaan, 4 uur gewacht en ik verliet het ziekenhuis met een pleister om me vinger.

'Tja, dat had ik je ook wel kunnen vertellen' Zei me moeder tegen me.

Ik voelde me daar zo naar over, het was niet dat ik haar niet vertrouwde maar ik was gewoon bezorgd, eenmaal buiten schoot ik vol, de schrik en alle stres eromheen, dacht ik achteraf.

Mijn moeder en kleine Farid trooste me, de een met een arm om me heen en de ander met een verwarmend schopje tegen mijn buik aan. Mijn nacht kon niet meer stuk, het was een happy end, voor een happy maar stresvolle dag!