Ben mezelf kwijt

Na twee weken in hoop geleefd te hebben is de afgelopen dagen de harde, oneerlijke werkelijkheid goed tot me doorgedrongen. Ook al wilde ik niet te vroeg juichen en eerst afwachten, mijn gevoel ging met me op de loop. Ik voelde me weer mama en intens gelukkig. Ik had de uitgerekende datum al in mijn hoofd en zag alle mooie dromen weer voor me. En toen.....weer die domper. Ik voel me leeg, verdrietig, boos, machteloos, bang, onzeker, teleurgesteld en moe, heel moe. Alle energie en levenslust is uit me gelopen. Het liefst wil ik me afzonderen in mijn bed en alleen nog maar slapen zodat ik aan mijn verdriet en de harde werkelijkheid kan ontsnappen. Ik heb dit ook een paar dagen gedaan maar daar schiet ik natuurlijk geen donder mee op. Beetje bij beetje, dag bij dag, probeer ik de dagelijkse dingen weer op te pakken in de hoop dat ik me wat beter ga voelen. Gisteren ben ik naar de verjaardag van een vriendin gegaan waar haar dochtertje en allerlei andere kindjes vrolijk speelden en waar veel over de kinderen gesproken werd. Oef, wat deed dat pijn. Ik hield me groot, deed vrolijk mee maar vanbinnen voelde ik me verscheurd van verdriet. Met een dikke krop in mijn keel heb ik met iedereen gekletst en wilde ik aan mezelf en aan mijn vriend bewijzen dat het me weer lukte om onder de mensen te zijn. Achteraf dacht ik: wie houd ik nu voor de gek ??

Zondag zijn mijn vriend en ik naar de dierentuin gegaan om wat afleiding te hebben. Na een half uurtje zijn we weer naar huis gegaan omdat ik spontaan begon te huilen bij de aanblik van ouders met kindjes. Dit wil ik helemaal niet. Zo ben ik niet en zo wil ik niet zijn. Daarom ben ik er ook naartoe te gaan. Ik wil proberen de werkelijkheid onder ogen te zien maar het lukt gewoonweg niet. De pijn is te groot.

Het huishouden boeit me niet en andere dingen (waar ik me normaal druk om kan maken) laten me ook koud. Ook dat wil ik niet. Wat moet ik ? Me ertegen verzetten of erin berusten ? Ik weet het niet....

Iedere keer die hoop die afbrokkelt. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog vol houd.

Vorige jaar in deze tijd had ik net mijn eerste miskraam achter de rug. Een zware, verdrietige periode brak aan en ik had toen nooit gedacht dat ik een jaar later nog in "hetzelfde" schuitje zou zitten.

Sorry voor deze moedeloze woorden maar het moest er even uit.

Liefs van mij

415 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Cathi

    Denk aan je! Kan met allemaal voorbeelden aankomen van mensen waar het alsnog is gelukt, maar dat verandert denk ik weinig aan wat je nu voelt. Praat, praat, praat met mensen en gooi het eruit. Heel veel sterkte meis!

  • Lie

    Je hebt mijn blog ook gelezen,...de moed zakt mij soms ook zo diep in mijn schoenen dat ik niet weet waar ik het nog moet zoeken. Maar we moeten de moed niet opgeven, hoe verschrikkelijk moeilijk dat soms ook kan zijn. We kunnen niet altijd sterk zijn, dat is niet menselijk.!...die moedeloze woorden moet je dus gewoon eruit gooien op BB, zodat we je hier een hart onder de riem kunnen steken. We begrijpen je nl zo goed meid. Helaas kan ik niet toveren, maar ik kan wel heel hard voor je duimen, wat ik dan ook net zolang zal doen totdat jij een wondertje op deze wereld mag zetten.

    Dikke knuffel xxx

  • greetje

    Lieve schat, deze wens is zo groot. Hier blijf je voor knokken. Dat weet ik zeker! Geef het niet op! Je houdt de komende jaren nog steeds de mogelijkheid om zwanger te raken. Dat is pas echt over als je de overgang achter de rug hebt! En gooi het er maar lekker uit! Deed ik ook! En het lucht soms zo lekker op! Misschien moet je je vriendinnen ook meer van je verdriet vertellen! Zeker als het je zo ontzettend hindert!

  • mamabeer84

    Ik kom op je blog via de algemene 'bloglijst' en heb ook even wat van je andere blogs gelezen. Vooral die van je verjaardag kan ik heel goed begrijpen. En in dit geval, je vraagt je af of je je moet verzetten of berusten in dit gevoel. Ik denk van beiden een beetje. Er in berusten is natuurlijk niet gezond, want dan raak je misschien wel in een dieper dal, en ertegen verzetten is ook niet alles, aangezien je in een rotsituatie zit, en daar horen nou eenmaal rotgevoelens bij.

    Ik heb niet al je blogs gelezen, en ken je ook niet, dus ik weet niet of je dit al hebt gedaan maar ik zou als ik jou was hulp zoeken om je hart regelmatig te kunnen luchten, en met iemand praten die je kan helpen je gevoelens op een goede manier onder controle te houden.

    Het is niet niks, ik hoop dat mijn reactie je iets heeft geholpen.

    Succes!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!