Verdriet om miskramen

In september vorig jaar kreeg ik mijn eerste miskraam. Wat kwam dit hard aan.

Wat waren wij blij dat ik zwanger was maar na een week waren we intens verdrietig in plaats van intens gelukkig. Het mocht niet zo zijn. Steeds maar de vraag: waarom ???? Gevoelens van teleurstelling, verdriet, machteloosheid, onzekerheid, angst en boosheid wisselden zich af. Hoe moesten we nu verder ? Met moeite pakte ik de draad van het leven weer op en we hoopten dat ik gauw weer zwanger zou zijn. Het liet me niet los en ik kon het niet laten om stiekem te kijken hoe groot onze baby zou zijn als alles goed was gegaan. Het deed me pijn maar toch wilde ik het weten. 6 mei was de uitgerekende datum. We konden ons niks mooiers voorstellen. In het voorjaar achter de kinderwagen wandelen als trotse papa en mama van onze uk. We fantaseerden ook al over het kinderkamertje en namen. Het beeld waar we een week lang van gedroomd hadden en waar we zo naar verlangden werd in één moment abrupt en wreed verstoord.

6 mei......komt eraan en mijn gemis wordt iedere dag groter en intenser. Wat had ik graag over een maand ons kleintje in mijn armen willen houden, willen voeden, willen verzorgen, willen beschermen. We hadden gewenst dat er een bord in de tuin zou staan en dat we met onze familie en vrienden beschuit met muisjes konden eten. Maar er is niks meer. Zo'n mooi begin en zo'n afschuwelijk einde. Ik voel een enorme leegte. Het is nog steeds moeilijk te bevatten.

Opnieuw zwanger worden ging helaas niet zo snel als we gehoopt hadden. Veel vrouwen in onze omgeving die ook een miskraam hadden gehad waren binnen 3 maanden allemaal weer zwanger. Daar hoopten we dus ook op. Drie maanden waren voorbij, 4 maanden waren voorbij en het ging ons niet snel genoeg en ook dat vonden we moeilijk en teleurstellend. We bleven de moed erin houden en eind januari waren we weer "in blijde verwachting". We durfden niet meer zo enthousiast en onbevangen te zijn als de eerste keer want stel je voor dat het weer mis zou gaan... en weer ging het mis; een afschuwelijke werkelijkheid. Een harde, oneerlijke werkelijkheid. In het begin drong het allemaal niet tot me door en voelde ik me verdoofd. Even later kwam de pijn en het verdriet en nu komt 6 mei eraan en besef ik dat ik de eerste miskraam niet eens een plekje heb gegeven. Ik vraag me af of ik het ooit zal kunnen.

Onze twee engeltjes zijn voor altijd in onze harten en gedachten. Ze zijn goed zoals ze zijn en ze mogen ons bezoeken zo vaak als ze willen. Ze zijn altijd welkom.

Onze wens blijft groot maar de angst is ook groot.

Liefs