22. Kom maar kleine man

Ziekenhuis in... ziekenhuis uit... toch nog weer blijven... Bloeddruk te hoog bloeddruk acceptabel... Medicatie omhoog toch maar weer omlaag en dan toch maar weer omhoog... Terug voor controle... Toch nog een nachtje blijven of 2 of 3... Yes eindelijk naar huis. En dan thuis... Een en ander nog even in orde maken voor de kleine komt. Ik ben inmiddels 36+5 en het ziekenhuis wilt me niet langer laten lopen dan 38weken. Nu dus wetende dat de kleine er binnen nu en iets meer dan een week zou zijn. Laat maar komen want ik ben het echt zat. Ik slaap zo slecht en als ik eenmaal slaap hou ik vriendlief wakker met mijn gesnurk, irriteren we ons aan elkaar en pak ik mijn kussen en dekentje weer om op de bank te slapen. Hoeft niet van hem maar ik wil hem ook niet in de weg zitten. En het idee dat er in elk geval nog iemand is die na de nacht nog wat energie heeft stelt mij gerust. Dat ik hem in de weg zit is een gevoel wat ik al zo lang heb. Al zegt hij dat dat niet zo is. Op de bank val ik redelijk in slaap, al word ik megastijf wakker en weet ik mezelf geen houding meer te geven. Liggen zitten alle houdingen neem ik wel een keer aan. Helaas zonder resultaat. En zodra ik eenmaal wakker ben slaan de radars weer aan en twijfel ik aan alles. Wat als vriendlief en ik toch niet zo'n goed team samen blijken te zijn? Wat als het toch niet gaat lukken samen met de kleine er bij? Maak ik hem nog wel gelukkig? Hij zegt dat hij niet kan wachten op de kleine man, maar is dat wel zo? Hij heeft tenslotte nooit die kinderwens gehad. Zoveel vragen en al die keren dat ik het hem vraag, geeft hij mij de antwoorden die ik stiekem wil horen. Ja schat wij zijn een goed team en het komt echt allemaal wel goed. Het is even zoeken maar samen redden wij dit. Wij gaan dit flikken samen! Maar het dringt niet tot mij door. Sinds afgelopen week is hij zo goed als zeker bij mij in getrokken. Het is wennen en ik lag veel in het ziekenhuis afgelopen tijd. Dus echt genieten van de tijd samen lukte nog niet. Ik herken mezelf niet meer door al die gedachtes die voorbij komen. Ik praat er over met mijn vriend, veel heel veel... Misschien te veel? Begrijp me niet verkeerd de kleine is meer dan welkom dat absoluut! Alleen gaat het gewoon even niet meer zoals ik me had voorgesteld. En het is een slecht excuus maar alle maatregelen rondom corona spelen ook een grote rol. Waar vriendlief zich strikt aan de regels houdt, wil ik graag nog even naar mijn ouders zusje zwager en nichtje. Ook wanneer mijn ouders ons allemaal weer even uitnodigen voor een bakkie. Vriendlief gaat absoluut niet mee. En we respecteren allemaal zijn keus hierin, mede door die gekke tijd maar toch. Als ik mijn zusje en haar vriend zo leuk samen zie rommelen met die kleine, voel ik me eenzaam. Zouden wij dit ook nog krijgen samen met de kleine man straks? Ik gooi alle twijfels en gedachtes maar op de hormonen en straks... Als de kleine man er is, komt het goed.