2. Vreugde en verdriet dicht bij elkaar.

We zijn een paar dagen verder. Vriendlief en ik hebben het even laten rusten. Waar hij in eerste instantie niet zeker wist of hij het wilde, hebben we woensdags even een goed gesprek gehad samen. Hij wilt mijn wens niet in de weg zitten. En gezien mijn geschiedenis heeft hem dat doen besluiten er voor te gaan! Langzaam kunnen we blij zijn en er van genieten. De plannen worden al druk gemaakt en vooral hoe hij het zijn ouders zou vertellen! 

Zondag 12 juli. Ik begin bloed te verliezen. Vloekend en tierend. Boos, verdrietig. Want ik heb een idee hoe dit afloopt. In paniek bel ik de verloskundige. Die stuurt me door naar het ziekenhuis. Shit geen auto voor de deur. Vriendlief bellen, maar die neemt niet op. Dan zit er niks anders op dan mijn ouders te bellen. Gelukkig ze zijn wakker en thuis en komen er direct aan. Totaal in shock want ik zwanger? HUH? We rijden naar het ziekenhuis en met mijn moeder ga ik naar binnen. Ik krijg een echo en het ziet er keurig uit. 6w2d meet ze. Oke iets minder dan ik had gedacht maar zij is tevreden. Dus ik ook. Met een gerust hart gaan we naar huis en praten thuis nog wat na. Inmiddels is vriendlief ook gearriveerd en is kwaad op zich zelf dat hij niet bereikbaar was. No worries! Het is goed! Mijn ouders zijn ontzettend blij. Want waar mijn zusje in februari '21 haar eerste krijgt, kom ik er al vrij snel achteraan! 

Ik bel de verloskundige nog even terug, ze wilt mij ook graag zien en plant een afspraak op 20 juli. . Zaterdag 18 juli vertellen we het grote nieuws aan zijn ouders. Wat zijn die blij! De wieg en box worden gezocht en opgeknapt want hun eerste kleinkind mag daar in slapen en spelen als hij of zij bij opa en oma is! Ze zijn zo trots. Wetende dat hun beide kinderen geen kinderwens hebben en dus zij altijd gedacht hebben nooit opa en oma te worden! Hun droom gaat in vervulling!

Het is maandag de 20e. Ik ga er heen. Vriendlief ging niet mee ivm werk en met het idee dat het goed zit, vind ik het niet erg om alleen te gaan. Ze kijkt... meet 6w5d. Huh?? We zijn een week verder? Hoe kan dit? Dan begint ze twijfelend te vertellen. Het zou kunnen dat dit? En ik denk dat? Ik moest maar ga nadenken over medicatie of natuurlijk verloop. Ho even? Wat zeg je allemaal? Brief over miskramen en de echo wordt in mijn handen geduwd en ik word naar huis gestuurd. Jankend sta ik op straat en besluit even naar mijn ouders te gaan om het te vertellen. In de loop van de middag bel ik nog eens naar de verloskundige om te zeggen dat de manier waarop het is gegaan, ik niet wenselijk vind. Ik ben nog onzekerder geworden en wil graag een nieuwe echo. Dat kan op woensdag. Prima! 

Na een onrustige nacht is het dinsdag. Ik voel me de hele tijd vreemd. Ik kan het niet plaatsen. Dan in de loop van de middag krijg ik bloedverlies, steeds meer. En rond half 7 enorme buikpijn en loop ik bijna leeg. Ik bel de verloskundige en meld dat het mis is gegaan en ik een miskraam heb gehad. Op 21 juli moesten wij afscheid nemen van onze kleine gup.

Groot verdriet hier. Mijn ouders en vriend weten niet hoe snel ze hier heen moeten komen om mij te steunen. Wat is dat fijn zeg. Mijn zusje weet nog van niks! Niks van mijn zwangerschap en niks van mijn miskraam. Zij heeft net zelf de familie ingelicht dat ze zwanger is. Dus de appjes komen binnen. "Gefeliciteerd met je zusje en wat leuk dat je tante wordt". 

Vreugde en verdriet... zo dichtbij elkaar...

De dagen verstrijken en ik heb me afgemeld op het werk. Tijd om te verwerken en met vriendlief te praten hoe nu verder. Vriendlief is volledig omgedraaid. Wat hij eerst niet wilde, wilt hij nu dolgraag! Hij wilt samen met mij een kindje op deze wereld zetten. We besluiten dan ook de pil aan de kant te gooien en we zien wel hoe het gaat! Eerst dit maar even een plekje geven...