We zijn de uitgerekende datum

hallo allemaal,

jullie zijn waarschijnlijk erg benieuwd hoe het vandaag is geweest....tja, zoals jullie zien, ik ben alvast terug thuis!!!! Maar....voor hoelang?

We hebben echt naar vandaag toegeleefd, Andy en ik, eigenlijk een beetje te veel, zodat we onszelf een beetje valse hoop gaven. We hadden verwacht dat nav de zware baby, ze de bevalling zouden inleiden. Maar sedert vorige dinsdag (dat weet ik na vandaag dus zeker!) is mijn lichaam zich heel erg aan het voorbereiden. Vorige dinsdag, vrijdag, zondag en gisterennacht heb ik heel erge ruglast gehad. Ik wist wel niet of het bekkenpijn was, of rugweeen of gewoon ik die 'niet veel pijn kan verdragen'.... Maar gisterenavond was het heel erg. Rond 22.00u begon ik heel erge last te krijgen. We zaten op dat moment bij mijn ouders en ik moest naar huis. Toen we in bed lagen kon ik geen houding vinden. Alles deed een helse pijn in mijn onderrug. Plat liggen, links liggen, rechts liggen, rechtop zitten...ik wist me geen houding te vinden. Enkel een beetje rondlopen verzachtte de pijn. Maar tja, het is niet leuk om daar 's nachts wat rond te toeren in je slaapkamer en je man wakker te houden he...iedere vijf minuten naar het toilet hollen. Ik wist even niet waar ik het had! Ik dacht in mezelf, nog een uurtje van dat èn ik mag vertrekken naar het ziekenhuis! Van 22.00u tot 4.00u heb ik zo opgelopen. Telkens een halfuurtje slaap ertussen....hels!

Vanmorgen bij het ontwaken was het even windstil. Langs de ene kant vond ik het jammer...maar langs de andere opgelucht dat ik even kon ademhalen. Toen we in het ziekenhuis aankwamen moesten we aan de vroedvrouw vertellen hoe 'het al zat'. Toen ik zei dat ik volgens mijn gyn twee cm opening had, lachte zij dit weg...Blijkbaar zou mijn gyn in sommige gevallen 'te optimistisch' zijn. Je kunt je inbeelden dat Andy en ik onze moed begonnen op te geven. Ik vertelde van gisterennacht en ze zei dat dat allemaal normaal was en dat het erbij hoorde. Ik had zoiets van...nou, als dàt nog maar het begin is...pfftt, waar ben ik aan begonnen? Toen werd ik een halfuurtje aan de monitor gelegd. Ik kon er het hartje van onze pruts volgen en mijn eventuele weeen. De baby bewoog in ieder geval nog goed. Enorme pieken kon je aflezen op de monitor. Hij/zij wou steeds de riemen rond mijn buik wegschoppen. Blijkbaar vond ons wonder dit niet zo leuk....het is al zo krap daarbinnen en dan nog eens wat opsnoeren met die riemen....:) Er werden maar een viertal pieken van mijn kant geregistreerd. Echt weeen heb ik dus nog niet. Toen de vroedvrouw kwam kijken naar de monitor zei ze: zie je wel, nog niets aan de hand...(mijn lip begon al te hangen...). Natuurlijk moest er nog even gevoeld worden. En.....ja hoor....opeens fleurde haar gezicht helemaal op! Ik heb blijkbaar al een dikke vier centimeter! En alles is aan het rijpen...de baby zit in mijn bekken. Ze kon het hoofdje al voelen! Andy en ik konden ons geluk niet op. Vanalles gaat dan door je hoofd....zou het? Misschien straks? Zouden ze toch verder inleiden? Nee,....de baby komt er echt!!! (op de duur zou je denken dat je in een grote droom leeft en dat er nooit een echt kindje komt, op een moment als daarjuist wordt je even vlug terug op je plaats gezet!). De gyn moest nog even langskomen en tja,....toen werden we eventjes teleurgesteld...doordat mijn lichaam 'zo goed bezig is' zou ie liever de natuur zijn gang laten gaan. Hij vermoed de bevalling vannacht of morgenochtend...(tja, die ervaringen heb ik wel vaker gehoord...mijn schoonzusje werd 10dagen gezegd dat het voor 'vannacht' was en ze werd alsnog ingeleid). Als er niets gebeurd moet ik vrijdag terug en ten laatste maandag word ik ingeleid (maar volgens de gyn raken we nooit tot maandag....). De vroedvrouw zei nog toen we vertrokken dat als ik vannacht weer een nacht heb als gisteren dat ik mocht binnengaan...spannend...alleen vind ik het een eng gevoel om in het hol van de nacht te vertrekken. Zo ellendig....je moet dan opstaan, je kleren aandoen, heel je bioritme door elkaar.Ik begin liever met een nieuwe dag...

En hier zit ik dan. Weer achter mijn pc. Wachtend. De pijn in mijn rug is niet zo hevig als vannacht maar het is er steeds aanwezig...misschien heeft de gyn gelijk. Vannacht. Andy en ik durven er niet op hopen. We zien wel.

Ik wil nog even zeggen dat ik deze blog vlug getypt heb...ik verlang ernaar om weer even te gaan liggen...heb het niet superlastig, maar het is zo'n zeurende pijn. Er hebben me sommige geschreven om te vragen hoe het is, van zodra ik 'kan' ga ik jullie beantwoorden, maar op dit moment heb ik er even geen zin in...ik wil jullie wel bedanken voor de interesse en de lieve sms-jes/mails! Het is een leuk gevoel om te weten dat mensen met je begaan zijn en je volgen!!! Ik hoop dat ik jullie spoedig goed nieuws kan brengen!!!

Aan mijn pruts: laat mama niet té lang wachten he...ze wordt nog gekker dan ze al is!!! Zie je gauw, heel gauw!!

Knuffel,

Sophie