Het eerste trimester

vrijdag 18 januari:

ik ben officieel een dag overtijd. Vreemd. Normaal verloopt alles netjes op tijd... Ik had al wel de hele week last van gevoelige borsten maar ik was er voor 90% van overtuigd dat ik niet zwanger was. Want zaterdag bij het douchen en afdrogen hing er een veeg bloed aan de handdoek. Ik dacht, de ongi is in aantocht... Ondertussen had ik het al aanvaard en me voorbereid op een volgende 'klusjesmaand'. Maar mijn chatbuddy,mijn lieve vriendin die ik leerde kennen op deze site bleef me eraan herinneren dat er toch nog een waterkansje bestond... Ik durfde niet te testen, was bang voor het resultaat. Was het negatief, dan zou ik me weer belachelijk voelen, ik zou me weer hebben 'aangesteld' en weer eens tevergeefs 'zwangerschapssignalen' hebben gevoeld, was het positief, dan roept die bloeding van zaterdag dan toch vragen op. Ik had me voorgenomen om direct na het werk te testen. Ik rende direct naar boven, scheurde de verpakking open en las de gebruiksaanwijzing. Ik had de tester van Clear Blue gekocht met een digitaal scherm, net als op Babyboom. Toen ik moest wachten op het resultaat probeerde ik niet te spieken tot ik tot mijn verbazing 'het' woordje zag verschijnen: zwanger! Ik kon het haast niet geloven! En nu nog niet! Mijn vriend en ik zitten op een roze wolk. Ik hoop dat we er niet opnieuw worden afgesleurd zoals de vorige keer. Ik neem aan dat de bloeding van zaterdag innestelingsbloeding was en we proberen met een schone lei te herbeginnen. Ik 'voel' me wel nog niet zwanger, alhoewel dat ik de laatste 2 dagen inderdaad lichte vlagen van misselijkheid voelde opkomen en als ik iets gegeten heb, dan gaat dat weer over.

22 januari 2008

Ik heb een afspraak gemaakt met de gyn: ik mag voor een eerste echo op 14 februari! Dan ben ik al 8 weken. Ik probeer zo weinig mogelijk te denken aan mijn vorige zwangerschap maar ik begin me toch zorgen te maken. Mijn zogezegde 'kwaaltjes' nemen weer af. Ik had verwacht me misselijk te voelen en een druk op mijn blaas of zo, net als afgelopen weekend maar nu voel ik me zo goed als 'normaal'. Zelfs mijn borsten doen geen pijn meer en zijn stukken minder gevoelig... Het is net of dat embryootje er zelfs niet is... Hoe komt dat nou?

26 januari 2008

Vandaag ben ik al de hele dag misselijk. Maar....ik vind het zalig! Mijn borsten doen weer sinds gisteren pijn. Heb net gestofzuigd en het werd echt tijd dat het gedaan was... Maar vanavond maakte ik iets engs mee: ik heb het eten voorbereid, weliswaar met een eng gevoel, ik heb sinds deze week een afkeer tegen 'groene bonen', en toen ik me in de zetel plofte kreeg ik een kwartier lang krampen. Net alsof je ongi moet worden. De krampen waren niet heel fel, maar toch zwaar. Ik moest echt even achterover gaan zitten in de zetel en mijn broek open zetten. Ik had het echt lastig. Toen ik een uurtje later naar het toilet ging dacht ik dat ik door de grond zou zinken. Toen ik me afveegde was er in het 'witverlies' een klein 'adertje' bloed te zien. Maar een 'plasbeurt' later was alles weer helder. Ik maak me natuurlijk nu heel erge zorgen! Het lijkt alsof het ergste wat kon gebeuren is gebeurd..... Nog iemand zo'n ervaringen?

28 januari 2008

Vandaag ben ik naar de gyn geweest. Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar het secretariaat gereden. Ik heb hen mijn situatie uitgelegd maar mijn gyn was in verlof deze week. Ik mocht naar een andere. Deze namiddag al. Brrr, spanning verzekerd!Toen we er waren legde de gyn uit wat we mochten verwachten te zien aan 5.5weken! Een vruchtzakje met daarin een vruchtje. Maar dat was het. Ik dacht blablabla, dat weet ik wel, begin er maar aan! Maar toen ik op die tafel mocht klimmen had ik toch een klein hartje hoor! En toen...............een embryootje..........en opeens...............een kloppend hartje!!!Waaw! Dat was boven mijn verwachtingen! Alles lijkt goed! Ik heb alleen een baarmoeder die wat achterover ligt. Misschien vandaar de krampen. Vandaag zitten mijn vriend en ik op een nog grotere roze wolk. Eventjes leek het erop dat we gingen vallen maar toch niet....

14 februari 2008

Vandaag mag ik op tweede echo. Straks, binnen een 2-tal uurtjes. Wat ben ik zenuwachtig. De zenuwen gieren door mijn buik. Ik ben gewoon zo zenuwachtig omdat ik niet meer zo misselijk ben als in week 6. Van gevoelige borsten heb ik ook geen last meer. Ik moet blijven positief denken maar toch...er gaat weer vanalles door mijn hoofd, twijfels en doemscenario's. Ik hou jullie op de hoogte...

Ben terug van de echo.... en alles ok! Wat een gelukzalig moment! Ik denk dat onze wolk nog iets hoger is gezweefd nu haha! Ik heb het vruchtje gezien en het hartje. Wat is hij gegroeid zeg! Onvoorstelbaar! Dat dat nu in mij leeft! Ben ik best wel fier op! Nou ga ik mijn lichaam nog meer verzorgen en verwennen en beschermen hoor. Ik ben er nog ondersteboven van. Ik had me al verwacht aan iets anders. Ik ga proberen wat positiever te zijn maar toch, de angst zal erin blijven tot ik vier maanden ben denk ik...nou ja, IK WORD MAMA he!!!! Kan het van de daken schreeuwen!!! (het echootje kan je zien bij mijn "foto's"!!!!)

13 maart 2008

Eindelijk mochten we vandaag naar "de 3maanden-echo"! Wat was ik zenuwachtig (alweer). Hopelijk kan ik eindelijk wat genieten van mijn zwangerschap na deze echo. Ik weet wel dat sommige meiden zullen zeggen dat ik blij mag zijn dat ik totaal geen last heb van de kwaaltjes, alhoewel het ook wel de nodige zorgen meebrengt. Je 'voelt' niets van leven in je buik, en je raakt je zelfvertrouwen kwijt. Alhoewel ik moet toegeven dat mijn kleren steeds minder goed passen....(maar dan kan natuurlijk ook van het snoepen komen:) Alle papieren zijn in orde, ik hoef niet meer te werken tot na de bevalling. Zalig toch? Mijn werk houdt enig risico in en nou kan ik volop genieten!!

Terug van de echo....ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, zzzzzzzzzaaaaaaaaalllllliiiiiiiiiggggggggggggggg gewoon! We zijn nog wat gestegen op onze roze/blauwe wolk (he Liek, vond ik een goede opmerking:)). Je kan meegenieten van het echootje bij de foto's. Ons wondertje lag waarschijnlijk te slapen want hij/zij lag zo vredig op zijn duimpje te zuigen..Ach, wat verlang ik om hem in mijn armen te houden! We doorgaan een soort van roes. Hij is nu 6.5cm groot in stuit (wat groot zeg!), dat is verdriedubbelt met toen ik 8 weken was! Volgende keer (14 april) zouden we het geslacht weten....maar wij denken dat de gyn al weet wat het is, ze lachtte te geheimzinnig...haha! Wij denken dat het een jongetje is.... Zit ons gevoel goed???? Word vervolgd....