Eindelijk mijn bevallingsverhaal...

Na ruim anderhalf jaar ga ik toch maar eens mijn bevallingsverhaal opschrijven… wil het toch maar eens geschreven hebben zodat het later misschien weer eens leuk is om te lezen. Doen vergeten zal ik de bevalling toch niet denk ik…!

Het begon dus op zaterdagavond 23 januari 2010 rond een uur of 10. Manlief en ik waren een filmpje aan het kijken toen ik ineens een wat trekkerig gevoel in mijn buik kreeg dat even leek aan te houden… meteen maar eens gaan bijhouden hoe lang dat gevoel dus aanhield.
Dat was dus al meteen een hele minuut en het 'gerommel' kwam ook al om de 5 minuten terug… weeen dus!! Zo hebben mijn mannetje en ik het een paar uurtjes in de gaten gehouden voordat we de verloskundige belden, want ik vond het nog allemaal goed te doen.
Rond een uur of half 3 's nachts de verloskundige gebeld, want de weeen werden wat sterker, maar volgens haar klonk ik nog erg vrolijk dus was het echte werk nog niet begonnen… Maar even gaan douchen dus om de weeen proberen op te vangen. Daar wist ik niet meer hoe ik het moest zoeken en vond het echt niet prettig. Hup weer naar beneden en allerlei houdingen geprobeerd om de weeen op te kunnen vangen.
De verloskundige maar weer gebeld om te zeggen dat het erg heftig was. Ze besloot meteen te komen en was rond half 5 ‘s nachts bij ons. Even gekeken hoeveel ontsluiting ik al had en dit bleek maar 1 cm te zijn…. WAT? En ik ben al zeker 5 uur bezig… dan moet het toch ook 5cm zijn riep ik…!!
Nog een uurtje aangekeken, maar omdat de verloskundige zag dat ik zoveel pijn had (had rug- en beenweeen) en ik toch in het ziekenhuis wilde bevallen, zijn we rond 6 uur richting het ziekenhuis gegaan. Het ritje in de auto was niet echt prettig, maar binnen 10 minuten waren we gelukkig al op de afdeling. Als eerste verwelkomde een zuster genaamd Leni ons, toevallig heette mijn schoonmoeder ook zo, dus ik had al zoiets van ‘ok, alles komt goed, er waakt iemand over ons’.
Rond een uur of 9 kon ik de pijn niet meer opvangen en heb ik om een ruggeprik gevraagd (was toen dus al bijna 12 uur bezig :-( ). De eerste prik zat er niet goed in, want ik voelde nog alles, dus na een uurtje weer een 2e prik, gelukkig heb ik van het zetten van beiden niet echt iets gevoeld.
Nou, zo verstreken de uren totdat ik rond een uur of 13 al persweeen kreeg, maar had toen nog maar 5cm ontsluiting… aaaahh, das bijna niet te doen!! Gelukkig zwakten ze na 10 minuten weer af en zo heb ik nog tot 17 uur op de volledige ontsluiting moeten wachten...Ik mocht beginnen met voorzichtig mee te persen… Huh, hoe moest ik dat nu doen want ik had helemaal geen persweeen… hup aan de wee-opwekkers, daar moest ik flink van overgeven en alles schoot helaas maar niet op. Nog even moeten wachten en een uur en kwartier geperst waarna onze prachtige zoon om half 7 s' avonds geboren werd. Wat een bijzonder moment!!!… hij huilde meteen en zag er lekker mollig en roze uit en had ook ontzettend veel haartjes :-). Papa heeft de navelstreng mogen doorknippen. Het meest bijzondere was nog wel dat toen mijn man iets tegen onze zoon zei, ons mannetje zich probeerde om te draaien om naar z’n papa te kijken hihi.

Na 10 minuten liet de placenta gelukkig al los en hebben ze me helaas wel nog moeten hechten (een knip en een scheur opgelopen). Dat was echt geen pretje!
Al met al heb ik er zo’n 18 uur over gedaan en vond ik het erg heftig. Helaas duurde het herstel van de knip en scheur ook ontzettend lang en was ik erg emotioneel door de stuiterende hormonen waardoor ik de eerste maanden niet echt het ‘roze wolk’ gevoel had, maar gelukkig ben ik die tijd (bijna) vergeten en als ik naar mijn geweldige zoon kijk, weet ik dat het het allemaal waard was :-)!!